Ohh Alanya, Alanya!

Kort na mijn thuiskomst vertrokken we weer . Mijn koffers waren nog niet uitgepakt en van ons nieuwe huisje had ik nog niet echt kunnen genieten. Alanya stond op de planning. De locatie waar Nihat, een goede vriend van ons die al veel voor ons gedaan heeft, sinds vorig jaar naar toe was verhuisd. Toen hij weg ging uit Side, ging het niet zo goed. Het standaardverhaal. Bedrijf was opgehouden met bestaan, zijn auto moest verkocht worden en hij ging dus weer terug naar zijn roots. In Alanya kende hij meer mensen en daar woont zijn familie. Dus had hij meer kans op een baan. Nu ik hem weer zag, bleek dat de zaken wel weer goed gingen. In Turkije hangt het echt van je connecties af of je hogerop komt. Of je kansen krijgt. Hij had het geluk dat hij vrienden had met een goede baan en dus de mensen kende die deuren voor hem konden openen die normaal gesproken gesloten zouden blijven.

Dat zegt niet dat hij meteen heel veel geld heeft om over de balk te smijten. Zijn huis was ruim maar simpel ingericht. –als vrijgezelle man, toch bijna nooit thuis. Bijzonder veel geld heeft hij natuurlijk ook niet direct. Maar genoeg om van te leven en om de hamam die hij nu heeft, goed draaiende te houden. Zoals iedere Turk barste hij van de ideeën en deze werden dus ook uitvoerig met Sinan besproken toen wij er aankwamen.

De reis vooraf duurde lang. We moesten met de bus, was opzich al ruim 50 minuten is. Maar de bus reed niet zo frequent als in de zomer, dus moesten we bij de Otogar nog ruim 30 tot 40 minuten wachten. Het was de tijd waard. Onderweg genoot ik van het uitzicht. Links de bergen, en dorpen en rechts de helderblauwe zee met hier en daar woeste rotspartijen.

Dit was het uitzicht wat ik zo gemist had en zat dus genietend met mijn neus tegen het raam aangedrukt. We waren recht achter de bestuurder van de bus gaan zitten, dus we hadden een wijds uitzicht op de vele hotels die we tijdens onze reis passeerden.

Alanya zelf, waar ik al eens eerder geweest was, vond ik wederom woest aantrekkelijk. Pittoreske straatjes, veel groen, de frisse lucht en heerlijke geuren, deden mij meteen thuis voelen. Nihat kwam ons halen met de auto en bracht ons naar zijn huis. Daar bleven we even hangen, kleden ons warm aan en vertrokken daarna naar de bergen waar we zouden gaan barbequen. Het uitzicht was wanzinning. Binnen enkele minuten reden we al hoog in de bergen en kwamen we bij onze grill locatie aan.

Jammer genoeg was het snel donker geworden, maar ook in de avond was het uitzicht prachtig. We konden nog net van de ondergaande zon genieten voor de lucht pikzwart werd met een lichte gelige gloed van de lichten van de stad. Het was helder dus je kon kijken zover je je zicht kon reiken. Het beroemde kasteel van Alanya, dat op een bergtop aan de zee ligt, was prachtig verlicht en vanaf de grote afstand evengoed nog goed te zien. Terwijl ik dromerig voor mij uitstaarde, vertelde Nihat over de geschiedenis van Alanya en maakte ondertussen de barbeque klaar.

Het vlees smaakte me heerlijk. Het was fris die avond, maar dat deerde me niet. Wel vond ik het vervelend dat ik op een gegeven moment weer ‘vergeten’ werd door de jongens. Toch weer iets om aan te wennen, verzuchte ik nadat ik na een paar uur al geen woord Engels meer gehoord had. We waren inmiddels niet meer alleen. Naast Sinan en Nihat, die tot nu toe de verdeling wel goed wisten te maken tussen Turks en Engels , waren er nog wat andere vrienden gekomen waardoor ik in een groep van 8, de enige vrouw was en tevens de enige die niet goed Turks spreekt. Het balans was verstoord en men vergat dat ik er nog was. Ik prees mijzelf gelukkig dat ik mijn telefoon bij me had met een volle batterij, waar ik naar hartenlust Sudoku spelletjes op kon spelen. Ik bleek er zowaar nog goed in te worden nu ik de tijd kreeg om ruim 30 tot 40 spelletjes te doen. Na Sinan een uitbrander te hebben gegeven en al het hout op was om het vuurtje aan te houden, besloten we weer naar Nihat zijn huis te gaan. Arme Sinan. Die ook af en toe niet weet wat hij met me aan moet, herpakte zichzelf en deed daarna wel zijn best om mij bij alles te betrekken. Nog steeds vind hij het erg lastig en weet hij niet zo goed wat hij met mij aanmoet wanneer ik boos ben dat er geen woord tegen mij gesproken wordt. Ik verweet hem niets geleerd te hebben van zijn trip naar Nederland, waarop hij nuchter zei dat hij er zelf niet had om gevraagd dat iedereen Engels tegen hem had gesproken. Woedend was ik, maar legde het snel weer bij omdat ik wel begrijp dat het voor Sinan ook allemaal wel moeilijk is. Hij voelt waarschijnlijk ook een druk waar hij niet zo veel mee kan wanneer ik hem met priemende ogen aankijk. We maakte het weer goed en iedereen ging zijn eigen kant weer op om elkaar later op de avond tijdens het uitgaan weer te ontmoeten.

