Alweer een tijdje in Nederland

De eerste weken in Nederland zijn alweer bijna voorbij!
De tijd vliegt als je in een nieuwe situatie terecht komt!

4 november was het toen ik al slapend in het vliegtuig naar Nederland vloog en nu ben ik inmiddels al halverwege mijn tweede werkweek. Het inwerken duurde niet lang en dit betekent dat vandaag de tweede week is dat ik het allemaal ‘zelf’ mag doen. Intussen zijn er ook behoorlijk wat meer taken mijn pad op gekomen. Dat voelt goed aan! De dag dat ik verjaarde ligt ook alweer achter mij, en ben ik voor ik begon met werken een weekje bij mijn lieve grote zus geweest. Deze tijden koester ik altijd met heel mijn hart en dergelijke momenten lopen altijd uit op veel gezelligheid en de wens om de tijd die we samen doorbracht hebben nog eens heel erg veel te herhalen.

Ik had en heb genoeg te doen maar dat zegt niet dat ik mijn mannetje vergeet. Dagelijks denk ik aan hem en ik mis hem echt vreselijk. Maar ik houd me goed. Althans, dat probeer ik en tot nu toe lukt het me aardig. Voor degene die het zich nog kan herinneren: Beter dan de vorige keer dat ik in Nederland was. Dat was een drama! Er zullen vast nog zwakke momenten en huildagen komen en die heb ik natuurlijk ook al een paar keer gehad. Maar vooralsnog is het meestal niet aan de orde en dat probeer ik, om mijzelf te beschermen, zo te houden. De lichtpuntjes die ik onder andere heb zijn de momenten dat ik even contact heb met mijn andere thuis. Om zijn stem te horen, of, op de weinige momenten dat de webcam het doet, even zijn mooie ogen en lach te zien. Het is een fijn gevoel om te weten dat er iemand duizenden kilometers bij mij vandaan wacht op mijn terugkeer. Voor hem ben ik sterk! Daarnaast wordt er in Nederland goed voor mij gezorgd.

Intussen gaat het leven door en tikt de tijd gestaag. Ik kan alleen maar hopen dat de tijd voor Sinan net zo snel voorbij gaat als voor mij, zodat we in onze belevenis weer snel in elkaars armen zijn. Wanneer ik aan het vergaan van de tijd denk voel ik een vlaag van lichte ongemeende jaloersheid. Mijn man heeft het geluk dat hij de tijdlijn vergeleken met mij een uur later bewandeld. De tijd dat ik terug ben zal voor hem echt sneller gaan dan voor mij, tot ik mijn voeten weer op de bodem van mijn andere thuisland zet.

Terugdenkend aan de dag dat ik naar Nederland kwam besef ik dat het in mijn beleving in ieder geval heel snel gaat. De aankomst in Nederland begint alweer langzaam aan te vervagen. Mede omdat ik de vlucht niet heel bewust heb meegemaakt. Maar ik herinner het me echter nog goed dat mijn moeder naar me toe rende met een traantje in haar ogen. (ja die zag ik wel hoor ;))

Nadat we samen een veel te grote bak thee gedronken hadden en ons al wachtende op het treinperron hadden gezeteld kreeg ik meteen met het (in mijn ogen belachelijke) probleem van de NS Spoorwegen te maken. “Blaadjes op het spoor” werd omgeroepen. Waarom we in deze moderne tijd nog steeds op deze manier te maken krijgen met de grillen van moeder natuur zal voor mij altijd een groot raadsel blijven. De frustraties die een lange tijd tot het verleden behoorden borrelt nu iedere dag dat ik met deze ongein te maken heb weer een beetje op.

Nu, enkele weken verder is de hoop op treinen die op tijd komen alweer bijna voorbij en ik kan er van uit gaan dat de komende maanden hetzelfde blijven zoniet erger worden. Feit is dat 90% van de treinen die mij nu vervoeren niet of niet op tijd aankomen. Of anders gezegd, het is nog maar één keer voorgekomen dat de trein echt heel op tijd was! Ik kan me blijven irriteren aan deze nare gevoelens die storingen, vertragingen en technische problemen, maar ik weet dat het niet veel uit zal halen.

