De laatste dag met mijn familie voor ik vertrek
Door: DigiGee
Blijf op de hoogte en volg Gee
28 Januari 2012 | Nederland, Hoorn
Wanneer ik dit schrijf zit ik met een wijntje voor mijn neus op de bank. En met een enorm slecht humeur. Ik ben erg geïrriteerd –boos bijna, terwijl de dag juist ontzettend leuk was!
Ik was omringd met fijne lieve mensen, mijn familie. Het was weer een gezellig samenzijn! Vroeg in de avond hebben we heerlijk gefondued. Later in de avond ben ik voor de laatste keer naar de zaal gegaan waar ik na wat contactgegevens uitgewisseld te hebben, ook afscheid van de mensen daar genomen.
En nu is de dag al weer voorbij. Liz, mijn nichtje van 4 speelt nog door mijn hoofd. “Het was heel gezellig Geesje. Ik hou van je! Ik zal je missen Maar nu ga je weer lekker naar Sinan!” Het meisje weet heel goed wat er allemaal staat te gebeuren en het verwarmd mij hart dat het zo’n lief knuffelmeisje is dat mij in haar hart gesloten heeft.
Natuurlijk denk ik ook aan Dion en Selena, die met 11 en 13 jaar al een stukje ouder zijn. Daardoor misschien ook wat afstandelijker, al weet ik dat ze mij net zo erg zullen missen als ik hen.
Wetende dat ik hun, mijn zus, zwager en broer vandaag voor het laatst gezien heb voor ik terug naar huis ga, besef ik ook wel dat de irritatie die ik voel.. het slechte humeur dat ik nu heb, eigenlijk voortkomt uit gevoelens van gemis.
Eigenlijk doet het me best wel zeer dat ik ze nu weer voor een hele tijd niet meer in het echt zal zien. Ik moet er even doorheen. Het is iedere keer weer een kwestie van wennen aan de nieuwe situatie.
Wie weet zie ik ze aan het einde van 2012 weer. Geen idee nog hoe het gaat lopen. Of ik terug kom. Wanneer ik terug kom. Hoe lang ik terug kom!
Dat is dus eigenlijk het verdriet wat ik voel. Ik heb de neiging om mijn irritaties af te reageren op hen die ik straks zal missen. Dus probeer ik het zo goed als mogelijk te relativeren en mijzelf tot kalmte te manen.
En zoals altijd werkt het opschrijven van mijn gevoelens helend. De medicinale werking van dit proces heeft zich weer eens bewezen. Nu ik bijna aan het einde kom van dit weblogbericht, voel ik me al weer stukken beter. Mijn irritaties lijken te verdwijnen als sneeuw in de zon. Het is toch een wonderbaarlijk iets. En ik ben blij dat ik mijn gevoelens op deze manier uit kan drukken.
Scherpe kantjes van vervelende emoties die ik natuurlijk niet graag voel, vloeien met iedere letter die ik tik weg. Maar mijn familie? Ach wat zijn ze toch fijn. Ik zal ze missen, ze zitten diep in mijn hart. Gelukkig heb ik nog een paar dagen samen met mijn moeder en de 4 katten, voordat het onvermijdelijke moment weer komt dat ik afscheid van hen neem, en Sinan, mijn lieverd die ik tot nu toe heel erg gemist heb, weer in mijn armen sluit.
Ik was omringd met fijne lieve mensen, mijn familie. Het was weer een gezellig samenzijn! Vroeg in de avond hebben we heerlijk gefondued. Later in de avond ben ik voor de laatste keer naar de zaal gegaan waar ik na wat contactgegevens uitgewisseld te hebben, ook afscheid van de mensen daar genomen.
En nu is de dag al weer voorbij. Liz, mijn nichtje van 4 speelt nog door mijn hoofd. “Het was heel gezellig Geesje. Ik hou van je! Ik zal je missen Maar nu ga je weer lekker naar Sinan!” Het meisje weet heel goed wat er allemaal staat te gebeuren en het verwarmd mij hart dat het zo’n lief knuffelmeisje is dat mij in haar hart gesloten heeft.
Natuurlijk denk ik ook aan Dion en Selena, die met 11 en 13 jaar al een stukje ouder zijn. Daardoor misschien ook wat afstandelijker, al weet ik dat ze mij net zo erg zullen missen als ik hen.
