The zombiewalk

Gniffelend maar met pijn in ons been lopen we over het tuinpad. "Hehe.." zegt Sinan. "We're like zombies now" Ik stop en kijk hoe hij met zijn pijnlijke been naar mij toe strompeld in het donker en stel me hem als een zombie voor. Het ziet er -als je de pijn even weg denkt- wel heel grappig uit en ik gniffel met hem mee. "We are the zombie couple!" zegt mijn wederhelft met een stem of hij een speech voorleest. Ik gniffel nog eens. "Yes, we are! :D" en daarna lopen we de trappen naar boven en laten we ons binnen compleet uitgeput neerzakken op de bank. Poe! Dat hebben we ook weer gehad.

De pijn in ons been en het gestrompel heeft te maken met het 'eenzijdige brommerongeluk' dat we gisteren hebben gehad. Het had natuurlijk veel erger kunnen zijn dus we zijn al lang blij dat de schade beperkt gebleven tot schaafwonden op ons linker been. Sinan, die als mijn 'buffer' diende, heeft wel flink wat meer verwondingen dan ik aan zijn been en ik vind het echt verschrikkelijk zielig voor hem. Mijn been doet al verschrikkelijk zeer, dus ik heb het erg met hem te doen. Ik had het geluk dat ik boven op hem viel. Mij is een hoop gespaard gebleven.

De pijn die ik voel is af en toe echt ondragelijk. Wanneer ik gelegen heb en op moet staan, trekt al het bloed natuurlijk weer door mijn been en dan lijkt het of mijn been op exploderen staat. Gevolg is dat ik er dan een half uur niet goed op kan lopen. Daarna gaat het weer prima, op de ongemakken die een schaafwond met zich meebrengt na.

Mijn arme schat daarentegen, moet naast zijn verwondingen ook gewoon door blijven duiken. Zeewater op zo'n wond is echt als de hel -I can tell- dus ik vind het echt zó sneu voor hem. Bij hem is er heel wat meer huid weggeschraapt dan bij mij dus ik help hem waar ik kan. En ondanks zijn pijn, helpt hij mij ook waar hij kan.

De enige redemie tegen de pijn die we hebben is er langzaam koud water over laten gaan. Dat werkt zeer verlichtend en doen we dus ook een paar keer op de dag (wanneer we na het opstaan zo een last hebben bijvoorbeeld)

Gevolg is dus dat we al strompelend de dag door komen. We zien er echt heel kneuterig uit en gelukkig kunnen we er ook wel om lachen. Vooral als je je voorstelt hoe we er als zombies uit zouden zien :)))

Natuurlijk hebben we ook flinke spierpijn. We zijn op onze linker zij gevallen en aan die kant voelen we dus beide ieder spiertje in ons lichaam. Het zal al met al dus nog wel even een paar dagen vol ongemak zijn en daarna zal het vast weer beter gaan.

Gisteren dacht ik nog dat het allemaal mee viel. Ik verbaas me er echt over dat zo'n schaafwond zo veel pijn kan doen. Dat het zo door je been heen kan trekken. Nou ja. We komen er wel weer boven op. Gelukkig is het op dit moment niet waanzinnig druk. Wanneer het mogelijk is probeer ik Sinan zo veel mogelijk uit het water te houden want doet mijn hart zeer om hem zoveel pijn te zien hebben!