Een stapje terug...

Iedereen heeft het wel eens. Dat je in een situatie terecht komt en je beslissingen moet maken. Beslissingen die je liever niet maakt, maar waar je niet omheen kan. Beslissingen die je pijn doen, zorgen geven en tranen opwekken. Moeilijke momenten. Het zijn de momenten in je leven dat je een stapje terug doet.

Ik zie het “stapje terug doen” als iets wat je soms moet doen om weer vooruit te komen. Soms moet je een beslissing nemen dat zeer doet, maar waarvan je weet dat het uiteindelijk voordelig voor je zelf zal zijn. En op zo’n moment ben ik nu.

Wat betreft het duikcentrum hebben we wel een aantal stappen in de goede richting gezet. Het mooiste nieuws wat we kregen is “jullie hebben toestemming” maar dit bleek maar een kleine overwinning in het grote geheel te zijn. De hotelmanager waar we mee spraken wilde niet alleen dat we het hotel bezetten waar wij ons oog op hadden. Nee, hij wilde zelfs dat we zijn andere hotels ook namen. Drie hotels in totaal. Wij konden niets anders voelen dan eer. Wat fijn dat hij het vertrouwen heeft dat hij ons meteen alle hotels wilde geven. En hoewel dit natuurlijk heel mooi is, is het tevens gelijk best wel vervelend.

De hotelmanager heeft natuurlijk helemaal gelijk toen hij zei dat hij gewoon één aanspreekpunt wilde hebben en niet drie verschillende duikschool houders waar hij zaken mee moet doen. Dat is een gedachtegang die wij ook wel zouden hebben. Maar wanneer wij financiële moeite hebben om één duikschool te bouwen, hebben we dat natuurlijk helemaal met drie! De hotelmanager, die weer connecties heeft met een vriend van ons, was ons goedgezind. “Okee, twee hotels” was zijn definitieve antwoord. Zelfs van de huurprijs haalde hij 10.000 dollar af. Wat natuurlijk een hoop scheelt. Maar het resterende bedrag hebben wij ook niet. Het zou teveel kosten hebben. Weer kregen we ‘goed’ nieuws toen iemand ons gesprek hoorde en zei dat hij wel financieel partner wilde worden. Dat brengt natuurlijk voordelen met zich mee! Maar ons vertrouwen is natuurlijk ook wel beschadigd na wat er allemaal gebeurd is. Dus direct “ja” zeggen deden we niet. Op dit moment zijn nog diverse gesprekken aan de gang en diverse mogelijkheden staan nog open. Dus of het wel of niet doorgaat kan ik nog niet zeggen!

Ondertussen werd mij wel duidelijk dat in Turkije blijven niet handig is. Met de kosten die nog komen gaan, de wintertijd dat we door moeten zien te komen, volgend jaar en niet op de laatste plaats de schulden die we natuurlijk nog af moeten lossen.

En daar komt het stukje “een stapje terug doen om daarna weer vooruit te kunnen”. Nederland.

Naar Nederland.
Verdriet doet het me. Stress geeft het me. Hoop geeft het me en zorgen geeft het me. Naar Nederland gaan is natuurlijk niet gewenst gezien ik onafhankelijk wil zijn. Maar het is een beslissing die genomen moet worden en waar ik niet omheen kan. Onze financiële situatie is uiterst zorgwekkend. Dan bedoel ik niet eens de duikschool, maar het geld wat we moeten hebben om simpelweg onze vaste lasten zoals huur, water en elektriciteit te betalen. Of om te kunnen eten. Onze zakken zijn letterlijk leeg. Ik heb nèt genoeg geld voor een enkele ticket naar Nederland, voor mijn rekening op nul staat.

In Nederland zijn een aantal mensen zijn die mij geweldig steunen. Familie, vrienden en mijn oude werkgever waar ik iedere keer weer terug kan komen. Zij doen zó veel moeite voor mij! Dat is een hele eer en mijn dank is groter dan groot. Het feit dat ik deze mensen om mij heen heb, is het grootste cadeau wat ik maar kan hebben op dit moment.

Makkelijk is het niet. Want ik kom nu niet voor drie maanden. Maar voor zeker een half jaar! 6 maanden Nederland. Het verstikt me. Mijn hart voelt zwaar. Maar sommige dingen moet je nu eenmaal doen en ik doe het. Opdat ik straks niet meer naar Nederland hoef te komen om te werken, en ik niet meer gescheiden hoef te worden van mijn man. Ik doe nu een stapje terug, en dan kan ik straks weer vooruit. En het feit dat bijvoorbeeld mijn werkgever mij zo steunt in het geven van fulltime werk, sterkt me enorm. Het is echt een last minder! Ik zou natuurlijk nog wat langer kunnen blijven maar op dit moment kan ik die beslissing niet nemen. Dat ligt er echt aan hoe ik me over 6 maanden voel. Wie weet blijf ik dan nog wat langer, of niet. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Ik kan nu gewoon niet direct over alles een beslissing nemen. Dit vind ik voor nu wel genoeg!

Hoewel het pas volgende maand is dat ik naar Nederland kom, voelt het niet als heel veel tijd om er aan te wennen. Wennen? Wanneer kan je eigenlijk aan zoiets wennen? Ik denk nooit eigenlijk. Maar overleven doen we het natuurlijk wel. Deze keer kom ik in de winter terug zodat ik voor het seizoen begint lekker samen ben met mijn man. Dat zie ik als onze vakantie, de stapjes vooruit. En daarna zien we wel verder!

En daarnaast… zomer in Nederland. Geweldig! Dát is lang geleden :D