Gek hoor. Eigenlijk.

Na mijn blog van gisteren heb ik beloofd vaker te schrijven. En laat ik meteen de volgende dag maar beginnen. Want het is toch wel weer gek.

De nacht verliep langzaam. Ik kon niet slapen en Sinan ook niet. Midden in de nacht kreeg ik gierende honger terwijl ik een paar uur ervoor nog propvol zat. Gelukkig kon ik mij bedwingen en heb ik alleen even wat water gedronken om mijn maag te vullen.

Sinan lag ook al te woelen. En nadat we dit een paar uur volgehouden hadden gooide we beide de handdoek in de ring. Ik heb warme melk met anijs gemaakt en we zijn maar weer even achter de computer gedoken. Toen we weer wat slaap kregen (toen was het al licht vanochtend) hebben we weer een poging gedaan. Maar na veel zuchten en steunen besefte we dat slapen niet ging lukken afgelopen nacht.

We waren in ons hoofd veel te veel bezig met die woning!! En andere dingen natuurlijk. Maar nu heerste het positieve wel. Dus in plaats van te gaan slapen voerde we diepe lange gesprekken over onze toekomst en onze dromen. Tot vlak voor de wekker ging. Om kwart over acht zijn we het bed uit gegaan want om stipt half negen belde de eigenaar dat we langs konden komen om te bekijken welke spullen we wilde gebruiken en welke niet.

Toen we daar een paar minuten later aankwamen bleken twee verhuismannen al druk in de weer met de spullen die we niet konden gaan gebruiken. Echter hadden we keuze genoeg. Een tweepersoonsbed. Gebruiken? Ja? Okee, die blijft. Die tafel? Ook? Prima, laten we die ook staan. En die barstoelen? Ja prima, geen probleem. Of er ook een bar is? Ja hoor. Die brengen we wel even naar boven, dan kan je die ook wel gebruiken. Oh die salontafel kan je ook wel houden hoor! En die spiegel ook. En die twee kussens zijn nog heel goed die kan je ook gebruiken. O ja. De keukenkastjes staan al vol dus dat hoef je niet meer zelf aan te schaffen.

Sinan knikt beleefd ja en ik vraag me ondertussen af waar we dat moeten gaan laten. Potten, pannen, borden en bestek hebben we zelf al meer dan zat. Waar moeten we het kwijt??? We hebben niet eens genoeg kasten voor onze spullen. Wat zeg ik, niet genoeg kasten? Geen één kast hebben we!

Wanneer het ja-nee spelletje klaar is gaan de mannen verder met de spullen naar beneden brengen die weg moeten. En dan is in eens de eigenaar verdwenen. Zijn vrouw neemt het roer over en Sinan en ik beseffen al snel dat zij een tikje gek is. Of tikjes. Boel tikjes. Briesend als een stier loopt ze door de woning orders uit te delen. Af en toe kijkt ze mij aan met haar helder blauwe ogen en zegt ze wat. Ik weet niet anders te doen dan lief lachen want waar heeeeeeft ze het in godsnaam over??

En dan is in eens de woning leeg. Huppa. Doen ze gewoon eventjes. En hee, daar is de eigenaar ook weer! Met een kleine vrouw die vieze kleding aanheeft. Bah.

Oh. Ze is schoonmaakster.

Wacht even. Schoonmaakster?? Komt ze hier schoonmaken dan?? Wat gaat dat kosten? Zegt de nuchtere ik tegen Sinan. Voor we het weten zitten we op de brommer en gaan we naar de supermarkt om schoonmaakspullen te kopen. Ja wat kost dat nou? Vraag ik nog een keer. Ik verveel Sinan. Uiteindelijk krijg ik er uit dat het 20. Misschien 25. Maar maximaal 30 lira gaat kosten. En dat mevrouwtje doet het wel even. Die maakt ons huisje weer spik en span voor wij er in kunnen.

Ik protesteer. Maar maar maar!!!! IK wil schoonmaken. IK wil SCHOONMAKEN in MIJN HUIS! Begrijp je dat dan niet? Heb ik weer een huis kan ik nog niets zelf doen!

Sinan begrijpt mijn commotie niet. Handig toch? En dat regelt die aardige eigenaar gewoon eventjes. Hij heeft haar zelfs met zijn eigen auto opgehaald. Niet zeuren hoor. We krijgen allemaal spulletjes van ze en hoeven er niet voor te betalen.

Ik denk na over het antwoord en ben er voorzichtig in. Want eerst moesten we wel even 100 lira per maand meer betalen voor de inboedel en daarom wilde we het niet. Waarom krijgen we het nu dan gratis en voor niets? Voordeel is wel dat het contract met de huurprijs al getekend is.

Sinan brengt mij naar huis en legt uit dat we zelfs nog een koelkast krijgen.. Ik zeg dat ik dat aardig vind en hou verder wijselijk mijn mond. Het zal wel. Gek hoor.

Oh! Zegt Sinan voor hij weg rijdt. Oh, kom je niet mee naar binnen dan?

Nee schatje, want we gaan NU onze spullen verhuizen.

Onze spullen? Met wie??? Welke auto???

Ja, die verhuisjongens die net bezig waren. Die helpen even mee.

……..natuurlijk schiet die vraag direct weer binnen. Hoeveel gaat ons dat wel niet kosten????
20 lira. Dat is 10 euro, verduidelijkt hij me nog even.

Mensen. Wat is het toch een rare wereld. Misschien is het ook maar beter zo en hoef ik het niet te snappen. Maar okee. Vandaag worden onze spullen dus al verhuisd!!

Gek hoor :D