Mijn wereld draait om

De dagen van verdriet over het gemis zijn er nog steeds. De wens om terug te gaan naar huis is er nog steeds. De vreugde die mijn man mij geeft is er nog steeds volop! En mijn hart is vervuld met intense liefde voor hem. Maar nu ben ik in Nederland. Het land wat bijna 25 jaar mijn thuis was en wat ik verlaten heb voor een nieuw leven in een ander land.

Toen ik naar Nederland kwam in November dit jaar, voelde ik me enorm rot! Het liefste pakte ik meteen het eerst volgende vliegtuig dat terug naar Turkije ging!

Maar er is iets veranderd. Iets in mij. De dagen van stille tranen zijn er niet meer. Het potje is leeg. Een ander potje werd aangebroken maar de verwachte nare gevoelens bleven uit. Wanneer de ommekeer kwam, weet ik eigenlijk niet. Maar het was niet lang geleden. Het was een normale werkdag als alle anderen, maar ik werd wakker als een nieuw mens.

Het Nieuwe Mens in mij heeft haarzelf hervonden. Ik voel me weer goed in mijn vel zitten. Misschien wel beter dan ooit! Ik voel me sterk, goed en vreugdevol. Ik kijk met een lach de wereld in en ga sta iedere ochtend dat ik moet werken om 5.20 uur met een blij gevoel op. Ik geniet van de fietstocht door het donker, in de kou naar het station. Ik geniet van het lezen van de krantjes in de trein en metro. Heerlijk vind ik het om in mijn eigen taal “Goedemorgen!” te zeggen en ik geniet van de hernieuwde energie die ik voel. De kou lijkt me niet meer te deren. De NS irriteert me niet zo meer wanneer er vertragingen zijn.. Ik vervloek de regen niet wanneer deze akelig op mij neervalt. Ik doe mijn werk met plezier.

Het werk is leuk en de dagen vliegen als een straaljager aan me voorbij. Ik zou bijna willen zeggen dat het me allemaal even te snel gaat! Over 44 dagen mag ik weer naar mijn huis. Naar mijn lieftallige man en het mooie weer. En hoewel ik niets mij blijer kan maken dan dit gegeven… Vind ik het eigenlijk ook wel heel treurig dat mijn verblijf in Nederland dan weer voorbij is.

De liefde voor mijn man is eindeloos. En de wens om bij hem te zijn is grootser dan ooit. Dus voel ik naast het geweldige gevoel wat dit Nieuwe Mens in mij heeft, ook schuldgevoel. Het knaagt. Hoor ik me eigenlijk wel zo te voelen?

Mijn wereld keert zich om. Langzaamaan bespeur ik een gevoel van tegenzin. Ik geniet zo enorm van alles en iedereen!! Ik ben bang om weer naar huis te gaan. Deze heerlijke gevoelens, welke mij kracht, blijdschap en rust geven, beangstigen me. Want ik weet dat ik straks weer een tijd tegemoet zal gaan waar ik me eenzaam zal voelen. Er zullen weer tijden komen dat ik gesprekken zal aan moeten horen die ik niet begrijp. Ik zal de lieve mensen, die mij nu omringen, moeten missen. Er zal weer een tijd komen dat ik mijzelf niet zo nuttig kan maken als ik nu doe. Ik zal het Nieuwe Mens in mij gaan missen… want ik weet zeker dat ik haar straks ook in Nederland achter zal laten.

Andersom geniet ik straks weer van het samen zijn met mijn man. Van mijn vrienden die ik daar heb gemaakt en van de duikschool. Ik ben bang dat dit gevoel van vreugde en blijdschap een bepaald mechanisme is om mijzelf te beschermen. Neem ik mijzelf in de maling? Zit daar iets naars onder wat naar buiten zal treden?

Een Nieuw Mens zal ik in Turkije ook wel weer vinden als ik eenmaal gewend ben. Zoals het me hier in Nederland ook even de tijd kostte om haar te vinden. Beide levens maken mij uiteindelijk blij. Maar nu ik haar heb, is het moeilijk om haar weer los te laten. Dat wil ik nog niet. Ik voel me beter dan ooit en dat wil ik nog niet laten gaan!

Gelukkig heb ik nu 44 dagen om afscheid te nemen van mijn leven in Nederland. Voor even. Want ik ben eigenlijk wel van plan om weer terug te komen. Volgend jaar winter. Dat balans hoop ik te vinden. Ik hoop dat mijn werkgever, die ik verschrikkelijk dankbaar ben, mij dan weer onderdak kan bieden qua werk. Zo wel. Dan kom ik terug. En kan ik weer intens genieten van mijn andere leven. Van mijn vrienden, familie, en werk. Van dat andere Nieuwe Mens in mij.