Mijn moeder had zich goed voorbereid op mijn komst en dat maakte de vervelende vertragingen meer dan goed. ‘Mijn’ slaapkamer ziet er mooi uit, met verse bloemen op het nachtkastje, een heerlijke zachte en warme badjas aan de deur en een doosje bonbons. Dat was een fijne thuiskomst. Daarnaast werd ik ook hartelijk verwelkomd door de 4 katten die het huis onveilig maken.

De week bij Olga was ook weer als vanouds reuze gezellig. Wanneer het gezellig is lijk je altijd tijd te kort te hebben en de tijd die je hebt vliegt ook nog eens voorbij alsof uren minuten zijn geworden.
Ook mijn broer Dennis was er bij en dat geeft ook altijd wel een garantie dat er veel gelachen gaat worden. Hij heeft een onmiskenbaar gevoel voor humor en kwade jongens streken die hij nooit zal verleren :)

De kinderen, mijn neefje en nichtjes, maken het ook heel gezellig. De dagen dat ik bij mijn zuster was voelde ik wel medelijden voor haar. Lizzy die nu 3,5 jaar is moest niet meer zoveel van haar weten. Maar wel van mij en dus kwam het voor dat die ene tekening voor mij was in plaats van haar mamma. Dat ze eerst naar mij toe rende om te knuffelen in plaats van mamma en dat ze alleen van mij een handje wilde in plaats van mamma. Ik moest haar de hapjes eten geven, ik was het die de buggy moest duwen en ik mocht in haar grote-mensen-bed slapen. (Waar zij dan in de ochtend ook weer lekker in kroop om in mijn armen te liggen) Niet veel later kreeg ik de eervolle naam Supernanny en ik weet nu eigenlijk niet eens waarvoor ik die titel gekregen heb :D

De avonden bij mijn zus en haar familie vulden we met kletsen, puzzeltjes doen en met zijn allen op de bank spannende films kijken.

Het warme welkom dat mijn familie en uiteraard vrienden mij geeft maakt het leven wat ik nu voor enkele maanden moet leiden een stuk aangenamer. Het werken trouwens ook. Marianne, mijn collega, zei bij ons eerste wederzien meteen dat ze mij er de komende maanden maar door moesten slepen om het mij aangenamer en makkelijker te maken. En hoewel menigeen er wellicht geen weet van heeft doet iedereen dat eigenlijk ook. Het geven van steun zit hem in de kleine dingen die op eerste gezicht ogenschijnlijk onbelangrijk lijken. Het feit dat mensen mij nog steeds herkennen en de leuke reacties die ik ontvang over mijn terugkomst doen mij meer goed dan je zou denken. Terug zijn op kantoor voelt heel vertrouwd aan. Het geeft een bepaalde steun uit onverwachte hoek en het maakt de situatie waar ik in zit inderdaad een stuk makkelijk. Daarnaast doet het me ontzettend goed dat de mensen in dit bedrijf waar ik tot ik emigreerde werkte, en het uitzendbureau wat me er nu ondergebracht heeft, zoveel moeite voor mij doen om mij te helpen met mijn wensen en begrip tonen voor mijn situatie. Zonder de inspanningen van hen zou mijn situatie een stuk penibeler zijn. Mijn dank is dan ook zeer groot en niet in woorden uit te drukken.

En nu is het zover dat mijn tweede werkweek alweer bijna voorbij is. “Nee eigenlijk niet” dacht ik toen gevraagd werd of ik me verheug op het weekend. Dat heeft er alles mee te maken dat ik niet hoef te werken. Robert opperde nog te vragen aan een collega of ik volgend weekend niet kan helpen maar dat bleek niet nodig. Maar als ik er bij nadenk is het ook wel beter dat ik nu nog even tijd voor mijzelf neem. Ik heb toch ook mijn rust nodig! Afgelopen weekend was dan toch ook wel lekker om vrij te zijn.

Maar ik heb ondertussen werk zat en werk 50 uur per week. Hopelijk vanaf binnenkort om de week 60 uur zodat ik toch nog de uren maak die ik wilde maken. Mijn moeder zorgt in tussen erg goed voor me en maakt iedere dag een geweldig lunchpakket voor me klaar! En met de nodige vitaminepillen en weerstandondersteuners kom ik er wel. Het is nog niet zover maar ik zeg alvast strijd (werk) lustig: Laat de volgende werkweek maar komen!