Wetende dat ik hun, mijn zus, zwager en broer vandaag voor het laatst gezien heb voor ik terug naar huis ga, besef ik ook wel dat de irritatie die ik voel.. het slechte humeur dat ik nu heb, eigenlijk voortkomt uit gevoelens van gemis.
Eigenlijk doet het me best wel zeer dat ik ze nu weer voor een hele tijd niet meer in het echt zal zien. Ik moet er even doorheen. Het is iedere keer weer een kwestie van wennen aan de nieuwe situatie.
Wie weet zie ik ze aan het einde van 2012 weer. Geen idee nog hoe het gaat lopen. Of ik terug kom. Wanneer ik terug kom. Hoe lang ik terug kom!
Dat is dus eigenlijk het verdriet wat ik voel. Ik heb de neiging om mijn irritaties af te reageren op hen die ik straks zal missen. Dus probeer ik het zo goed als mogelijk te relativeren en mijzelf tot kalmte te manen.
En zoals altijd werkt het opschrijven van mijn gevoelens helend. De medicinale werking van dit proces heeft zich weer eens bewezen. Nu ik bijna aan het einde kom van dit weblogbericht, voel ik me al weer stukken beter. Mijn irritaties lijken te verdwijnen als sneeuw in de zon. Het is toch een wonderbaarlijk iets. En ik ben blij dat ik mijn gevoelens op deze manier uit kan drukken.
Scherpe kantjes van vervelende emoties die ik natuurlijk niet graag voel, vloeien met iedere letter die ik tik weg. Maar mijn familie? Ach wat zijn ze toch fijn. Ik zal ze missen, ze zitten diep in mijn hart. Gelukkig heb ik nog een paar dagen samen met mijn moeder en de 4 katten, voordat het onvermijdelijke moment weer komt dat ik afscheid van hen neem, en Sinan, mijn lieverd die ik tot nu toe heel erg gemist heb, weer in mijn armen sluit.
-
28 Januari 2012 - 22:16
Helga:
Tja, zit je hier mis je iemand, zit je daar mis je iemand. Het is niet makkelijk he meis? Heel veel sterkte met al het afscheid wat je de komende tijd moet nemen. Dikke knuffel -
28 Januari 2012 - 22:20
Mayra:
ach lieve schat het is zo vreselijk dubbel hè..ik heb het al nu na 2 maanden dat ik tegen het afscheid of zie.laat staan als je zoals jij weer zon tijd hier bent geweest.het liefst neem je ze mee,hup allemaal in de buurt wonend,maar helaas dat kan niet..aan de andere kant wacht je lieve man en jullie leuke huisje,dingen die je net zo goed vreselijk gemist hebt..we hebben niet de makkelijkste weg gekozen en zullen altijd wel iets en iemand missen..maar geniet ook van alle mooie herinneringen van de afgelopen maanden,mooie nieuwe fotos van je familie en vrienden om ergens in jullie huisje te zetten of om in een fotoalbum te plakken.en gelukkig is daar internet,waarmee iedereen gelukkig toch iets dichterbij is.het is niet precies wat je het allerliefste wilt natuurlijk,maar we moeten er het beste van maken.en ik ben wel blij dat je straks bij me in de buurt bent daar,want samen zijn we weer sterker dan alleen! Hele dikke knuffel lief vriendinnetje van me <3 -
29 Januari 2012 - 07:33
Inci Van Dok:
Lieve Gee,
Ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen, de emoties en alles eromheen, maar bedenk dat de liefde voor Sinan uiteindelijk op nummer 1 staat! Dit heb ik dit afgelopen weekje ook weer duidelijk gevoeld, maar loslaten betekend voor ons nooit definitief en dat zie ik ook als positief. Een hele goede vlucht en warm welkom in Turkije en wat mooi dat je zoveel warms om je heen had de afgelopen maanden, dan ben je toch rijk immers!
Hamza moest gisteren vanuit Antalya met de auto naar Emirdag/Demircili, een gevaarlijke rit, maar goddank is hij goed aangekomen, een pak van mijn hart, want de weersomstandigheden zijn erg bizar op vele plaatsen in Turkije; fijn nieuws is dat er volgende week weer tal van nieuwe lammetjes komen en onze liefde in dit weekje ook weer bezegeld werd... op naar de toekomst!!
Liefs voor jou en Sinan xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
