Zware dag..

Een duikcentrum opbouwen is niet niks. Veel om over na te denken, veel te regelen en veel werk te verrichten. Vooral als je zoals ons vrijwel geen hulp hebt. Het is moeilijk voor mij, gezien ik gewoon geen krachten bezit zoals een man die bezit. Hoewel ik echt geen slap kippie ben. Sinan moet veel zelf doen en dat gaat hem ook niet in de koude kleren zitten.

Dankbaar zijn we dus met de extra handen die we krijgen. Zoals gisteren, toen iemand met een busje ons hielp de spullen naar het duikcentrum te brengen. Maar toen was het zwaarste werk al door Sinan en mij gedaan. (Alles vanaf de 4e verdieping naar beneden brengen)

Vandaag hadden we ook een paar uurtjes geluk. Er moesten platen aan de binnenkant van het dak bevestigd worden en op een gegeven moment kregen we even hulp van een vriend die kwam buurten. En maar goed ook want mijn mannetje was niet zo voorzichtig. Ik was met andere dingen bezig en merkte dat het even heel stil werd. Het werk was opgehouden, onze vriend keek naar een gebogen Sinan en Sinan zelf stond gekromd met een verwrongen gezicht. Duidelijk dat hij pijn had maar hij zei geen kik!

Eerst dacht ik nog dat hij met zijn stanleymes in zijn vinger gesneden had ofzo. Maar daarna zag ik een gat in zijn broek zitten. Deze trok hij naar beneden en daar kwam een flinke snijwond te voorschijn van ik denk zo'n 6 cm breed en een halve cm dik. De huid was door de scherpte van zijn mesje bijna met chirurgische precisie open gesneden. Auch.

Met zijn drieën bleven we er even naar kijken. Stilte voor de storm! Niet veel later begon het te bloeden. Sinan drukte de huid van boven naar beneden weer op elkaar terwijl onze vriend pleistertjes uit begon te pakken. Ik gaf mijn aandeel door bezorgd te zijn en boos te worden om zijn eigenwijsheid. Dit moest duidelijk gehecht worden maar Sinan weigerde naar het ziekenhuis te gaan.

In plaats daarvan werd er een heel doosjes pleisters overheen geplakt. Daarna sneed Sinan een stuk van het been van een oude duikpak af wat er strak omheen ging. Natuurlijk zat er wel wat troep in de wond maar ontsmetten? Nee hoor.

En zo heeft hij de rest van de dag gewerkt. Ik vond die stanleymes natuurlijk in eens een heel gevaarlijk voorwerp in Sinan zijn handen dus heb hem nauwlettend in de gaten gehouden ;)

Nu zijn we weer thuis en de wond is schoongemaakt en verpakt met gaas. Door onszelf natuurlijk. Voordat we thuis kwamen zijn we toch maar even langs de apotheker gegaan.

Dat was vandaag dus even schrikken! Verder gaat het goed. We zijn af en toe behoorlijk aan het stuntelen met elkaar. Sinan die bijna op mijn tenen gaan staan. Ik die hem bijna omver duw. Hij die me per ongeluk een klap in mijn gezicht geeft omdat we precies op het zelfde moment de verkeerde kant uit bewegen en noem zo maar op haha. Nu achteraf kan ik er wel om lachen ;)

Anyway... het was een lange en zware dag. Lichamelijk en geestelijk. Nu dus lekker naar bed want morgen staat er weer zo'n dag op ons te wachten. Maar hopelijk wel zonder die ongelukjes!