Een dagje op het duikcentrum

7:00 uur. Het is vroeg. Ik hoor de wekker maar mijn lichaam is nog niet van plan wakker te worden. Sinan sprint meteen zijn bed uit en voor ik er erg in heb, val ik weer in een diepe slaap.

7:30 uur. Honey! ….Schatje! Hadi! Hoor ik Sinan zeggen. Ik schrik wakker en zie hem aangekleed en wel voor me staan. Ik heb geen idee nog hoe laat het is maar blijkbaar wel al veel te laat. Meteen ben ik in een slecht humeur omdat hij me niet eerder wakker gemaakt heeft. Toch weet ik binnen zo’n 10 minuten helemaal klaar te zijn maar echt goed opstarten lukt maar niet. Met mijn ogen half dicht stap ik bij Sinan achterop de brommer, op weg naar het duikcentrum.

8:15 uur. We hebben eerst nog even boodschappen gedaan. Koffie was op, brood halen we iedere ochtend vers en tevens hebben we komkommers meegenomen. Nog steeds is mijn energie ver te zoeken maar ik weet dat dit goed komt ná mijn ontbijt. Snel zet ik thee voor ons en maak ik een broodje komkommer voor mijzelf terwijl Sinan sardientjes op brood eet.

9:00 uur. We krijgen straks twee duikers. Een ervaren duiker en een jongen van 15 die niet meer dan 2x een duik heeft gedaan in het zwembad. De spullen staan al klaar en nu is het afwachten. De ervaren duiker is er al (lekker vroeg) maar dat is geen probleem. Het is een vriend van Sinan en duikt al jaren met hem. Ook spreekt hij een aardig woordje Nederlands terwijl hij Engels is dus het is een leuke mengelmoes.

10:00 uur. De jongen van 15 is gekomen samen met zijn vader. De moeder van de jongen is verschrikkelijk bang dat hem iets overkomt. Haar heb ik de dag er voor al uitgelegd dat ze zich niet ongerust hoeft te maken. Ze kan het echter niet aanzien om haar zoon te zien duiken dus is ze in het hotel gebleven. Pa is mee voor de steun de jongen rolt met zijn ogen en vind het hele gedoe maar onzin zoals iedere puber dat zou vinden ;)

12:30 uur. We zijn inmiddels weer terug van de duik. Voor mij was het de eerste keer van dit seizoen, en als het aan mij ligt wacht ik voorlopig ook nog maar even tot het water 5 graden warmer is. Het was rond de 19 á 20 graden en voor mij veel te koud. Echt relaxed vond ik het dus niet. Heb ongeveer 45 minuten lang zitten klappertanden onder water, ondanks dat ik natuurlijk een wetsuit aan had. De jongen had ik onder mijn hoede en deze verantwoordelijkheid neem ik natuurlijk uiterst serieus. Omdat het zijn aller eerste zeeduik was, moest ik hem continu in de gaten houden. Maar het ging goed. Het water was niet echt helder dus we hebben alleen vissen gezien. Jammer want we weten dat er al schildpadden te zien zijn.

De rest van de dag hebben we niet veel te doen. Het is rustig vanwege het weer. Soms voelen we een spat en één keertje breekt de zon zwakjes door om vervolgens snel weer verdrongen te worden door de grijze wolken. Dit weer is niets aan!! Mensen zijn een beetje chagrijnig (“ben ik hiervoor op vakantie gekomen?”) en trekken er liever op uit in plaats van aan het strand te blijven. Dus pak ik weer één van de boekjes die ik van Mayra en Willie heb gekregen tijdens hun laatste bezoek en installeer ik me op de bank buiten met een kop 3-in-1 koffie. Sinan is met klusjes bezig waarmee ik hem niet kan helpen en af en toe komen de jongens van watersport even buurten en een kopje koffie drinken. Het blijkt dat ik bij de chef niets meer verkeerd kan doen sinds ik hem eerder in de ochtend ‘abim’ (mijn broer) heb genoemd, toen ik hem zocht omdat er twee klanten voor hem waren. Trots verteld hij mijn uitspraak aan Sinan die het vervolgens weer aan mij komt vertellen ;)

