KUT.

Wat vliegt de tijd toch!
En dat terwijl er niet zoveel boeiends gebeurd is de afgelopen tijd.

Het is gewoon weer hetzelfde standaard verhaaltje. Werken werken werken.

Echter is het niet dat we helemaal niets meegemaakt hebben.

Wat mijzelf betreft: Ik ben hard van de roze wolk die boven Turkije ging af gevallen. De wolk hing hoog en de grond is hard. Dat geeft niet mee.

Begrijp mijn woordkeuze niet verkeerd. Ik heb het niet over verliefd zijn of houden van. Dit gedeelte zit helemaal goed!!

Wel heb ik het over het feit dat ik tegenwoodig in een enorme dip zit. Ben echt niet blij :(

Werken werken werken. Iedere dag (behalve de dag dat ik de hele dag op het duikcentrum ben) loop ik met tranen de deur uit. Ja. Zover is het dus al. Ik haat mijn werk en voel me diep ongelukkig.

Maar een andere keus heb ik niet. Nog maar drie maanden te gaan, zegt Sinan me steeds wanneer hij me moed in probeert te spreken. Maar goed. Hij heeft makkelijk praten. JA het duikcentrum geeft ons beide ook heel veel stress. Maar hij heeft tenminste werk die hij met hart en ziel doet!!

Ik daarintegen moet iedere dag weer naar 'de gevangenis' waar ik dan per dag ongeveer 20 euro verdien. (met 12 uur werken per dag ja)

MAar goed. Nog 3 maanden. En dan ga ik van de ene ellendige situatie naar de volgende ellendige situatie. Begrpijp me wederom niet verkeerd als ik zeg dat ik echt niet zit te wachten op 2 maanden nederland. Ik heb het dan niet over mijn familie en vrienden natuurlijk, want mijn hart vervult zicht natuurlijk wel met blijdschap wanneer ik er aan denk dat ik die allemaal weer zie!

Maar stel je eens voor dat je net 7 maanden lang voor een belachelijk salaris en belachelijk veel uren heb gewerkt in een functie die je totaal niet aanstaat, dat je je man bijna niet gezien hebt deze tijd, geen vrije tijd hebt gehad omdat je 7 dagen per week werkt, iedere dag enorm veel stress hebt en dat je geen tijd hebt voor het onderhouden van contacten met familie en vrienden en dat dit niet door iedereen in dank afgenomen wordt... dat dit dan eindelijk over is en je je verheugt op RUST... en je dan genoodzaakt weer naar het land moet gaan wat je thuis niet is, waar je man niet is en waarschijnlijk weer een baan krijgt die je niet aanstaat.

Jij denkt misschien bij het lezen dan dit 'oooo dat doen we wel even' maar ik kan je vertellen: Nee dat doe je NIET even. Zo makkelijk is het niet.

Het doet jezelf geen goed, en het doet je relatie niet goed.

Maar goed. 'volgend seizoen wordt allllllles beter'


Verder weiger ik nog langer tussen de 12 en 15 uur per dag te werken en ook mijn werkgever wil dit niet want ik wil er meer geld voor hebben dan zij aan mij kwijt willen. (En omdat het leugenachtige bastards zijn die hun afspraken niet nakomen maar dat ter zijde)

Dus hebben ze mijn werktijden veranderd. Ik werk nu van 4 uur in de middag tot 12 uur snachts. Geweldig. Helemaal geen vrije tijd met mijn man meer dus want die gaat het liefste slapen als hij thuis komt. (Wat heel begrijpelijk is met gem. 4 a 5 duiken per dag)

Dus ga ik iedere ochtend (behalve vandaag omdat ik even wat meer slaap nodig had) mee naar het duikcentrum. Natuurlijk ga ik niet op mijn gat zitten en dus is het verhaaltje weer rond en werk ik alsnog 15 uur per dag.

Verder hadden we een nieuwe camera gekocht want in de oude was water gekomen. 3 weken lang op dat ding zitten wachten. Superblij met de aankomst dus (thnx mam voor het sturen)

Gebruiken we 'm net een week........... verliest Sinan de camera bij het 10 meter duikpunt. Geweldig.

2 dagen geen tijd gehad om te zoeken, maar uiteindelijk hebben we de camera werkend en wel teruggevonden. (stel je voor joh... zeker 48 uur heeft dat ding op 10 meter diepte in zee gelegen hehe) :)

Maar hij werkt nog :D

Verder is onze boot stuk. Nouja de motor van onze boot.. dus gebruiken we nu een kleinere benzineslurpende boot van een ander duikcentrum tot die van ons gemaakt is.

Daarnaast is er vorige week een ongeluk gebeurd bij 1 van de watersporten bij een hotel in de buurt. Vader en dochter besloten te gaan parasailen. De mensen want watersport hadden echter hun equipment al lang niet meer nagekeken. Dus tussen de 60 en 100 meter hoogte brak het tuig af waar de man in zat (beschadigd door ouderdom, zout water en zon) en is de man onder het toeziend ook van zijn dochter gem 100 meter naar beneden gevallen. Als je op deze hoogte naar beneden in het water valt zal dat water als beton zijn. Maar dan heb je evengoed nog een hele kleine kans dat je het overleeft. De man had extra pech gezien ze boven het strand hingen door de landinwaardse wind...

De man viel 1 meter naast een meisje neer dat net naar zee liep om te gaan zwemmen. Gelukkig is hij niet OP iemand gevallen want die had het dan ook niet overleefd. (Dat komt neer dat je geplet wordt door 300 kilo)

Ik hoef je niet te vertellen dat de man het ongeluk niet overleefd heeft. wat precies gebeurde met hem toen hij de grond raakte zal ik je besparen maar ik denk dat je je dat wel voor kan atellen.

Anyway. Door dit ongeluk werd er een grote controle gehouden bij iedereen en dus ook ons als duikcentrum zijne. TOEN kwamen we er pas achter dat we 1... maar EEN certificaat NIET hebben die we wel MOETEN hebben. (Ik kan me niet voorstellen dat de oude (nu nog) medeeigenaar dit niet wist maar WIJ wisten het niet in ieder geval) En dus hebben we een pentalty (net woord voor boete) gekregen. (Die op kan lopen tot enkele duizenden euro's en waar wij 25% van moeten ophoesten). Ge-Wel-Dig. Kan er nog wel bij.

Verder zijn er nog wat andere onaangename maar niet noemenswaardige dingen gebeurd. De gemiddelde Turk geloofd door dit pech echter dat we een 'bad nazar' hebben. (Iemand die jaloers op ons is heeft ons het boze oog gezonden) Maar hier geloof ik natuurlijk niet in.

Nouja. Leuk nieuws nog dat we in September naar Bursa gaan on ons trouwfeest te regelen die we in oktober geven. Ik een erg leuke verrassing voor Sinan heb, en we over enkele maanden heel heel heel misschien gaan verhuizen naar ons droomhuis (later meer hierover als het doorgaat)

okee deze keer een niet zo leuk bericht maar het kan niet altijd feest zijn. Dit is de realiteit mensen. Die mooie roze wolk waar ik op zat komt wel weer een keer voorbij (volgend jaar ofzo) en dan klim ik er wel weer op.

Tot die tijd is het leven kortgezegd: KUT.