De lange reis naar huis

10:00 uur. Op het moment dat mijn moeder en ik onze jassen aantrekken gaat de bel. De taxi die besteld was voor 10:10 uur is er al. Afscheid nemen van de katjes gaat dus niet meer en voor we het weten zitten we met het hele hebben en houden in de taxi naar het treinstation.

10:29 uur. Het is erg druk op het station want er is een trein uitgevallen. Gelukkig niet onze trein. Deze gaat op tijd dus niet veel later zitten we in de sprinter opweg naar Schiphol.

11:14 uur. Eindelijk aangekomen op Schiphol! De minuten die eerst zo lang duurde, gaan nu razendsnel voorbij. De minuten probeer ik te rekken zodat ik nog wat langer met mijn moeder samen kan zijn. We hebben de tijd dus zodra we bij de incheckbalies aankomen bestellen we nog wat te drinken en gaan we nog even zitten. Ik zie echter al mensen bij de balie staan en we besluiten daar toch maar in de rij te gaan wachten. Wanneer we aankomen blijkt dat de incheckbalies al open zijn (veel eerder dan ze officieel open horen te gaan) dus ik ben snel aan de beurt. Mooi denk ik, dan ben ik er maar vanaf want die koffers zijn wel zwaar. In de tussentijd heeft Sinan nog even gebeld, die zit te springen op zijn stoel natuurlijk van blijdschap :)

11:45 uur. De koffers zijn afgegeven. De zeer vriendelijke meneer riep me nog een keer terug en eerst was ik even bang dat hij over mijn handbagage zou beginnen. Ik had namelijk mijn handtas bij me, helemaal vol. Maar ook een laptoptas èn normale handbagage. Ik zit ruimschoots over het toegestane maximumgewicht van 8 kilo dus ik schrik even wanneer ik terug geroepen wordt. Het blijkt echter dat de meneer nog een keer wil checken of hij mij niet alvast voor de tweede vlucht in kan checken. Hij vraagt het na bij zijn collega en gelukkig is het mogelijk. Zo krijg ik op beide vluchten dezelfde plek aangeboden. 9F, bij het raam. Ik had echter wel alsnog 3 kilo te veel die ik moet betalen dus hierna gaan we op zoek naar de balie om het overgewicht te betalen. Deze vinden we niet in één keer waardoor we een paar keer heen en weer moeten lopen.

12:10 uur. Alles is betaald en nu is het echt tijd voor mij om afscheid te nemen van mijn moeder. Mijn rug begint al klachten te vertonen onder het gewicht van mijn handbagage en ik weet dat ik nog een stuk moet lopen voor ik bij Gate D18 kom. Na het afscheid ben ik vrij snel door de douane heen. Het valt me op dat de beambte voor een keer geen chagarijnerd is. Met een grote glimlach wenst hij mij een goede reis toe.

12:35 uur. Eindelijk kom ik bij de gate aan waar al meerdere mensen zich verzameld hebben. Er zit een tweeling bij, twee jongentjes van een jaar of 3 die lief met elkaar aan het spelen zijn. De medewerkers zijn nog de veiligheidprocedures aan het nalopen dus het duurt even voor we met de controle van de handbagage kunnen beginnen.

13:20 uur. Het boarden zou al moeten beginnen maar er is bijzonder weinig activiteit. De medewerkers zijn nog steeds bezig met de controle van handbagage. We zitten naast een groot raam wat een goed uitzicht op de gates biedt. Ons vliegtuig is er nog niet eens en omdat de zon zo fel schijnt veranderd de ruimte langzaam in een oven.

13:55 uur. Nu zou het moment moeten zijn dat we opstijgen. Maar het vliegtuig is nèt pas aangekomen. De bagage wordt er uit gehaald en nadat de mensen het vliegtuig verlaten hebben moet deze nog schoongemaakt worden. Ik ben met een deel van de groep wel al door de laatste paspoortcontrole maar daar moeten we nog erg lang wachten voor we in mogen stappen. Ongeveer 10 minuten voordat we het vliegtuig in kunnen besluiten ze de zonwering naar beneden te doen maar op dat moment zijn we al vrijwel gaargekookt. Moe van het staan, wachten en steeds weer tillen van mijn bagage ben ik vanaf hier kwijt hoe laat het ongeveer is.

