Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Met de titel van deze blog doel ik eigenlijk meer op mijn gevoelens. Over de stabiliteit er van. Hoe sterk ik mij emotioneel voel en dus hoe sterk ik ben in het dragen van de ‘last’ die ik dagelijks met mij mee draag. Persoonlijk ‘doe ik het allemaal gewoon’. Omdat het nu eenmaal zo is en ik er niets aan kan veranderen. De reacties die ik van anderen krijg doen mij stilstaan bij het feit dat het eigenlijk allemaal niet zo gewoon is. Natuurlijk krijg ik veel vragen over waarom ik in Nederland ben. Waarom mijn man niet bij mij is. Er wordt zomaar aangenomen dat het allemaal heel moeilijk is. De voorgevormde mening van anderen over mijn situatie, dwingen mij te denken over hetgeen wat ik nu eigenlijk meemaak. Het dwingt mij er toe om er dieper op in te gaan.

Hoewel ik dat voorheen eigenlijk heel vervelend vond, vooral omdat ik zoveel van het zelfde moest vertellen aan zoveel verschillende mensen, heb ik er nu wel vrede mee. Vooral ook omdat ik vrede heb met het leven zoals het nu is. Je kan je mijn oproep nog wel herinneren waarin ik vroeg alsjeblieft niet door te vragen over onderwerpen waar ik zelf ook even niet meer van wist.

Nu ben ik daar overheen gegroeid op emotioneel vlak. Vrijwel iedere dag voel ik me nu één met ‘mijn lot’ en dat zorgt voor een bijna angstaanjagende innerlijke rust. Ja, het is vast nooit goed ;) altijd wel weer wat. Wanneer ik mij zo slecht voel, vraag ik me af of ik de last van dit leven kan dragen. Maar nu voel ik mij krachtig en kan ik meer dragen dat er nu op mijn pad ligt. En dát wekt bij mijzelf ook wel weer vragen op. Eigenlijk vond ik het best wel even eng te noemen toen ik besefte dat ik me héél erg goed voelde. Laten we niet vergeten dat ik hier mee bedoel dat ik mij goed voel in de huidige situatie. Ik kan er nu eenmaal niets aan veranderen, hoewel ik daar misschien wel 100 gebeden op een dag over zeg. ‘Mij heel goed voelen’ is natuurlijk ‘naar omstandigheden’. Want laten we ook niet vergeten dat ik Sinan verschrikkelijk mis. Maar desalniettemin weet ik me tot nu toe erg goed te houden.

Het is natuurlijk een onderwerp waar ik al vaker over geschreven heb. Jullie weten het inmiddels wel. Maar de drang om er over te blijven schrijven blijft groot.

Dát ik het goed uit kan houden en mij zo sterk voel, ligt namelijk grotendeels niét aan mijzelf. Ik kan het, júist omdat ik zoveel steun krijg. Uit verwachte èn onverwachte hoek.

De liefde die ik ontvang, de dankbaarheid dat ik er ben, de lieve woorden en geïnteresseerde mensen. Dat zijn de zaken die mij juist zoveel kracht geven. Echt een ongekende kracht overigens! Zonder dat, zou ik het denk ik niet gered hebben, en niet redden.

Maar ook mensen met innerlijke kracht, die zich emotioneel stabiel voelen, kennen wel eens onstabiele momenten. Ik kan mij verschrikkelijk moe voelen. Leeg en eenzaam. Dat is wel eens moeilijk. Het doet mij natuurlijk allemaal wel wat. ’S ochtends en ’s middags geef ik een liefdevolle glimlach. Dankbaar en blij met wat ik kan doen. Die eenzaamheid, het gemis, die merk ik pas wanneer ik doodmoe in bed lig en niet kan slapen. Of slaap maar ieder half uur tot een uur wakker word. Dat is een symptoom die ik heb wanneer ik gescheiden leef van mijn man. Het breekt wel eens op.

En dan breekt de volgende dag aan, waarin ik weer ontzettend veel kracht opbouw om verder te gaan. Van zowel Sinan en zijn familie als mijn eigen familie, vrienden en collega’s. Mijn nichtje van 4 die een foto wil van mij en Sinan, omdat ze ons anders mist. Mijn moeder die iedere ochtend een lekkere ontbijt/lunchpakketje voor mij klaar maakt. Van vriendinnen in Turkije die mij een e-mail of echte brief opsturen, en van collega’s die mij enorm steunen door hun lieve woorden waarin zij aangeven blij te zijn met mij als collega en met mijn komst. Natuurlijk ook van mijn man die aan de andere kant van mijn wereld zit en ik niet even lekker kan knuffelen. Voor hem is het geloof ik moeilijker dan voor mij. En hoe sterk houdt hij zich!

Veelal zijn het ontelbaar veel kleine dingen die mij ontzettend gelukkig maken. Ook al leef ik nu tijdelijk in een leven die ik graag anders had gezien. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Met je eigen humeur, met je persoonlijke stabiliteit, met je werk, relaties en de algemene ‘rode lijn’ van je leven.

Eén ding is voor mij wel zeker. Mijn persoonlijkheid vind ik in positieve zin enorm gegroeid, en dat heb ik dat te danken aan de mensen in mijn leven en de situatie waar ik mee om moet zien te gaan. God wat is het moeilijk, maar ik zou het zelfs met de kennis die ik nu bezit, keer op keer overdoen.

Dat is liefde. Niet alleen voor anderen, maar ook voor jezelf. Want hoe dan ook: soms zit het mee, soms zit het tegen. Daar kan je niet om heen. Dus probeer van iedere situatie het beste te maken en vergeet niet met je gehele bewustzijn dankbaar te zijn voor de mensen om je heen.

Zij zijn de deuren in je leven voor de ontwikkeling van je eigen persoonlijkheid naar een beter mens.