De maand na terugkomst

Oops. Op een dag na is het precies een maand geleden dat ik hier mijn laatste verhaaltje postte. Uhm. Sorry voor dat.

Wat is er gebeurd in die tijd? De eerste twee weken niets. Ik kwam thuis en toen sloeg de vermoeidheid toe. In deze periode heb ik veel geslapen. HEEL veel. 12, 13, 14 of 15 uur per dag was geen uitzondering. Sinan maakte me wel wakker, althans, probeerde het maar of ik was echt niet wakker te krijgen, of ik kreeg net één oog open en mompelde iets over moe zijn en slapen. Soms werd ik wakker, at ik wat en dook ik daarna mijn bed weer in om binnen een paar seconde weer diep te snurken. Op een gegeven moment kwam Sinan er dan bij liggen. En later werd hij ook niet eens wakker meer. Dus lagen we samen tot aan het begin van de avond te slapen.

De weken daarna waren gelukkig anders wat slapen betreft. Ik weet niet wat het was maar ik had het blijkbaar nodig. De tweede helft van de maand was ook niet altijd geweldig. Enkele keren ben ik mee geweest naar vrienden om er achter te komen dat er niets veranderd was. Wederom werd ik genegeerd. En was het ook standaard dat ik 5, 6 of 7 uur in stilzwijgen zat. Dat was ik beu dus op een gegeven moment zei ik DIT NIET MEER! Sinan ging er vanaf dat moment dus alleen op uit als we uitgenodigd werden. Raar vond ik het wel dat niemand tegen me praat, maar wanneer ik er niet ben iedereen wel steeds naar mij vraagt. Waar is Gee, waarom is ze niet hier? Alles goed met Gee? Is ze ziek? We missen haar. Komt ze de volgende keer weer mee? En als ik dan mee kom wordt er geen woord tegen me gesproken. Laat maar jongens! Ik hoef dat niet meer. Heb ik er ook geen ruzie over, voel ik me ook niet slecht.

Wat ik wel gedaan heb is meegaan met vissen. Geweldige tijd, heb het echt naar mijn zin gehad, ondanks dat ik mar vier visjes gevangen heb in de 10 uur tijd dat we op zee waren. Is ook niet zo makkelijk als je een draadje tot op de bodem moet laten zaken waar het zeker 30 meter diep is. Evengoed was het top :D

En natuurlijk het dagje weg naar Kemer Olympos en Adrasan. Was een verschrikkelijk mooie omgeving daar!! Soms was het net of ik in een film beland was. Wel doodeng. Dacht af en toe dat we niet meer over het juiste pad liepen. Had je rechts naast je een ravijn van 20 meter en overal rotsen waar je echt overheen moest klimmen. Sinan stapte toen op een loszittende steen en voelde meteen al het bloed uit mijn gezicht trekken. Dat waren weer een paar jaar van mijn leven. Maar evengoed was het leuk en het hoorde wel bij de tour blijkbaar. Denk je verdwaald te zijn, kom je weer een bordje tegen “dit was het oude stadion”. Loop je ietsje verder, alle takken en onkruid uit je gezicht slaand.. Sta je in eens midden in een geweldige ruïne of kom je in eens een bizar hoge muur midden in het bos tegen. Ja. Dat was leuk.

Verder hebben we grijze haren gekregen van de stress. Zoeken zoeken zoeken naar een appartement. Met de einddatum steeds dichterbij komend dat we uit ons huidige kamertje moeten. Slapeloze nachten hebben we er van gehad. En wanneer je denkt dat je nooit meer iets voor een goede prijs kan vinden, kom je in eens dat ‘juweeltje’ tegen. HET appartement waar we naar op zoek waren. Voor je het weet zit je bij de eigenaar in eens Turkse koffie te drinken. Vervolgens sta je in een appartement waar je in één oogopslag verliefd op wordt en een half uur later zit je in eens in het kantoor het contract te tekenen. Zo raar kan het dus gaan in Turkije.