14:45 uur. Nog steeds staan we aan de grond. We vertrekken nu wel bijna! Er is vertraging opgelopen wegens het slechte weer in Istanbul. We zitten nu wel al een behoorlijke tijd in het vliegtuig te wachten. Naast mij zit een jonge Turkse jongen die voor het eerst voor werk in Nederland is geweest. Hij spreekt perfect en accentloos Engels en ik denk bijna dat het geen Turk is door zijn felblauwe ogen. Naast hem zit een oudere man, zijn collega. Hij is nu voor de 5e keer in Nederland geweest en spreekt geen woord Engels. Deze man is erg nieuwschierig naar mij en vraagt me de hemd van het lijf. De jongen naast mij vertaalt het moeiteloos door wanneer ik het even niet meer weet in het Turks. Van de oude man krijg ik heerlijke (Hollandse) chocolade en ik spreek een behoorlijke tijd met ze onderweg. Verder probeer ik wat te slapen om de tijd sneller te laten gaan.

18:45 uur. We landen bijna. Ik heb de zon onder zien gaan en inmiddels is er niets meer te zien, zo donker. Ik ben helemaal stijf van het zitten en behoorlijk nerveus. Wegens deze vertraging heb ik niet zoveel overstaptijd meer en ik moet ook eerst nog uitzoeken naar welke Gate ik moet gaan. Ik ben wel heel blij dat ik èn mijn boardingpass van de volgende vlucht al heb èn mijn ikamet (verblijfsvergunning) heb waardoor ik niet eerst nog een toeristenvisum hoef te kopen. Ook hoef ik me gelukkig geen zorgen te maken over mijn bagage. Die wordt direct overgeladen en ik heb er geen omkijken naar. Wanneer het vliegtuig geland is bel ik direct Sinan op die mij meteen gerust probeert te stellen. Het komt wel goed schatje!

19:15 uur. Ik heb inmiddels nagevraagd wat ik moet doen, waar ik heen moet en ben aangekomen bij de paspoortcontrole. Er staat een waanzinnig lange rij! Tot mijn opluchting gaat het redelijk snel. Ik kom de twee Turkse mannen weer tegen die naast me zaten en zij laten me voorgaan. “Scheelt je toch weer zo’n twee minuten”. Bij de controle staat er uiteindelijk één Turkse vrouw voor me, wanneer en Russische troela ellenbogend voordringt. De Turkse vrouw begint tegen haar te praten in het Frans en de Russin steekt heel arrogant haar neus omhoog. Ik ben ook boos want loop inmiddels op hete kolen. Ik scheld haar in het Turks uit en de Turkse vrouw naast me moet lachen. Haar vraag ik uiteindelijk in mijn beste Turks of ik voor haar mag omdat mijn vliegtuig een half uur later gaat. Inmiddels het het namelijk al 19:30 uur.

19:40 uur. De Turkse douanier kijkt kritisch in mijn paspoort en vraagt of deze nieuw is. Dit beaam ik. Hij kijkt nog even, knikt, en laat me vervolgens doorgaan. Met mijn 15 kilo aan handbagage ren ik de kant op die mij eerder al verteld is dat ik op moet gaan. Ik kom bij de bagagebanden terecht en zie nergens waar ik naar boven moet. Dus eerst nog maar eens navragen bij de eerste Turkse medewerker die ik tegen kom. Ik wordt naar de exit gewezen en vanaf daar zie ik borden voor ‘domestic flights’. Daar kom ik al snel een bord tegen met vertrekkende vluchten en zie Antalya er ook bij staan. Ik moet nog een flink eind lopen en twee roltrappen af. Daar zie ik dat de bus al bijna vol zit maar hoera! Ik ben op tijd.

19:50 uur. Compleet buiten adem sta ik in de transferbus. Bij mij komt een Nederlandse vrouw staan, ook buiten adem van het rennen. Zij bleek dezelfde vluchten als ik te hebben en we raken al snel aan de praat. Zij bleek haar handbagage ook nog vergeten te zijn waardoor ze weer terug moest rennen om deze op te halen.

Ik ben zo met haar in gesprek verwikkeld dat ik niet meer weet hoelang we nu moesten rijden naar het vliegtuig, maar dat zal vast niet lang geweest zijn.

20:05 uur. Dit is de tijd dat het vliegtuig hoort te vertrekken, maar deze is vrijwel leeg. We horen dat er nog zeker 40 mensen verwacht worden. Ik zit wederom op 9F en Ellen, de Nederlandse vrouw die ik eerder gesproken heb zit op 8C, dus we kunnen af en toe nog een woordje wisselen.

21:05 uur. De piloot heeft ons zo goed als mogelijk op de hoogte willen houden, maar dit resulteerde in vele berichten. We moeten nog 15 maar maximaal 20 minuten wachten. Dan vertrekken we. We moeten nog 10 minuten wachten. We moeten wachten tot iedereen is er. Nee, we moeten nu ècht nog 10 minuten wachten en dan doen we de deur dicht. Etc. Omdat de stoelen naast mij leeg blijven wanneer we opstijgen, komt Ellen gezellig naast me zitten. De rest van de vlucht preken we honderduit en zij blijkt een vakantiehuis in de buurt van Manavgat te hebben.

