Inpakdrama & Terug in Turkije

De laatste dag in Nederland begon eigenlijk lekker rustig. Eerst uitgeslapen, daarna met mams nog even winkelen. Eenmaal thuis aangekomen werd het toch tijd om te beginnen met het inpakken van mijn koffer.

Het was rond half 4 dat ik begon met inpakken. Eerst de koffer maar naar beneden. Dat is alvast het begin. Vervolgens alle kleding naar beneden welke ik mee terug wil nemen. Echt alles meenemen lukt toch niet, daar had ik me al op voorbereid. Terugdenkend aan de 40 euro die ik moest bij betalen voor 5 kg teveel aan gewicht in mijn koffer toen ik naar Nederland kwam. Nu heb ik nóg meer spullen dus er is niet meer dan een logisch rekensommetje nodig om te weten dat dát niet gaat lukken.

De winterkleding blijft dus maar achter. Gelukkig hadden we zakken gekocht die je vacuum kan trekken met de stofzuiger. Dat neemt geen gewicht weg maar creeërt wel veel meer ruimte die je anders niet zou hebben!

Half vier was dat dus. Ik kan het wel een klein drama noemen hoelang ik bezig ben geweest. Ten eerste mijn koffer. Eenmaal alles ingepakt bleek ik zo ongeveer wel 8 kg teveel aan gewicht er in te hebben. Leuk die extra ruimte :D Maar dat trok mijn koffertje dus niet. Het duurde niet lang voor beide handvatten losgetrokken waren. Hmm.

Gelukkig dat ma nog een andere koffer voor me te leen had! Maar nu zat ik met het probleempje dat mijn kleding in de zak die vacuum getrokken was, de vorm had van mijn eigen koffer. Dat paste niet in die andere. Dus lucht er weer in. Alles opnieuw rangschikken en weer het vacuum erop. Dat de koffer in maar toen bleek niet alles te passen. Ondertussen waren we al wat uurtjes verder. Maar ik moest door natuurlijk om alles op tijd af te krijgen wel doorgaan!

Anyway, ik had mijn handbagage natuurlijk ook nog. Die volgepropt. Past natuurlijk niet alles in. Alles er weer uitgehaald en in een zelfde tas gedaan als waar mijn kleding in zat. Maar die was weer te groot! Daarnaast zou dat misschien argwaan wekken bij het inchecken van mijn spullen en hadden ze het misschien wel willen wegen. Dat had Ester toen ze naar Turkije ging immers ook. Terwijl ze anders nooit handbagage controleren op gewicht.

Dus. Alles er weer uit en maar weer in mijn andere tas waar alles in het begin in zat. Het paste er allemaal in, maar ik zat wel op 10 kg aan gewicht terwijl de handbagage maar 6 kg toestaat. Dan maar nonchalant doen of die tas geen fluitje weegt.

Nou, heh heh. Het is klaar. DACHT JE!
Shit! Mijn laarzen moeten ook nog mee! Onee! Mijn jas ook nog! De koffer dus maar weer open gemaakt en deels uitgepakt om ruimte te maken voor de resterende spullen die echt mee MOESTEN. Okee. Nu echt klaar dan.

F*ck! Mijn papieren moeten ook nog mee! En toen zag ik hier nog wat, en daar nog wat dat mee moest. En dat was het moment dat ik door de bomen even het bos niet meer zag.

Er zat dus niets anders op. De pindakaas voor Sinan gaat niet mee. Zodat iets anders weer wel mee kon. Het waren een aantal offers.

Om half vier was ik dus begonnen. En om half twee in de nacht was ik pas klaar met pakken. Totaal uitgeput. Maar slapen kon ik niet! Ik heb dat nog wel geprobeerd, een uurtje. Maar echt slapen kon ik het niet noemen. Daarnaast moesten we weer vroeg op want om tien over half vijf hadden we een taxi besteld zodat we de trein van vijf over vijf konden nemen.

Uiteindelijk had ik alsnog een overgewicht van 4,3 kg. Dat heeft me 32 euro gekost. De handbagage was dus 10 kg, maar die hebben ze gelukkig niet gewogen. En dan is er uiteindelijk toch nog beoorlijk wat achter gebleven. Zo rond de 10 kg schat ik. Iets met de post nazenden is goedkoper dan teveel aan gewicht mee het vliegtuig in, dus dat komt wel weer goed ;)

De vlucht zelf verliep voorspoedig. Maar voor het zover was hebben we nog even wat gedronken en kwamen Jeroen mijn zwager en mijn neefje en nichtjes ook nog afscheid nemen. Dat heeft me heel goed gedaan!

Deze keer was ik sterk genoeg om geen tranen te laten. Hoewel ik dat wel zo in mijn hart voelde.

Zoals ik zei, de vlucht ging goed. Ik had alle ruimte omdat de twee stoelen naast me leeg waren! Heerlijk! Ook kreeg ik een heerlijk ontbijtje met een warm broodje en waren de stewardessen ontzettend vriendelijk. Turkse stewardessen. En toen besefte ik weer even waarom ik de Turkse mensen zo leuk vind.

In Nederland zal een vreemde vrouw niet zo snel een complimentje maken want ze zien jou op de een of andere manier als concurrentie. Maar de meeste Turkse vrouwen zien dat niet zo, ervaar ik tenminste. De Turkse stewardess maakte in het Turks een ontzettend lief complimentje, wat ik in Nederland dus niet zo snel mee zal maken bij vreemden.

Na aankomst duurde het wel even voor ik mijn koffer had omdat die als één van de eerste het vliegtuig in was gegaan. Het visum halen en de controle verliepen snel en vlekkeloos.

Terwijl ik buiten op Sinan aan het wachten was, zag ik ook meteen even weer de iets minder leuke kant van Turkije. Want veel mannen zijn loslopende testosteron bommen die je zonder enige schaamte op een afstandje met de ogen uitkleden. Wel leuk om hun teleurgestelde blikken te zien wanneer Sinan er aan komt en mij omhelst ;)

En, inmiddels zijn we alweer een paar dagen verder. Het wennen aan deze nieuwe situatie gaat wel snel. Het wennen aan de kou in huis iets minder snel maar dat komt ook wel weer goed. Het gemis van de mensen die ik weer achter heb moeten laten is groot, maar gelukkig heb ik hier ook vrienden die mij enorm steunen!

In ieder geval: het andere leven is weer begonnen.