Huwelijksfeest!

Ges..? vraagt Esra voorzichtig wanneer we met de hele familie aan tafel zitten voor het avondeten. Het is zaterdagavond en dat betekent dat morgen eindelijk het feest begint! Iedereen is is al in feeststemming maar ik zit er stilletjes bij. Ik probeer niet te luisteren naar de vrolijke gesprekken en het gelach van de rest waar ik zoals altijd weer niets van begrijp.


Ben je moe? Of heb je stress voor het feest? Vraagt ze zacht. Iedereen is zo druk in gesprek met elkaar dat ze niet op mij of de vraag van Esra letten. Sinan zit naast me en kijkt me aan. De vraag van Esra raakt precies de gevoelige snaar en hoewel ik de watervloed probeer te bedwingen springen de tranen in mijn ogen en zijn mijn wangen niet veel later natbehuild. Shit. Alweer.

Ohhh Ges! Het spijt me zo!!!! Dit is mijn schuld!!!! Roept Esra en ze staat op om een arm om mij heen te slaan. Het wordt stil aan tafel en ik voel hoe iedereen naar mij kijkt. Het spijt me zo het spijt me zo!!!! zegt ze bezorgd. Ik voel me beschaamd door mijn gehuil en bedek mijn ogen zo dat alleen Sinan en Esra mij kunnen zien. Ik wil niet zien hoe de rest van de familie naar me kijkt.

Neeheeej h-h-het is niet jouw sch-h-uld zeg ik door mijn tranen heen. Sinan zucht. Schatje stop alsjeblieft zegt hij zacht. Nu voel ik me nog rotter hoewel Sinan het niet zo bedoelde. Hij vind het moeilijk om me zo te zien en voelt zich daar ook slecht door. En dan voel ik mij ook weer slechter omdat ik mijn man zich slecht laat voelen. En dat is precies wat de tranenkraan nog meer open zet. Ik zucht een paar keer diep om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik veeg mijn tranen weg en durf nu ook weer voorzichtig naar de rest te kijken.

Ik kijk naar de moeder van Esra en moet een beetje lachen om haar. Wat doet zij nou?? Vraag ik mezelf af. Haar ogen zijn roodbehuild en de tranen rollen ook over haar wangen. ik vind het vertederend. Ook bij anderen zie ik vochtig wordende ogen.

Het doet me beseffen dat ze allemaal met mij meeleven. Zij kunnen er niets aan doen dat ik ze niet versta! Ze verstaan mij net zo goed niet en ook voor hun is dat heel lastig.

Esra lacht om haar moeder en zegt dat haar moeder precies weet hoe ik me voel. Weliswaar woont haar familie allemaal in eigen land maar erg ver uit elkaar. Zij weet dus hoe het is om gemis te voelen. Maar de vorm van eenzaamheid die ze voelt is toch anders.

Na het eten moet Esra nog even naar de stad voor iets en vraagt of ik mee ga. Dat is een goed idee. Even een luchtje scheppen. Esra haalt wat ze nodig heeft en daarna slenteren we nog wat even rond. We vergapen ons aan mooie maar veel te dure sieraden en vertellen elkaar wat we mooi vinden. Dan loopt Esra in eens naar binnen en koopt ze een prachtige ketting voor mij. De tranen schieten weer in mijn ogen maar deze keer weet ik ze wel binnen te houden. Esra geeft me de ketting en zegt de Turkse spreuk "draag het op goede dagen" en geeft me daarna een knuffel. Ik hou zoveel van jou!! zegt ze opgewekt en daarna gaan we weer naar huis.

De nacht is kort. Ik kan niet goed slapen en Sinan ligt ook steeds te draaien.

De volgende ochtend word ik moe wakker maar voel me wel heel rustig. We ontbijten gezellig met elkaar en daarna ga ik samen met Esra, haar dochter Defne en Güniz (tante van Sinan en dus ook van mij) naar de kapper. We hebben om 11.00u een afspraak maar komen pas om 11.30u aan. Dat blijkt vroeg zat want een andere bruid zit in de stoel en daar blijft ze ook zeker nog een uur voor ik eindelijk aan de beurt ben.

We discussieren lang over mijn haar en uiteindelijk bedenk ik zelf wat er mee gedaan moet worden. In het begin weet ik alleen niet of ik mijn wens goed over heb kunnen brengen en voel ik me verschrikkelijk lelijk.

Maar, wanneer het af is blijkt het goed gelukt en voel ik me ontzettend mooi. De make-up werd ook gedaan en dat was wat mij betreft even te veel dus wanneer niemand kijkt veeg ik het teveel aan lipgloss en rouge weg en ben ik daar ook tevreden mee. Wanneer ik mijn jurk aan heb en mijzelf in de spiegel zie plink ik een traantje van geluk weg :)

Niet veel later zie ik Sinan met onze mooi versierde auto aankomen. Snel doe ik de sluier voor en wacht ik zo tot Sinan, die er onweerstaanbaar sexy uit ziet in zijn pak, binnen komt. Vanaf het moment dat we in elkaars ogen kijken verdwijnt onze lach voor (bijna) de rest van de dag niet meer van ons gezicht!

Nu dit allemaal klaar is moeten we snel naar de fotograaf die al op ons aan het wachten is in de studio. De kapper wil ons echter niet laten gaan. Hij sluit de deur en zegt dat hij een tip wil hebben. We geven 10 lira maar dat is niet genoeg. Hij wil meer voordat we mogen gaan. ik voel me als een gijzelinge en vind dit eigenlijk niet zo een leuke traditie.