Dergelijke benoemingen zijn een gewoonte van alledag. In de Turkse cultuur zelfs een verplichting als je niet onbeleefd over wil komen. Vandaar dat men mij ook altijd abla (zus) of yenge (schoonzuster) noemt. Ik noem mensen eigenlijk gewoon bij voornaam, zoals ik dat vanuit Nederland gewend ben, maar als je even niet weet hoe iemand heet is het makkelijk om je achter deze titel te verschuilen ;)

In de namiddag, vlak voor het donker, besluit Sinan dat we de zee weer op gaan. Op het 5-7 meter duikpunt is de lijn en boei verdwenen. Daardoor kunnen we daar niet afdalen en is het ook moeilijker om de boot terug te vinden die noodzakelijk een stukje verder vast gemaakt moet worden aan een andere boei. Degene die nu mist is waarschijnlijk in de winter afgebroken en het is dan maar afwachten welke duikschool in de omgeving het heft in eigen handen neemt om een nieuwe aan te leggen.

Sinan kent de omgeving op zijn duim en dus besluiten we zelf te gaan. Gezien we met zijn tweeën zijn - en het Sinan is die het water in gaat – krijg ik een spoedcursus boot besturen. Het is zo makkelijk als het schillen van een appel maar natuurlijk heb ik wel even de zenuwen. Op deze tijd van de dag is er geen boot meer in de omgeving te vinden dus kunnen we vrijuit iedere kant op zonder gevaar op botsingen. Gelukkig heb ik het snel onder de knie en vaar ik ons naar de gewezen locatie toe. Daarna moet ik met een slakkengang Sinan volgen, gezien hij wel de juiste plek nog moet vinden waar de nieuwe lijn en boei vast gemaakt kunnen worden. Gelukkig zijn er geen golven dus ik kan hem makkelijk volgen (door naar de bubbels te kijken die boven komen)

Voor Sinan het water in springt zien we iets zwarts boven komen op een afstand. We denken eerst dat het een dolfijn is maar het blijkt een zeehond te zijn die nieuwsgierig zijn kop boven water steekt en ons met zijn grote ogen aankijkt. Ik ben enorm uitgelaten en tot mijn verbazing Sinan ook! :D Het is best bijzonder om hier zeehonden te zien. Een dolfijn zien is al een hele happening. Dus laat staan een zeehond die je recht aankijkt :D Verder zien we nog enkele schildpadden voorbijkomen en dan is het echt tijd dat Sinan het water in gaat, gezien het hier erg snel donker wordt. Stiekem kijk ik ook nog om mij heen of ik de zeehond weer zie. Later kom ik er achter dat het er twee zijn.

Niet veel later heeft Sinan de locatie gevonden en maakt hij de lijn en boei vast. Daarna vaar ik ons met een omweg weer terug naar het duikcentrum maar voor ik zover ben ga ik eerst nog even lekker vol gas op zee. Ik vaar naar het 18 meter punt, daar keer ik om en ga ik op Sinan zijn aanwijzingen terug naar het strand.

Sinan glundert wanneer de jongens van watersport ons zien aankomen, met MIJ acher het stuur. (Een vrouw die werkt vinden ze al bijzonder, laat staan ééntje die een boot bestuurt haha)

Behendig weet ik onze 6 meter lange boot om de afzetting en boeien te loodsen, haal ik de motor omhoog en komen we tot stilstand waar de boot het water uit moet. Net of ik het al jaren doe! Maar mijn hart en zenuwen weten wel beter ;)

Niet lang daarna hebben we alles opgeruimd en zijn we bijtijds naar huis gegaan, waar Sinan (wederom heerlijk) voor ons gekookt heeft.

Al met al was het een leerzame dag!