Een lange, vervelende dag..

Dat is vandaag. Zo’n dag. Jammer eigenlijk, want het begon zo leuk!

Vanochtend scheen de zon heerlijk en besloot ik samen met Brigitte naar Manavgat te gaan om in tweedehands winkeltjes naar de spullen te kijken die Sinan en ik nodig hebben. Het belangrijkste dat ik zocht was een comfortabele hoekbank, een wasmachine en een kledingkast.

Sinan slaapt de laatste dagen net zoals ik niet goed, en heb ik dus maar laten liggen toen ik om half twaalf de deur uit stapte. In Manavgat zagen Brigitte en ik genoeg. En we kwamen met ons huis-tuin-en-keuken-Turks erg goed uit de voeten. Wij begrepen de verkopers en zij begrepen ons. Maar een goede hoekbank vond ik niet, en kopen zonder het bijzijn van Sinan zou ik toch niet doen dus met lege handen keerde we huiswaarts.

Brigitte bracht me naar ons oude plekje omdat we daar nog steeds slapen maar daar bleek Sinan zijn brommer niet te staan. Hij was in de niet al te lange tijd dat wij in Manavgat waren alweer uitgevlogen naar Side. Wat ik jammer vond omdat hij dan net zo goed mee had gekund naar mijn zoektocht. Anyway, we spraken af bij ons nieuwe huis en nam daar afscheid van Brigitte.

Ik was blij om in ons nieuwe huisje te zijn. Maar zag al snel dat Sinan weer eens niet naar mijn goede raad had geluisterd. Blijkbaar ben ik toch iets praktischer ingesteld dan mijn man. Ik had hem verzocht de hoek waar onze bank moet komen vrij te laten, zodat we niet weer alles zouden hoeven te verschuiven wanneer we een bank aan hadden geschaft. Maar natuurlijk had Sinan samen met de verhuizers het weer voor elkaar gekregen om juist díe hoek vol te zetten met onze spullen. Zucht. Typisch! :D Boos was ik er niet om. Ik had het ook wel weer kunnen verwachten. Eigenwijs ten top ;)

Ik kwam er echter ook snel achter dat ik niet veel kon doen. Hoe graag ik ook zou willen. Het matras moet naar de slaapkamer. Maar in de slaapkamer staan nog spullen van de eigenaar die weg moeten. Binnen twee a drie dagen zou dit gebeuren maar die zijn inmiddels ook al weer om. Pas wanneer het matras daar staat, kan ik een klein beetje beginnen met inrichten. Heel klein beetje dan. Want zonder een bank en kasten kom je niet ver.

Sinan bleek ook niet in een beste bui te zijn. Maar toch zijn we samen nog naar Manavgat gegaan om de winkels de bezoeken die ik eerder met Brigitte had bezocht. Sinan vond echter geen enkele bank mooi, en toegegeven de keuze was ook best wel beperkt. Toen we bij één van die winkeltjes aan kwamen bleek de eigenaar een vriend van Sinan te zijn. Voordeel was dat, indien we een bank van hen hadden gekocht, er 100 lira minder voor gevraagd werd dan ik en Brigitte eerder op de dag gehoord hadden. Maar de wasmachines waren duurder. Zeker het dubbele vergeleken met andere winkeltjes. Voordeel was dan wel dat ze echt nieuw waren. Niet tweedehands. En met drie jaar garantie. Maar dan kwam het dus wel nog boven de 300 euro uit voor een wasmachine. En dat vind ik voor Turkse begrippen dan best prijzig.
Dan kies ik liever een tweedehandse voor nog 250 à 300 lira uit. We moeten op de kosten letten waar het kan!

Sinan zijn bui werd er niet beter op en we besloten even een kleine pauze in te lasten, hoewel mij inziens dat niet nodig leek. We aten snel even wat en hebben even in de zon gezeten. Daarna zijn we naar andere winkels gegaan die nieuwe banken verkopen. Jammer dat de prijs dan ook meteen anders was. Prachtig allemaal, en genoeg gezien wat we graag zouden willen hebben. In plaats van die best lelijke tweedehandsdingen. Maar dan was de prijs ook meteen richting de 3000 lira. En hoewel 1500 euro misschien een mooie prijs is, en de deal misschien heel goed is wanneer ze zeggen dat je vanaf juni pas aan de afbetaling begint en er maar max 100 lira aan rente bij komt: dit is voor ons ver buiten wat wij ons kunnen veroorloven. Al hadden we het er absoluut voor over gehad, gezien die bank één van de belangrijkste dingen in ons huis is. En je er natuurlijk ook meteen jaren mee vooruit kan.

Uren later zijn we dus flink teleurgesteld en moe weer naar huis gegaan. Geen bank. Geen kledingkast en geen wasmachine.

Ik probeer Sinan er van te overtuigen dat die wasmachine niet hoeft. Ik doe wel handwasjes zolang we geen machine hebben. De zomer komt er aan en dan zullen we toch niet meer zoveel kleding als nu dragen. Maar een bank. Een bank MOET er echt komen. Maar gezien we dat nu toch niet kunnen betalen zullen we dus tot zeker ver in het seizoen zonder bank zitten. En tot die tijd zal ik dus ook weigeren iemand in mijn huis uit te nodigen. Ik kan toch geen mensen uitnodigen als de enige plek waar ze kunnen zitten mijn eigen bed is? Dat doe ik niet!

Aan het einde van de dag zei Sinan dat de eigenaar ons misschien ook nog een kleding kast geeft. En of dat gaat gebeuren of niet maakt niet uit. Eén kledingkast is niet genoeg. We hebben daarnaast ook nog andere kasten nodig om spullen in op te bergen. Maar die zullen er voorlopig ook niet komen.. en dus zullen we de komende maanden in een saai leeg huis zitten. Wederom een plek die we niet eigen kunnen maken..

En ik geloof dat díe conclusie het einde van de dag nog wel het meest vervelend maakt.
Naast het feit dat we verder dus niets hebben kunnen doen dat. De zoektocht naar onze benodigdheden heeft genoeg tijd in beslag genomen… maar nu achteraf had ik liever naar die meeting met de meiden gegaan. Dan had ik Helga weer gezien. En Mayra en de rest.