Het uitgaan bleek een lange nacht te worden. Bar na bar gingen we af. De mannen rijkelijk aan de alcohol en ik, heel verstandig voor een keer, die na een paar vodka’s, jack daniels en biertjes maar stopte om over te gaan op water en soda. Na 3 uur in de nacht had ik het eigenlijk ook wel gehad. De bar ging sluiten dus ik haalde opgelucht adem. Het bleek echter dat de mannen en inmiddels vrouwen die zich bij onze groep hadden aangesloten, nog geen zin hadden om te stoppen. Dus vertrokken we met ruim 15 man naar de laatste club die nog open was. Het was inmiddels ook al zo vroeg in de ochtend dat ik wel honger begon te krijgen en aan een ontbijtje zat te denken. Daar voelde de anderen gelukkig ook wel wat voor. Ik was moe, maar voelde me evengoed erg fit omdat ik al lang van te voren gestopt was met de alcohol dus vrolijk gingen we naar een 24 uurs restaurant om soep te eten. Uiteindelijk was het pas half 7 de volgende ochtend toen we thuis kwamen.

Om 14:00 uur werden we door Nihat weer wakker gemaakt. Hij stond al weer in de startblokken om te gaan eten dus snel kleden we ons weer om en niet veel later zaten we op een geweldige locatie met een adembenemend uitzicht over Alanya. Nihat had alles besteld wat moglijk was dus we kregen een overheerlijk uitgebreid ontbijt. Eén van Nihat zijn vrienden kwam er ook bij zitten. Hem had ik de vorige avond leren kennen. Hij was de DJ in 1 van de clubs waar we geweest waren en sprak zelfs een aardig woordje Nederlands omdat hij 4 jaar lang een Nederlandse vriendin bleek te hebben gehad.

Sinan en ik wilde niet direct met de auto weer naar huis en Nihat wilde eigenlijk nog gaan kaarten. Dus besloten Sinan en ik om een lekkere wandeling te gaan maken naar de haven en Nihat zou ons later dan wel oppikken. De zon scheen, het was aangenaam warm en een leuke wandeling. Bij de haven streken we neer bij een theerestaurant om op Nihat te wachten. Tijdens deze wandeling vertelde ik Sinan dat ik Alanya echt een geweldige locatie vind. Beter zelfs nog dan Antalya. Zo mooi groen, ingesloten door de bergen wat hoe dan ook wel een fantastisch uitzicht geeft. Sinan begreep nu wel waarom ik steeds zo verliefd ben op de bergen. Ik kan er uren naar kijken en van genieten. Nadat hij het platte Nederland gezien had, waar hier en daar hooguit een heuveltje is waar je over heen kan rennen, begreep hij me goed. Ik denk dat hij daarmee ook de schoonheid van zijn eigen land meer is gaan waarderen.

Dat mijn woorden ‘hier zou ik best kunnen wonen’ mogelijk werkelijkheid zullen worden had ik toen nog niet beseft. Natuurlijk bedoelde ik niet dat ik er ECHT zou willen wonen. Maar gezien de schoonheid van de plaats.. tja. Had het gekund.

Toen we de volgende ochtend in onze eigen bed wakker werden en ik mijn ogen nog niet eens half open had, belde Nihat hem op om te vertellen dat hij een gesprek ging voeren bij een prachtig hotel in Alanya. Hij zou namelijk een watersportbedrijf op willen zetten. Iets wat hij ook kon omdat hij vroeger al in de watersport gewerkt had. Als dat door zou gaan, zouden wij dat kunnen combineren met ons duikcentrum. Een heel goed plan, vond Sinan. Want de huur van een locatie zou ons gespaard blijven waardoor we meer winst zouden maken.

Toen ik eindelijk rechtop in bed zat en Sinan me het verhaal aan het vertellen was, begreep ik de betekenis er pas goed van. Het zou betekenen dat we ons huis zouden moeten verlaten. Side zouden moeten verlaten. Ik zou mijn vriendinnen hier moeten verlaten. We zouden dan in Alanya moeten gaan wonen. In eens vond ik Alanya toch niet meer zo aantrekkelijk. Midden in de stad wonen. Nooit op het balkon kunnen zitten. Altijd het geraas van auto’s en de uitlaatgassen ervan, om ons heen hebben. Ver bij mijn vriendinnen moeten wonen. Weer 2 jaar nodig hebben om op het punt te komen waar ik nu ben. Nee dank je. Ik pas! Ik voelde paniek. Ik was nog maar een paar dagen terug uit Nederland. Had al heel erg lang mijn huis moeten missen. Side moeten missen. De meiden moeten missen. Sinan had ik nu. Maar het leven in Turkije was natuurlijk veel meer dan Sinan alleen. Ik zou het allemaal weer op moeten geven en dat zou ik nooit van mijn leven willen doen! Het gesprek monde uit in een discussie en vervolgens in een ruzie. Sinan vond mijn argumenten niet sterk genoeg. “Je maakt wel weer nieuwe vrienden. Je went wel weer” was zijn antwoord. Ik vond dat hij te veel van mij vroeg op dit moment.

Natuurlijk begreep ik zijn beweegredenen ook wel maar ik hoopte dat hij die van mij ook in zou willen zien. We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat we het eerst hier in Side zouden moeten proberen, voordat we naar andere steden zouden gaan kijken. Fair enough!

En gelukkig krijgen we de kans ook om het in Side te proberen. Volgende week heeft Sinan een gesprek met een hotel hier in de buurt. We zien het positief in en ik leg al mijn hoop op dit gesprek. Het IS een kans.

Met Sinan heb ik het natuurlijk weer bijgelegd. Hij doet zijn best om onze toekomst zeker te stellen. SAMEN zijn. Waar dit ook is.


Alanya is natuurlijk ook nog steeds een hele mooie plek waar ik “best zou kunnen wonen” …maar dat doe ik liever niet ;)