Wanneer we bijna bij de fotograaf zijn worden we in eens belaagd door een groepje van 9 kinderen. Ik schat de oudste rond de 15 en de jongst rond de 6 jaar. Ze springen op de auto en eisen geld van ons. Het is echt Turkse traditie om pas doorgang te verlenen als je wat geld gegeven hebt. Wanneer vrienden en familie het doen is het leuk en grappig. Maar nu voel ik me bedreigd door dit groepje en is het helemaal niet zo leuk!!! Sinan en ook de chauffeur Gúniz worden boos en stappen uit. Wanneer we wegrijden klampen de kinderen zich aan de auto vast waardoor ze meegesleurd worden. 1 springt op de motorkap en wanneer we remmen valt hij er bijna vanaf. Hoewel ik heel kindlievend ben schiet op dat moment de gedachte over me heen dat ze best over dat rotkreng heen mogen rijden. Kutkind!!!! roep ik daar in plaats van hard. Gelukkig ben ik op dat moment de enige die Nederlands kan en daarna lach ik vriendelijk naar Sinan die me een kus op mijn voorhoofd geeft :)

Bij de fotograaf worden we heel vriendelijk ontvangen en maken we mooie foto's. De groep kinderen wacht ondertussen buiten rond de auto en rent weer achter ons aan wanneer we weg willen rijden na de shoot. Sinan geeft de oudste 15 lira maar die verdeelt het geld niet en de rest van de kinderen wil ons dus niet laten gaan. Dan rent iemand van de fotostudio achter hen aan en krijgen wij vrije doorgang. We zijn de straat echter nog niet uit voor er een oude man voor de auto springt met zijn hand bedelend omhoog. Maar Güniz geeft nog wat extra gas waardoor de man schrikt en snel weer opzij springt.

Poeh! Dat hebben we gehad!! We gaan naar huis! Thuis aangekomen voel ik me als een prinses wanneer ik overladen wordt met complimenten. Iedereen wil met ons op de foto en ik straal van geluk. Omdat ik bijna geen hap door mijn keel kreeg vanochtend met het ontbijt heb ik nu wel honger en speciaal voor mij wordt er wat eten neergezet. Daarna kletsen we en wachten we tot we naar het hotel kunnen gaan.

Wanneer het zover is gaan Sinan en ik eerst naar de hotelkamer die ons ter beschikking is gesteld tijdens het feest. We kunnen ons hier terugtrekken wanneer we willen. Na 15 minuten staat de fotograaf alweer voor de deur en maken we wat foto's in de hal. Daarna gaan we naar het dak restaurant waar we het feest houden.

Iedereen wacht al op ons en de muziek wordt gestart. Ik ben zo nerveus dat ik denk dat ik flauw ga vallen maar gelukkig blijf ik op beide benen staan :) Ik geniet van de openingsdans op Turkse muziek en van Sinan. Daarna gaan we zitten en krijgen we al wat te eten. Ik krijg echter weer geen hap door mijn keel en eet alleen wat soep.

Na het eten gaan we met ons allen dansen en daar hoort natuurlijk ook de traditionele Turkse dans bij met de handen omhoog. We hebben veel lol'er wordt gefilmt en er worden zo veel foto's gemaakt dat ik me als een filmster voel :D Halverwege is het tijd voor de taart en hier wordt ik weer nerveus van.

Wanneer de taart staat krijgt Sinan een microfoon in handen en bedankt hij iedereen voor de komst. Ook zegt hij dat ik wat wil zeggen en dat het voor hem bedoelt was. Hij heeft mij echter al zo vaak horen oefenen dat hij mijn speech uit zijn hoofd weet :)

Daarna geeft hij de microfoon aan mij en ik zeg nerveus "Okee daar gaan we!" in het Engels. Mensen grinniken wat en daarna wordt het stil in de zaal.

Ik pak Sinan zijn hand,kijk hem diep in de ogen, zucht nog eens diep om mijn zenuwen de baas te zijn en begin dan aan mijn speech die tot ieders verbazing compleet in het Turks is! :D Volledig uit mijn hoofd'zonder spiekbriefje. De laatste zin van mijn tekst is door de microfoon niet meer te horen omdat iedereen hard aan het juichen is :D

Dan is het tijd om de taart te snijden. We nemen een hapje en dan is er gelegenheid om ons te feliciteren en op Turkse wijze goud of wat anders te geven. ik krijg van familie twee prachtige gouden armbanden en een set van oorbellen met een hangertje. Dit ontroerd me enorm. Na deze plechtigheid gaan we weer dansen en feesten en doen mijn wangen zeer van het lachen :D

De tijd vliegt echt enorm snel voorbij en het feest komt alweer ten einde. We gaan met iedereen op de foto en nemen afscheid van elkaar. Wij zijn natuurlijk de laatste die vertrekken. We brengen het e.e.a. naar huis en gaan daarna door naar........de kroeg! Omdat de meeste mensen moslim zijn hadden we besloten geen alcohol te schenken op het feest zelf. Wij en wat andere vrienden wilde echter wel nog een drankje dus vierde we gezellig ergens anders verder feest.

In de vroege ochtend stopte we echter pas en gingen Sinan en ik terug naar het hotel waar we geslapen hebben tot laat in de ochtend.

Ik vond het een prachtige dag, een geweldige ervaring om het feest op zijn Turks te doen en heb echt van ieder moment (op die rotkinderen na) genoten. Natuurlijk heb ik wel de hele tijd mijn familie en vrienden gemist maar een hele hoop dingen maken het gemis weer goed. En natuurlijk kan ik mijn ervaring delen via foto's en film :)