Op een wolk..

Ik zit op een grote wolk hoog in de lucht..Ver van iedereen waar ik na kan denken over alles wat er in mijn leven speelt. Maar helaas is het niet de wolk waar van verwacht wordt dat ik er op zit.. geen roze gekleurde wolk. Geen roze bril op. Geen wolk van geluk en blijdschap..iets wat ik in deze tijd verwacht wordt te voelen. De wolk is eerder donker en grijs. Het is er koud. Een regenwolk die het water binnenkort zal laten vallen. Het is de wolk van eenzaamheid.

Ik heb alles wat ik mij wensen kan maar toch voel ik me zo verschrikkelijk alleen. Mijn ogen kan ik niet drogen de laatste dagen en in iedere vezel van mijn lichaam voel ik pijn. De pijn die eenzaamheid veroorzaakt is verschrikkelijk. En nu zul je je afvragen hoe het dan komt dat ik me zo alleen voel. Ik hou van mijn man. Hij houdt van mij en heeft zijn leven voor mij over. Ik hou van zijn familie en zij houden van mij. Aan liefde kom ik niets te kort! Ik heb vrienden gemaakt en over enkele dagen zal ik een feest geven. Een feest waarbij alle gasten speciaal voor mij en mijn man komen.

Hoewel dit alles mijn hart tot diepe vreugde stemt voel ik me heel ongelukkig over het feit dat niemand van mijn familie en vrienden naar mijn huwelijksfeest komt. He-le-maal niemand. Op de mooiste dag van mijn leven. Of eerder gezegd, op het grootste en mooiste feest van mijn leven...komt niemand van 'mijn kant'
Dat doet me wel wat. Ik had het me heel anders voorgesteld. En daarnaast nog het financiele plaatje...Het geeft mijn gevoel voor eigenwaarde een enorme deuk. Al zijn de redenen van de afwezigheid vanal deze mensen absoluut heel begrijpelijk en gegrond. Is het dan slecht om me zo te voelen?

Natuurlijk is deze reden niet de grondslag van mijn eenzaamheid. Die reden gaat wel even een stukje terug in de tijd. En is begonnen op het moment dat ik in Turkije kwam wonen.

Emigreren is geven en nemen. Een middenweg vinden voor mijn cultuur en de Turkse cultuur. Maar enkele dingen gaan gewoon anders dan verwacht en ook dit is iets wat je kan verwachten wanneer je in een ander land gaat wonen waarvan de je taal niet kent.

En dit is eigenlijk mijn enige probleem. Ik ken de taal niet. Taal is de sleutel tot blijheid. En... bij het ontbreken ervan de weg naar eenzaamheid.

Ik hoor alle gesprekken dagelijks aan maar meepraten kan ik niet. De TV staat aan maar volgen kan ik het niet. De radio staat aan maar meezingen kan ik niet. Ik begrijp de teksten niet. Ik kan niet meelachen om grapjes of mijn mening delen met anderen.

Uitgaan is voor mij ook zeer vaak geen plezier meer. Al heb ik iedere keer wel weer hoop, deze vergaat ook snel. Met goede moed maak ik me klaar voor een leuke avond. Maar de hoop die ik heb duurt niet lang en wanneer we thuis komen is de lol er allang van af.

Men 'vergeet' mij in gesprekken. En ikzelf ben heel erg moe van het vragen stellen als een klein kind. Waar hebben jullie het over? Waar hebben zij het over? Wat zei hij/zij? Die energie kan ik gewoon niet meer opbrengen. Ik heb er de kracht niet meer voor, en degene die mijn vragen steeds weer aan moet horen en moet beantwoorden wordt er ook moe van. Dat is mijn man meestal en van zijn kant begrijp ik het wel omdat zijn Engels gewoon niet voldoende is om bepaalde dingen 'eventjes' aan mij uit te leggen. Hij doet zijn best wel maar dit probleem doet zich dagelijks voor en hij kan ook niet aan de lopende band dingen aan mij uit blijven leggen.

