Groetjes vanuit Balikesir

Balikesir. Het is de stad waar mijn man en zijn familie vandaan komt. De provincie zelf is 14.442 km² groot en ligt in het westen van het land. Het heeft een kustlijn aan zowel de Egeïsche Zee als de Zee van Marmara en de stad Balikesir is de hoofdstad van deze provincie.

De naam Balikesir is ontleent aan het Persische woord Bal-i-Kesr dat "veel honing" betekent. (En eigenlijk hoort de eerste i zonder punt te zijn maar waarbenjij.nu kan deze 'vreemde' tekens niet herkennen).

Het verblijf hier was tot nu toe wel leuk. We hebben de eerste dag heerlijke köfte gegeten in een restaurant. Ook was het heel fijn om de familie weer te zien! (De laatste keer was voor mij in 2010 dus het werd echt weer tijd!) Ook heb ik nu eindelijk het 'kleine' broertje van mijn liefje leren kennen. Al zijn de zinnen die we tot nu toe tegen elkaar gezegd hebben op één hand te tellen :)

Ook heb ik hier een Turkse bruiloft meegemaakt. In het zelfde hotel waar ik getrouwd ben (maar een andere zaal) en daarna zijn we naar de zelfde kroeg gegaan om het feestje verder te vieren.

Op de bruiloft zelf mocht geen alcohol gedronken worden. Gevolg was dat de groep vrienden op een gegeven moment buiten bij een auto stond om bier te drinken. Tja. Zo gaat dat hier ;) Daarna zijn we nog even naar binnen geweest voor de 'foto procedure' en toen was het weer tijd om te gaan. (naar die kroeg dus)

Deze dag heb ik ook een Turkse meid leren kennen. Geboren in Duitsland dus eigenlijk is zij Duitse met Turkse achtergrond (Turkse vader) en twee paspoorten. Anyway, met haar klikte het enorm. Ze heeft de moderne denkwijze die ik gewend ben maar toch is ze ook wel echt Turks te noemen. En ze spreekt goed Engels, iets waar ik ook wel blij mee ben ;)

Het begon hier minder leuk te worden toen ik ziek werd. Sinan zijn broertje is ook ziek en Sinan begint geloof ik ook al te snotteren. Ik slaap dus erg veel en kan wegens het beroerd voelen niet echt genieten van de tijd hier. Ik voel me opgelaten omdat ik vrijwel alleen maar in de slaapkamer te vinden ben en er verschrikkelijk uit zie met mijn rode neus en warrige haar.

Ook houdt het ziek zijn in dat je een soort van strijd moet leveren met de mensen om je heen. De Turken hebben toch hele andere ideeën over het beter worden dan wij westerse mensen. Sinans broertje was naar de dokter (lees: ziekenhuis) geweest en kwam thuis met neusspray en nog 4 andere doosjes van verschillende medicijnen.

En dat dus alleen voor iets wat je hooguit een griepje kan noemen. Natuurlijk niet heel ernstig maar je kan je er wel goed ziek van voelen. Hier gaan ze echter voor iedere kuch naar de dokter. Mij kleden ze ook aan met 2 sweaters, een wollen vest en een badjas. En dan nog zeggen dat ik me niet warm genoeg aankleed ;) Daarnaast willen ze steeds dat ik de medicijnen van Sinan zijn broertje neem. Jawel, antibiotica. Dat is dus wel een 'strijd' die ik aan ga want van mijn leven niet dat ik dat ga nemen voor een griepje.

Omdat ik die strijd aan ga en weiger die pillen te nemen, zei Sinan (die ook alleen maar goede bedoelingen heeft) dat iedereen het goede met mij voor heeft maar ik blijkbaar graag ziek wil zijn.

Het is voor de Turken gewoon heel erg vreemd wanneer iemand nee zegt tegen medicijnen die je in no-time weer op de been hebben!

Andere pilletjes die ik wel vertrouw neem ik wel dus het komt één deze dagen wel weer goed met me ;) Vanavond moet ik er toch weer uit want Sinan heeft een biljartwedstrijd. Schijnt hij heel goed in te zijn dus het is een wedstrijd die ik niet wil missen :)

x Gee