En dat was pas VANDAAG! Ik stuiter dus van enthousiasme door het huis heen en denk niet dat ik zal slapen vannacht. Maar deze keer van blijheid!! :D JAAAAA WE HEBBEN EEN APPARTEMENT!!!!! :D WAAAAAAAAHHHH :D

Okee. Het is leeg. En wij hebben niets. Geen bed, geen koelkast, geen wasmachine en geen bank. Maar gooi een matras op de grond en ik ben tevreden. In MIJN huisje. VAN MIJ!!!!! Niet één slaapkamer.. maar een heel appartement. Okee niet groot, een slaapkamer en woonkamer met open keuken. Maar wel met een adembenemend uitzicht over de bergen. Onder het dak dus met hoog plafond. Helemaal top.

En goddank belde vandaag later in de avond de eigenaar op. Goh. Er staan hier nog wat spullen.. kom anders even kijken wat je gebruiken kan. Anders halen we het weg.

We wonen helemaal boven in. Dus die eigenaar heeft ook geen zin om alles er uit te slepen natuurlijk. Normaal hadden we met inboedel 100 lira per maand meer moeten betalen maar dat geld hebben we niet dus zeiden we nee. Nu krijgen we alsnog een paar spullen (ik geloof alleen een bed, stoel en tafel) maar we betalen er niets extra’s voor. Leuk toch :D Morgen ochtend gaan we kijken!

Verder kwamen er ook in eens andere leuke dingen op mijn pad. Sinds kort volg ik een Turkse cursus. Echt op school. Iedere maandag, woensdag en vrijdag. Ik kom goed mee en ben zo blij en trots dat ik 90% begrijp!

Daarnaast heb ik ook gesolliciteerd voor een thuiswerkbaantje op freelance basis. Het is niet veel maar het is wel wat. Ik kan er de huur van ons appartement ruimschoots mee terug verdienen. Ja ze hebben mij aangenomen. En nu mag ik Mayra mijn lieve vriendin dus ook als collega noemen! Het baantje heb ik via haar dus ben haar eeuwig dankbaar :D (De baan houdt in dat ik audio om moet zetten in tekst. Dus luisteren en veel typen is het enige wat ik moet doen)

Verder heb ik ook weer nieuwe mensen leren kennen. Hollanders en Belgen. Ben er helemaal blij mee. We meeten regelmatig en daar blijf ik ook lekker mee doorgaan. Het is een heerlijk clubje met Willie & Wicher die in de buurt wonen. En Mayra met haar man Can.. en Filiz natuurlijk. Daarnaast ook eindelijk eens Brigitte ontmoet die al tijden in mijn Facebook stond en mijn buurvrouw wordt wanneer ik verhuisd ben. Zij volgt nu ook de Turkse lessen :D

Veel veel gebeurd dus. Ook is de website www.turkije-hulp.nl weer online! En dat gaat ook onwijs goed. Het is completer dan ooit!!! Dagen en nachten heb ik er samen met Mayra aan gewerkt. Ik kon het niet laten. Regelmatig heb ik het zes of zeven uur in de ochtend zien worden voordat ik eindelijk mijn computer afsloot. Neem dus ook even een kijkje en laat wat achter in het gastenboek alsjeblieft :D

Genoeg goed nieuws dus. Maar dat zegt niet dat de zorgen voorbij zijn. Want nog steeds is er een hele hoop onzeker. Geld problemen bestaan nog steeds..We hebben vrijwel niets en we moeten dan nog een koelkast en wasmachine kopen. Alles wat met de duikschool te maken heeft is nog onzeker. We horen van de week pas meer. Maar, stel dat worst case scenario werkelijkheid wordt? Dan kom ik voor zes maanden of langer weer naar NL zodat ik onze schulden af kan betalen met het werk dat ik in NL doe. Ik wil er niet aan denken om Sinan meer dan zes maanden te moeten missen en bij hem schieten de tranen al in zijn ogen wanneer ik er over begin.. maar die kans is nu 50/50 en als het moet dan moet het. Het is het beste wat ik kan doen om onze toekomst samen veilig te stellen.

Geloof dat dat het zo wel was. En vanaf nu zal ik braaf mijn weblog weer bijhouden hoor! Ik denk dat er vast nog het e.e.a. mist wat ik meegemaakt heb, maar daar kom ik later dan nog wel op terug.