De laatste week bijna voorbij

Ik kijk naar het filmpje, en weer en weer. De kriebels in mijn buik komen steeds weer naar boven en een grinnik rolt over mijn lippen. Sinan doet het anders. Hij buldert van het lachen bij het terug zien van de herinnering die we op film vast hebben gelegd. Zijn ogen twinkelen blij en hij geniet zichtbaar van dit mooie moment.

Mijn zus hoeft niet eens te kijken. Bij het horen van de geluiden die bij het filmpje horen proest ze het al uit! Vooral door mij. Ik blijk goed te zijn in het imiteren van ee meeuw :P

Het filmpje wat we kijken hebben we opgenomen in de Efteling. Joris en de Draak, ritnummer 4 van de uiteindelijk 7 ritten! We gieren van het lachen. En terwijl we dat doen neem ik aandachtig Sinan in mij op. Hij geniet verschrikkelijk en alleen dát doet mij al genieten!

De vele foto’s en enkele filmpjes zijn nu slechts een herinnering. Een mooi aandenken aan een geweldige dag. De Efteling wordt een traditie. Sinan vind het zó leuk dat hij alvast aan het inplannen is dat we de volgende keer wanneer hij in Nederland is maar weer moeten gaan. “En dan gaan WIJ OOK mee!” protesteren mijn neefje en nichtje, die nu jaloers waren omdat zij niet mee mochten.

De leuke opnames maken me warm. Het was een enorm succes! Sinan kende zoiets als de Efteling nog niet. En wat een geluk dat het zo rustig was! Daardoor konden we mooi iedere attractie bezoeken zo vaak als we wilde :D

’S avonds zitten we aan de keukentafel met onze pijnlijke voeten. Veel rust hebben we echter niet want Sinan en ik gaan de volgende dag naar Burgers’Zoo in Arnhem. We bespreken hoe laat we weg zullen gaan en bekijken welke trein en bus we moeten nemen.

De volgende ochtend voelen onze voetzolen weer iets beter aan en vol goede zin gaan we op stap. Mijn zus brengt ons naar de bushalte waar niet veel later de bus komt die ons naar Utrecht Centraal brengt. Daar kopen we snel een retourtje en niet veel later zitten we volgens planning in de trein. Sinan is alweer verzonken in een spelletje van Angry Birds, terwijl ik naar buiten kijk en het landschap gedachtenloos aan mij voorbij laat gaan.

Op Arnhem Centraal is het even zoeken voor we de juiste halte hebben gevonden. “Ben je hier nog nooit geweest” vraagt mijn man. Ik antwoord ontkennend, waarop Sinan zegt dat ik dus ook een toerist ben! Yeah! :D Dat ben ik hoe dan ook toch ook wel een beetje!

De bus zet ons niet veel later af voor de ingang van Burgers’Zoo. Goed geregeld! De kaartjes die ik online gekocht had worden gescand en de deur wordt voor ons geopend. Here we come!
Hoewel we genoeg tijd hebben om het hele park rond te lopen, komen we speciaal voor de Ocean. We duiken eerst de Bush in waar we ons meteen helemaal thuis voelen. Er hangt een heerlijke sfeer, het klimaat is warm maar vochtig en op de achtergrond horen we het geraas van een waterval en getjilp van vele vogels. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit en voel mee meteen helemaal ontspannen worden.

In de Bush lopen we een behoorlijke tijd rond. We genieten van de omgeving dus we blijven op een terrasje zitten en drinken wat. Daarna lopen we door naar de Ocean, waarvan de haaien voor ons toch echt wel het hoogtepunt zijn. Sinan staat bijna met zijn neus tegen de wand aangedrukt. “Wow! Ze hebben zelfs een wreck!!”. Niet veel later vraagt Sinan zich af of de Zoo niet nog personeel nodig hebben. “Ik wil hier iedere dag duiken!” zegt hij vol passie :D

Hierna struinen we door het hele park heen en kijken we onze ogen uit bij alle dieren die we zien. We lopen zoveel dat ik op een gegeven moment echt niet meer kan. Mijn voeten doen zo’n zeer nog!

Het lukt ons echter om het hele park te bezichtigen en uiteindelijk sluiten we een dagje Burgers’Zoo af met een lekkere hamburger van de Burger King ;)

En nu, is de tijd van samenzijn weer bijna voorbij. Nog even en ik moet Sinan alweer online inchecken. Nog even en dan zijn we weer apart van elkaar. Dan moet ik weer aan het werk en zijn we weer voor een paar maanden 4500 km van elkaar verwijderd. Geen leuke vooruitzichten dus.

De mooie herinneringen van de afgelopen drie weken zijn een cadeautje die we koesteren en we wensen dat de twee maanden die ons nu nog resten snel voorbij zijn. Dan mag ik weer naar mijn echte huis. Mijn eigen huisje en mijn man. Nog twee maanden, even doorbijten.

Maar gelukkig hebben we nog even samen. Nog even genieten van elkaar!