Nog een paar dagen te gaan...

Terwijl de tranen nog over mijn wangen rollen zwiert Sinan mij door de kamer heen. Op de achtergrond horen we een vrolijk Frans nummer door de boxen galmen die we keer op keer herbeluisteren. Sinan houdt mij stevig vast en ik nestel mijn gezicht in zijn nek. “Niet huilen schatje.. Je bent een deel van mij, ik houd zoveel van jou!” fluistert hij teder in mijn oren. Ik voel weer een brok in mijn keel en wederom komt er een waterval van tranen uit mijn ogen. Met trillende lippen en gebroken stem zeg ik dat ik ook veel van hem houdt en dat het daarom juist zo zeer doet allemaal. “Maar we blijven voor altijd bij elkaar schatje, je komt weer terug!” zegt hij me om mij op te vrolijken. Ik druk hem nog wat steviger tegen mij aan. “Ja” zeg ik en adem diep in en uit om weer tot mijzelf te komen.

Het besef dat ik nu echt bijna weg ga dringt langzaam tot mij door. Wederom is het weer “voor de laatste keer”. Althans voor voorlopig dan. Natuurlijk weet ik wel dat ik weer terug kom, maar pijnlijk is het wel om je man, vrienden en huisje hier te moeten missen.

In de tussentijd geniet ik van de dagen die ik heb. Ik ben enkele keren wezen duiken waarvan 1 keer samen met Esmée. Ook was het heel erg fijn om samen met Sinan te duiken. Dat is toch iets speciaals van ons samen :) Hoewel dat allemaal heel fijn was, deed het wel zeer om op het duikcentrum te zijn. Het is een plek waar ik me zo thuis voel, wil daar iedere dag zijn. Daarom ga ik maar niet iedere dag anders doet het me te veel zeer. Klinkt tegenstrijdig hè.

Verder ben ik begonnen met een fotocollage voor Sinan. Als verrassing/cadeautje voor wanneer ik weg ben. Al onze mooie momenten komen er in. Daarnaast neem ik ook een aantal foto’s mee naar NL, die kan ik dan ophangen in mijn slaapkamer :)

Natuurlijk is het niet allemaal naar. Ik verheug me er nu ook wel op hoor. Het is heel fijn om weer in NL aan de slag te gaan, iedereen te zien en er nieuwe mooie momenten te beleven.

Ook heb ik besloten dat ik halverwege even voor een weekje terug ga. Dit kan niet na precies drie maanden vanwege het werk, maar ergens in oktober kan het wel en wederom is Robert een enorme steun voor ons hierin. Nadat ik Sinan dan een weekje gezien heb, en ik weer naar NL ga heb ik normaal gesproken nog 2 maanden te gaan. Maar ik denk er over om dan nog een maandje langer te blijven. Dat ik eind januari weer terug naar huis ga, in plaats van in het begin. Maar dat zien we tegen die tijd wel!

Oja. Natuurlijk wanneer het op het minst goede moment uit komt werd mijn pinpas geblokkeerd. BALEN! Maar gelukkig was de Rabobank mij weer goed van dienst en heb ik alles op afstand kunnen regelen. Natuurlijk blokkeerde mijn pas per ongeluk wanneer we het geld het hardst nodig hadden (toen we de huur etc moesten gaan betalen). Zul je net zien. Maar het is weer geregeld. Sinds vanavond kon ik er weer gebruik van maken! Ook is Sinan zijn telefoon stuk gegaan. Een nieuwe is echt noodzakelijk (in mijn ogen alleen al om contact met mij te kunnen hebben natuurlijk ;)) dus dat gaat helaas ook weer een hoop geld kosten. Zulke dingen overkomen ons altijd op het allerlaatste moment. Zucht.

Mijn koffer is nog niet gepakt. Dat doe ik maandagavond wel. Vandaag heeft Sinan vervoer geregeld (de zus van een vriend van Sinan, anderen konden helaas niet) dus ik ben allang al blij dat we geen busreis hoeven te gaan maken.

Verder is het genieten van elkaar, genieten van mijn huisje, van mijn lieve vriendinnen die ik hier heb… jeetje wat zal ik het allemaal missen. Maar ik ga weer een mooi nieuw avontuur aan zoals Biebs het zo mooi zei… en het komt allemaal wel weer goed. Ik verheug me op mijn werk, het zien van iedereen in NL, op de zoute haring die ik ga eten, op het eten in de supermarkt dat we hier in TR niet hebben, op de bioscoopbezoekjes die ik hoe dan ook af ga leggen, op de sportschool waar ik al een abonnement op afgesloten heb voor 3 maanden en ga zo maar door… het is gewoon weer even wennen!!