'Verveeld' is lang niet genoeg om uit te leggen hoe ik me voel. Dit woord draagt bij lange na de lading van mijn emoties niet. En het woord 'eenzaamheid' eigenlijk ook niet eens.

Om de zwijgzame tijd te overbruggen, tijdens het uitgaan, thuis, op bezoek, waar dan ook..zorg ik er tegenwoordig voor dat ik wat te doen heb. Ik speel alle spelletjes die mijn telefoon te bieden heeft tot ik er gek van wordt of ik maar een woordenpuzzel.

En 'men' vind dat niet eens vervelend. Of asociaal. Of misschien wel maar dat weet ik niet. Dat zal dan vast in het Turks gezegt zijn.

Het lijkt vooral gerechtvaardigd wanneer er excuses voor aangeboden wordt. Maar wat heb ik er aan?

2,5 uur later (Jawel. Met geluk 2.5 uur later. God wat mag ik dankbaar zijn als er dan enkele zinnen in het Engels mijn kant op komen. Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden!) hoor ik in eens Engelse zinnen en dan begrijp ik dat er tegen mij aangesproken wordt. Naar de rest luister ik al niet meer en in die tijd verkeer ik dan ook meestal in mijn eigen wereldje waarin ik mijzelf opvreet van eenzaamheid.

''Sorry dat we alleen maar Turks praten. Maar...'' hoor ik dan teleurgesteld. En naar de 'maar' luister ik dan al niet meer want feit blijft dat na die zin die de excuses afsluit weer overgegaan wordt in het Turks. Mij wordt er de rest van het samenzijn niets meer gevraagd.

Men zegt ook wel ''Geesje, als je in Turkije wil wonen dan moet je de taal leren'' Zodat het gerechtvaardigd is dat er steeds maar Turks gesproken wordt.

En mijn antwoorden hierin worden langzaamaan ook agressiever.

Pardon? ALS ik hier wil wonen? Waar HEB je het over? Ben ik hier soms op vakantie dan??

''Uhm. Als je hier langer wil wonen.''

Ik zucht dan diep en hou mijn mond. Maar in mijn hoofd gaat het gesprek nog even verder.

Langer wil wonen? Wederom: weet je wel wat je zegt!?! Ik ben GETROUWD! Weet je nog? En hoezo de taal leren. Doe ik dat niet dan? Het is geen kwestie van willen. Het is een kwestie van tijd. Tijd die ik aan het leren moet besteden maar gewoonweg niet heb omd. Geld voor een cursus heb ik niet dus moet ik het zelf doen. Zonder de juiste boeken en zonder leraar gaat het gewoon niet zo makkelijk. In plaats van zulke achterlijke opmerkingen te maken zou ik een compliment horen te krijgen. Wat ik weet weet ik door mijzelf! Uit eigen initiatief!

Sinan hoort mijn relaas aan en zegt dat het goed is dat ik eventjes naar NL ga. Maar is dit wel zo? Even ontsnappen uit mijn echte leven om daarna weer terug te keren in de gevangenschap van eenzame gevoelens TOT ik de taal WEL eigen heb gemaakt?

Natuurlijk gebeurt precies hetzelfde ook in andere situaties. Zoals nu we bij Sinan zijn moeder logeren.

Ze kennen gewoonweg geen Engels.

En daar zit voor komende zondag ook mijn grootste angst. Zenuwen heb ik niet. Maar bang ben ik wel. Dat dit feest me eenzamer zal laten voelen dan ooit. Nu ik met niemand lekker in mijn eigen taaltje kan kletsen. Ik zal heel veel plezier hebben maar ik ben ook bang. Omdat ik van iedereen die komt hooguit 10% ken. Voor de rest zijn het allemaal vreemden voor me en velen kunnen geen Engels. Sinan zal druk zijn met familie en vrienden spreken die hij al lange tijd niet gezien en gesproken heeft. En ik? Het zal weer zo gaan als altijd ben ik bang. Ik zal er zwijgzaam bij zitten. Mij eenzaam voelen en lachen voor de show wanneer ik eigenlijk heel hard zou willen janken.