Voor het eerst in Nederland!

Nu ik terugkijk op de afgelopen maanden, weet ik niet hoe ik het ooit vol heb kunnen houden. Dat heeft natuurlijk te maken met alle steun die ik uit diverse hoeken heb gekregen. Anders had ik het nooit gered denk ik!

Daarnaast was de knop gewoon om. Doorgaan, doorgaan! Niet omkijken, en gewoon doorgaan. Dat deed ik. En in eens was het moment daar!

De afgelopen dagen en nachten merkte ik dat ik het toch wel heel spannend vond. Allen al omdat de slaap maar niet wilde vatten. Maar de tijd gaat, altijd. Dus voor ik het wist zat ik in de trein op weg naar Schiphol.

“Ik ga maar een half uurtje vroeger” zei ik de dag er voor nog tegen mijn moeder. “ALS er vertraging is, dan ben ik tenminste op tijd. Dan hoeft Sinan niet op MIJ te wachten!” was mijn motivatie.

En maar goed ook. Ik kwam om kwart voor 8 aan en kocht meteen een kaartje voor Sinan voor de trein straks. Om kwart over 8 zou het vliegtuig pas landen. Maar toen ik naar Arrivals 2 liep, en op het bord keek, zag ik dat het vliegtuig om 7.37 al geland was! Wow!!

Recht tegenover de deur van de arrivals ging ik staan. Zo kon ik alles goed in de gaten houden vond ik. Maar Sinan kwam niet, en ik wist dat hij me ook niet kon bellen. Zou de douane moeilijk doen, of niet? Het was maar wachten. Ik hield mijn oren open, voor het geval ik omgeroepen zou worden om langs te komen.

Intussen hield ik alle papieren die ik mee had genomen als bewijs van goede bedoelingen stevig in mijn handen.

Na ruim een half uur na aankomst ging mijn telefoon. Het was iemand van de douane van Schiphol. “Mevrouw, verwacht u iemand vandaag?” Ja, natuurlijk.. wat doe ik anders hier op Schiphol, dacht ik. Maar ik antwoorde beleefd dat ik inderdaad aan het wachten was op mijn man. “Sinds wanneer kennen jullie elkaar?” was de volgende vraag, welke ik uiteraard naar waarheid beantwoorde. “Ik heb nog een vraag mevrouw; wat is de naam van de persoon waarop u aan het wachten bent? En wat is uw relatie met deze persoon?” Weer antwoorde ik met alle geduld van de wereld en de meest vriendelijke stem die ik in mijn zenuwen op kon zetten. Vervolgens moest ik nog beantwoorden hoelang Sinan zou blijven en wáár we zouden verblijven. Mijn god, het voelde als een belangrijk mondeling examen!

De vragen had ik echter naar tevredenheid beantwoord. “Okee, dank u. Hij komt er aan!” zei de man voor hij ophing. “Hij komt er aan”... dat waren de mooiste woorden die ik in zes maanden tijd hoorde. Het klonk letterlijk als muziek. Mijn hart maakte een sprongetje.

Het duurde nog even voor Sinan eindelijk door de deur kwam lopen waar ik mijn ogen zonder te knipperen op gefixeerd had. Het werd licht in mijn hoofd. Nog even, hij komt er aan. Nu echt bijna. Hij is bijna hier in mijn armen. Nog een paar minuten. Nog een klein stukje..... Hij komt er AAAAAAAN!

Voor ik mijzelf helemaal gek kon maken met mijn gedachten, stond hij daar in eens. Even was er een seconde van verlamming aan beide kanten. Onderzoekend keken we elkaar in deze seconde aan. Is hij het echt? Is zij het echt? Vervolgens kwam er een explosie van vlinders vanuit mijn buik dat door mijn hele lichaam trok. Ik rende naar hem toe en sprong in zijn armen! Schatjeeeeeee! :D

Na elkaar lang vastgehouden te hebben en geuit te hebben hoe erg we elkaar de afgelopen tijd gemist hadden, hoorde ik wat er nu echt gebeurd was. Sinan kwam bij de paspoort controle en liet zijn paspoort zien.

