Machteloosheid

Wanneer je je machteloos voelt, ben je al voorbij je eigen gevoelens. je legt jezelf neer bij de situatie waar je in zit, zucht nog eens diep en gaat verder. Je werkt door, omdat je weet dat aan het einde van de weg licht is. Zo gaat het op de vervelende dagen. Wanneer je je goed voelt vliegt de tijd voorbij en kan je alles aan!

Maar wanneer je je machteloos voelt, heb je het niet meer over je eigen gevoelens. Tuurlijk spelen ze nog steeds mee. Maar machteloosheid komt vooral om de hoek kijken wanneer je ziet dat de ander, degene waar je heel veel om geeft, het moeilijk heeft.

Mijn gevoelens zijn gewoon zoals ze zijn. Daar is niets aan te veranderen. De ene dag voel je je top, en een andere dag wens je dat de dag snel verstrijkt. Deze dagen heb ik ook. Na een top tijd in Nederland gehad te hebben ben ik in een dipje beland. Dat is niets om je zorgen over te maken. Het hoort er gewoon bij en dat weet ik, ondanks wanneer ik me rot voel nog wel te relativeren. Negatieve gevoelens kunnen soms moeilijk te onderdrukken zijn en misschien is het ook beter om dat niet steeds te doen.

Wanneer je dit niet vergeet krabbel je weer uit dat dipje en vervolg je je weg. Maar een ander verhaal is het, wanneer je je geliefde niet meer ziet lachen. Dat doet zeer. Heel veel zeer.

Op zo'n moment zet je gelijk al je eigen gevoelens opzij. Je aandacht wil je 100% vestigen op je partner, vriend of vriendin die het moeilijk heeft.

De tijden dat ik mijn man zie of spreek zijn helaas best schaars. Nou, ik spreek hem wel regelmatig, maar de gesprekken zijn te kort om echt diepgang te krijgen. Hij werkt iedere dag, en ontzettend lang. Hij staat vroeg op, maakt in de zinderende hitte meerdere duiken op een dag. Daarna moet de boot weer naar de haven en schoongemaakt worden. En als laatste krachtinspanning moet hij dan ook nog 13 km naar huis fietsen.

Hij klaagt niet. Maar komt natuurlijk doodmoe thuis. Dus diepgaande gesprekken zijn er niet meer bij. Dat vinden we beiden erg naar. Maar nog pijnlijker vind ik persoonlijk het, wanneer ik mijn man niet mee zie lachen. Wanneer ik dat niet meer zie? Dan weet ik dat hij zich echt niet goed voelt. En helaas is het al een hele tijd geleden dat ik zijn mooie lach heb gezien.

Wat doe je op zo'n moment? Het liefste zou ik hem willen knuffelen. De luchtkusjes die ik hem zend wanneer we sluiten na een chatgesprek zijn een blijk van liefde, maar dat komt natuurlijk niet in de buurt.

Ik stuur hem kaartjes, en lieve smsjes. Maar ook dat brengt zijn lach niet meer terug. En dat is de machteloosheid waar ik het over heb. Je doet je best, maar uiteindelijk weet je dat er maar één remedie is voor zijn 'ziekte'. Helaas laat die remedie nog 3,5 maanden op zich wachten, en ga ik ondertussen door met luchtkusjes sturen via de webcam en lieve berichtjes sturen via sms. Daar gaat liefde tenslotte toch om? Je eigen gevoelens even opzij zetten wanneer je ziet dat de ander het moeilijker heeft dan jij maar dit niet toe wil geven. Ik wil hem weer zien lachen.

Liefde is de wens dat het de andere goed gaat, en dat wens ik voor mijn man met heel mijn hart en ziel.