22:15 uur. Een uur later dan gepland komen we aan in Antalya. Ellen zie ik op een gegeven moment weer bij de bagagebanden. Het is er belachelijk druk! Iedereen dringt voor en je komt er maar nauwlijks tussen om je eigen koffer te pakken.

22:35 uur. Eindelijk hebben we alles en hier scheiden onze wegen. Op het laatste moment noemen we pas onze namen en zeggen we gedag. Sinan zie ik al snel, die staat uitbundig te zwaaien voor het raam. Gelukkig nemen hij en Nihat direct de spullen over want ik voel me echt gesloopt. Ik wil naar huis en slapen.

23:00 uur. Sinan heeft honger en wil graag eten. Köfteeeeee! Roept hij blij om mij in de stemming te brengen. Voordat we gaan eten moeten we nog Antalya in om een vriendin van ons die ook in Side woont op te halen. We moeten alleen eerst nog langs haar moeder omdat haar koffer daar nog ligt.

23:50 uur. We zijn bij het restaurant aangekomen waar we gaan eten. Ik zit er inmiddels bij als een zombie. Ik heb ook wel trek maar ben eigenlijk te moe om te eten. Toch eet ik nog wat köfte, brood, salade en een toetje. De rest geef ik aan Sinan.

00:45 uur. We hebben gegeten en gaan naar huis. Ik ben heel erg moe en misselijk. Het Turkse eten ben ik blijkbaar niet meer gewend. Iets waar ik toch wel van baal. De köfte was te zout, de salade te zuur en het toetje zo zoet dat je tandglazuur er van zou kunnen barsten. Ook ben ik misselijk door de vreselijke hoofdpijn die ik heb. Het zit tegen migraine aan. In de auto probeer ik wat te slapen en leun ik heerlijk tegen Sinan aan, wat mij so wie so al wat rustiger maakt.

01:55 uur. We zijn thuis. Eindelijk thuis! Wanneer ik de prachtige dingen zie waar ik eerder over geschreven heb voel ik alle ellende van me afglijden. Sinan neemt me in zijn armen en ik voel me weer helemaal goed. Niet meer misselijk, geen hoofdpijn meer. Wat een wonderlijk iets is dat toch. Liefde! Nadat Sinan al het nieuws heeft laten zien duiken we meteen het bed in. Beide slapen we enorm slecht. Steeds worden we wakker van elkaar, wanneer de één zich omdraait.

Vandaag de dag. Het is al weer avond wanneer ik dit schrijf. De dag is voorbij gevlogen! Hoewel we slecht geslapen hebben zijn we beide niet moe en ik voel me weer helemaal goed. De stroom valt enkele keren uit en het regent buiten dus we kunnen er ook niet echt op uit. Wel voelt het voor mij heerlijk warm aan buiten. Binnen is het heel erg koud en dragen we een paar dikke truiën om warm te blijven. De verwarmers doen het natuurlijk ook niet wanneer je geen stroom hebt! Wanneer deze weer terug is pak ik voor Sinan de Xbox uit en fixen we samen zijn telefoon die eerder stuk was gegaan. Sinan maakt heerlijk ontbijt voor me, en verse sinaasappelsap. Ook brengen we een paar uur met wat dekentjes op de bank door. Uren pratend over alles wat er in ons op komt. Dat heb ik geloof ik nog wel het meeste gemist. Maar nu is het weer goed. Ik ben weer thuis en verheug me op de toekomst. Wel kregen we vandaag nog slecht nieuws te horen. De eigenaar van ons huis wil ons appartement gaan verkopen. Met andere woorden, we moeten er uit. Hij wil er alleen zoveel geld voor hebben, dat het voorlopig nog wel even duurt voor hij het verkocht heeft. We gaan er dus vanuit dat we hier nog wel een seizoen kunnen zitten maar dan komt het onvermijdelijke er weer aan. Iets waar ik gigantisch van baal want tja. Dit is ons huisje en hier voelen we ons fijn. Dat wil je niet zomaar verlaten natuurlijk. Ook hebben we huursverhoging gehad. We betalen nu 25 TL meer dan voorheen en dat brengt deze woning in een prijsklasse waarvan we weten dat we voor hetzelfde of zelfs iets meer, wel wat beters kunnen krijgen. Dat willen we echter niet. Dit is goed voor ons. Gelukkig zitten we er voorlopig nog, dus laat ik er maar van genieten. Ik verheug me op het komende jaar!