De douanebeambte wilde meer papieren zien. Die had Sinan natuurlijk bij zich maar hij zag de rij langer worden en werd nerveus waardoor hij ze niet direct kon vinden. Inmiddels was er een tweede beambte bijgekomen, die met nummer 1 stond te smoezen over Sinan zijn paspoort. En toen kwam nummer 3. Die Sinan weg escorteerde, met alle ogen prikkend in zijn rug van alle andere mensen die achter hem stonden.

In een kamer kreeg hij een vragenvuur van de mannen over zich heen. Wat doe je hier? Waarom ben je hier? Waar ga je logeren? Voor wie kom je? Wat is je relatie met de persoon voor wie je komt? Hoe lang kennen jullie elkaar? Wat is het adres waar je zal verblijven?

Sinan gaf rustig antwoord, maar alsof ze hem niet geloofde, stelde ze de vragen weer. En weer. En weer. Sinan werd natuurlijk geirriteerd, en zei op een gegeven moment dat ze maar in de papieren moesten kijken die hij voor ze had meegenomen. Dáár staat alles toch in? Waarom vragen ze steeds het zelfde? Het adres? Weet hij veel! Kijk maar in de papieren! En toen besloten de mannen, mij maar eens te bellen om te kijken of Sinan de waarheid sprak. Na 45 MINUTEN!

Dat bracht dus wat verontwaardiging bij hem. Maar gelukkig had ik hem er al van op de hoogte gebracht dat het (waarschijnlijk) zo zou gaan. Leuk vond hij het niet dat ik vertelde dat we óók nog naar de vreemdelingenpolitie moeten dinsdag, met ticket en paspoort.

We besloten het te laten rusten. We zijn SAMEN! En dat is het enige wat we wilde en kregen!

Onderweg naar huis hield ik Sinan haarscherp in de gaten. Wat vind hij van Nederland? Hoe ervaart hij alles? Sinan liet alles rustig over zich heenkomen en stelde af en toe een vraag. Hij vond Nederland wel heel plat. Maar waar hij zich pas ècht over verbaasde was al het water! O-ver-al water. Dat vond hij erg interessant.

Mijn hart smolt toen hij dingen over Nederland ging vertellen die hij had opgezocht. Hij had echt onderzoek gedaan naar Nederland. Iets schattigers is er gewoon niet in mijn ogen :D

Hij vertelde bijvoorbeeld vol verbazing (en lof) over de aquaducten in Nederland. Heel bijzonder, dat je een waterweg hebt waar schepen varen, en er onderdoor een autoweg hebt! Dat was iets wat ik hem nog wilde leren, maar blijkbaar had hij het zelf al opgezocht :D

Leuk was ook toen hij een sloot zag. “Zitten daar eigenlijk vissen in”? en vervolgens “kunnen wij die vissen eten?” Ik vond het een leuke vraag. Wij Nederlanders groeien op met sloten om ons heen. We nemen het aan zoals het is en denken er verder niet zo bij na. Een buitenlander, denkt er echter wel dieper over door :D

Eenmaal thuis hebben we vervolgens tot laat in de middag geslapen. Beide kapot van de spanningen van de afgelopen tijd. Het was de beste slaap in zes maanden die ik heb gehad haha. Vervolgens hebben we nog even boodschappen gedaan en heb ik hem trots de Turkse afdeling laten zien.

Sinan vond het heerlijk dat er veel Turkse ingrediënten te koop zijn en dus heeft hij daarna ook nog heerlijk Turks voor me gekookt :D

Ook heb ik meteen medicijnen voor hem gekocht, want helaas is hij ziek geworden de afgelopen dagen. De arme schat.

Maar in ieder geval: Eindelijk. We zijn en voelen ons weer compleet!