Het gevoel van saamhorigheid
Blijf op de hoogte en volg Gee
21 Augustus 2012 | Turkije, Side
Vanochtend gebeurde er iets wat typisch is in de Turkse cultuur. Het gevoel van saamhorigheid is hier groot. In een vorm die ik in NL onder de Nederlanders nooit gezien heb. Het is iets moois, en zo ontzettend leuk om te zien als je er getuigen van bent.
Vanochtend moesten we vroeg opstaan omdat we een vroege duik ingepland hadden staan. Onze medewerker was net even wat eerder op het centrum dan ik en vertelde me wat er eerder op de ochtend gebeurd was terwijl hij glimlachend en zak met 10 broodjes omhoog hield.
Zoals ik zei, waren we vroeg. Zo vroeg dat de supermarkt waar we naar toe gaan in de ochtend, nog gesloten was. Onze medewerker was zoals een echte Turk in de ochtend goed hongerig en baalde natuurlijk dat de markt nog niet open was. Dus reed hij maar naar het hotel, gezien je hier op bepaalde tijden ook kan eten.
Op het moment dat hij aan kwam, arriveerde ook net de bestelwagen die broodjes af kwam leveren. Hongerig als hij was besloot hij naar de man toe te gaan die de bestelling van het hotel net begon uit te laden.
"Beste man, geef me alstublieft vier broodjes", zei hij. "Natuurlijk betaal ik u er voor."
Een broodje kost 0,50 cent dus het had hem dan 2 lira gekost.
"Waar kom je vandaan?" Vroeg de man. "Uit Trabzon" zei mijn medewerker.
Als dit tot nu toe van het verhaal in Nederland was gebeurd, zou het gewoon een vriendelijk gesprek geworden zijn. Je zou betaald hebben en thats it.
Maar nu het geen waarom ik zou van Turkije houd. "Trabzon zeg je! Ik ook, mijn vriend!" Het gesprek duurde nog even voort. Maar het bijzondere? Mijn medewerker kreeg een zak met 10 broodjes mee. Gratis.
Dat is wat het gevoel van saamhorigheid doet. Het is deels de cultuur, maar ook zeker de vriendelijkheid die in de harten van deze mensen ligt.
Niet alle delen van de Turkse cultuur staan naar mijn hart, maar dit is een mooi voorbeeld van waarom ik verknocht ben aan de mensen hier :)
Vanochtend moesten we vroeg opstaan omdat we een vroege duik ingepland hadden staan. Onze medewerker was net even wat eerder op het centrum dan ik en vertelde me wat er eerder op de ochtend gebeurd was terwijl hij glimlachend en zak met 10 broodjes omhoog hield.
Zoals ik zei, waren we vroeg. Zo vroeg dat de supermarkt waar we naar toe gaan in de ochtend, nog gesloten was. Onze medewerker was zoals een echte Turk in de ochtend goed hongerig en baalde natuurlijk dat de markt nog niet open was. Dus reed hij maar naar het hotel, gezien je hier op bepaalde tijden ook kan eten.
Op het moment dat hij aan kwam, arriveerde ook net de bestelwagen die broodjes af kwam leveren. Hongerig als hij was besloot hij naar de man toe te gaan die de bestelling van het hotel net begon uit te laden.
"Beste man, geef me alstublieft vier broodjes", zei hij. "Natuurlijk betaal ik u er voor."
Een broodje kost 0,50 cent dus het had hem dan 2 lira gekost.
"Waar kom je vandaan?" Vroeg de man. "Uit Trabzon" zei mijn medewerker.
Als dit tot nu toe van het verhaal in Nederland was gebeurd, zou het gewoon een vriendelijk gesprek geworden zijn. Je zou betaald hebben en thats it.
Maar nu het geen waarom ik zou van Turkije houd. "Trabzon zeg je! Ik ook, mijn vriend!" Het gesprek duurde nog even voort. Maar het bijzondere? Mijn medewerker kreeg een zak met 10 broodjes mee. Gratis.
Dat is wat het gevoel van saamhorigheid doet. Het is deels de cultuur, maar ook zeker de vriendelijkheid die in de harten van deze mensen ligt.
Niet alle delen van de Turkse cultuur staan naar mijn hart, maar dit is een mooi voorbeeld van waarom ik verknocht ben aan de mensen hier :)
-
21 Augustus 2012 - 11:23
Meta:
ja idd daarom hou ik ook zo van dit land TR en van de cultuur daar:)en je ziet maar weer het kan ook zo!!:))en niet alijd negatief zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
