De eerste week in Nederland

Wat kan ik zeggen? Waarover zal ik schrijven? Het enige wat ik op dit moment weet is dat ik een heel tevreden mens ben. Gelukkig en compleet zoals het hoort :)

De eerste week is alweer bijna voorbij. De dagen, uren, minuten lijken te smelten als sneeuw in de zon. Maar dat geeft niet. We genieten van ieder moment en hoewel we straks weer twee maandjes zonder elkaar moeten, weten we dat die tijd ook snel zal gaan en we daarna weer lekker samen zijn.

Sinan ervaart Nederland, ondanks de wat moeilijke start bij de douane, heel positief. Hij verwonderd zich over het vele water, en dat het overal zo groen is. Hij begint er vaak over dat hij het een vreemde gewaarwording vindt, dat we onder de zeespiegel leven. Hier maakt hij ook vaak grapjes over (duikersgrapjes, die volgens mij alleen hij en ik snappen haha).

Hij is al helemaal ingeburgerd wat het openbaar vervoer betreft. Wanneer we ergens naar toe gaan, doen we dit lopend, met de trein, metro, tram of bus. Alles heeft hij nu wel gezien. De tram vond hij maar niets en wilde er zo snel mogelijk weer uit, omdat het verschrikkelijk druk was. Gelukkig heeft hij de metro en de trein in spitsuur dan nog niet meegemaakt ;)

Afgelopen week na aankomst zijn we lekker thuis gebleven. Sinan was ziek dus we vonden het beide belangrijk dat hij eerst lekker tot rust zou komen. Het weekend gingen we er wel op uit want ik moest zaterdag en zondag een paar uurtjes werken. Natuurlijk hebben we meteen het gebouw laten zien en heeft Sinan wat van mijn collegae ontmoet. Zondag na het werk gingen we via de binnenstad van Amsterdam terug naar huis. Ik wist niet dat er Sinterklaasintocht was maar daar kwamen we al snel achter! Wat was het DRUK!! Beide vonden we dat niet zo leuk. Kon nergens echt goed heen en lekker rondlopen.

Natuurlijk zag Sinan op een gegeven moment ook Sinterklaas en de zwarte pieten er om heen. “Waarom is Sinterklaas wit en die mannen in rare pakken er om heen zwart?” was een logische vraag tot gevolg. En zo had hij over andere zaken ook nog wel vragen. Merkwaardig voor ons omdat wij Nederlanders dingen aannemen zoals ze zijn qua tradities. We groeien er mee op en denken er verder niet zo bij na. En dan komt er een buitenlander die alles maar vreemd vind en er vragen over gaat stellen ;)

Zo heb je bijvoorbeeld op alle stations wel die geribbelde tegels voor blinden en slecht zienden. Sinan dacht eerst dat je niet vóór die tegels mocht gaan staan. Hij vond het heel vindingrijk toen ik vertelde dat dit voor blinde en slecht ziende mensen bedoeld is. Zo ook met de knoppen bij verkeerslichten. Het getik wat je hoort wanneer je de knop indrukt, vond hij ook een mooie uitvinding.

De ov-chipkaart snapte hij niet direct. Maar na wat oefening en uitleg had hij het snel door :)

De overige dagen hebben we door Hoorn gestruind. Natuurlijk hebben we haring en kibbeling gegeten en beide vond hij heel lekker! Zonder verdere vragen te stellen hapte hij de haring weg. Hoewel hij het toch wel een beetje vreemd vond dat deze rauw zijn haha. Lekker vond hij het in ieder geval wel.

(In tegenstelling tot dingen waar ik van had verwacht dat hij dat juist wel lekker zou vinden. Taaikoe bijvoorbeeld, gaat er bij hem ècht niet in. "Het is net of ik raki zit te eten! Ieeuuuw!" (Terwijl hij raki zelf wel drinkt) of drop en salmiak. Ook bij advocaat met ijs trok hij een vies gezicht.. haha)

De huizen in Nederland vindt hij trouwens ook heel erg mooi. Die zijn natuurlijk totaal anders dan in Turkije. Daar heeft hij echt zijn ogen bij uitgekeken.

Ikzelf was ook nog even blij verrast toen er we achter kwamen dat Hoorn een Turkse winkel heeft. Mijn moeder had het er al over gehad maar de winkel was me nooit opgevallen. Nu hadden we hem echter gevonden en ik heb echt als een kind staan springen van vreugde in die winkel. Ik waande me meteen in Turkije! Er werd om mij heen Turks gesproken, en overal zag ik lekkere Turkse waren. Turkse groene pepers, baklava, Turkse rijst, vlees, vis en kruiden. Een walhalla!

De macaroni en een halve kilo gehakt en dergelijke waren ook belachgelijk veel goedkoper dan in de normale supermarkt. Dus kochten we meteen van alles in en de avonden is ons huis gevuld met geuren uit de Turkse keuken. Heerlijk!

Verder hebben we nog niets gedaan. We slapen lang uit en de dagen brengen we pratend op de bank door. We lachen samen, delen onze zorgen, praten over het verleden en de toekomst. We groeien weer nader tot elkaar en raken weer vertrouwd. 6 maanden gescheiden leven van elkaar geeft je toch wel een knauw. Je vervreemd, hoe hard je ook je best doet om dit tegen te gaan. Je raakt op een gegeven moment uitgepraat, want je maakt niets meer samen mee.

Dat halen we nu in drie weken weer in zo goed als mogelijk is. We genieten van elkaar. Vaak zitten we gewoon tegen elkaar aan op de bank. We slapen niet, maar hebben onze ogen dicht. En met de armen om elkaar heen, bijna als een houtgreep houden we elkaar stevig vast.

Knuffelen is op dit moment onze grootste hobbie. Zonder iets te doen, gewoon genieten van dit moment, van elkaars aanwezigheid. That’s all we need. We zijn op dit moment gelukkige mensen en dat mag gelukkig nog even duren :)