Het begin(t)... op zijn Turks

Nou. Het is me wat!

Laat ik bij het begin beginnen.

31 oktober. 4.30u. Mijn wekker gaat. Het is natuurlijk nog vreselijk vroeg maar ik heb even mijn tijd nodig. Ik begin met een hete douche en blijf er meteen onder staan voor een half uur. Héérlijk. Dat doet me wel even ontspannen.

In de tussentijd worden Olga, Jeroen en de kinderen wakker en alles gaat eigenlijk heel erg snel. Binnen een half uur is iedereen al klaar (5.30u dus) en gaan we al naar de auto op weg naar schiphol.

Daar aangekomen kan ik direct door naar de incheckbalie. Het is nog vroeg, en veel mensen zijn er niet. Ik heb het geluk dat ik ook snel aan de beurt ben. En ja hoor. Natuurlijk moet er wat fout gaan. De mevrouw zegt dat ze mij niet verder kan helpen omdat ik geen ticket heb.

Die heb ik dus ook helemaal niet gekregen. Ik heb gelukkig wel de bevestiging meegenomen. De dag ervoor heb ik de (dus-niet-zo-goede) servicedesk van SunExpress nog gesproken en zij zeiden dat ik hier voldoende aan had. Me hoelahoep zakt er bijna van af. Dit wil ik er natuurlijk niet nog eens bij hebben.

Maar okee. Ik moet dus naar de balie van Corendon en daar een papieren ticket halen. Leuk zo een balie waar dus niemand achter staat. Ik weet niet meer hoe lang we gewacht hebben maar ik schat dat het een half uur is geweest. Ik krijg helemaal de kriegels en loop naar een andere balie waar ik vraag of zij niet iemand kunnen bellen. Nee dat kan natuurlijk niet.

In eens, als Olga Jeroen aan het halen is komt er een man aangesneld die plaats neemt en mij heel arrogant vraagt of hij me ergens mee kan helpen? (Nee ik sta hier voor mn lol!)

Ticket heb ik in eens heel snel in handen en ondertussen zijn Anna en Robert ook gekomen om mij uit te zwaaien. We lopen weer terug naar incheckbalie 25 en nu mag ik wel door. Mijn tas is onder de 20 kg en gelukkig hoeven ze mijn handbagage niet te wegen. (die mocht 6 kg wegen maar die van mij was zeker wel over de 10!)

Na het inchecken gaan we met z’n allen, Olga, mam, Jeroen, Dion, Selena, Liz, Anna en Robert ergens zitten en nu besef ik dat dit het laatst uurtje is dat ik voor een lange tijd deze mensen om mij heen zal hebben. SLIK!

De tijd vliegt dan ook om. Ik geef iedereen een brief en mam ook een boek. Olga geeft mij ook nog een cadeautje en deze zal ik pas uitpakken als ik in het vliegtuig zit.

Het afscheid valt me zwaar. Ik wil niet huilen maar doe dit toch. Voor mijn gevoel gaat het in eens allemaal heel erg snel. Het volgende moment dat ik bewust besef sta ik bij de paspoort controle met betraande ogen. De vriendelijke meneer die mij helpt kijkt in mijn paspoort en zegt alvast gefeliciteerd voor mijn verjaardag over 16 dagen en vraagt of ik dan al terug ben. Ik hoor mij zelf antwoorden dat ik niet meer terug kom maar dit lijkt hij niet te horen. Niet zo interessant voor hem. Vervolgens moet ik een behoorlijk eind lopen. Mijn tas is zwaar en ik loop op mijn hakjes (misschien toch niet zo een goede keuze)

Vervolgens kom ik bij gate D10 aan waar iedereen al doorheen is. Ik kan dus doorlopen. De beveiliger kijkt me een beetje vreemd aan omdat ik een nogal zware tas heb en hij vraagt wat ik allemaal meeneem. In een flits denk ik aan Kiwi, mijn kat. Die als as in een urn zit in mijn tas. Ik bedenkt me dit maar niet te vertellen en moet toch wel innterlijk lachen bij het idee dat ik dit wel vertel en zijn reactie daarop. Hij zal me niet geloven denk ik! In plaats daarvan zeg ik nog een keer dat ik ga verhuizen. Het is duidelijk dat ik teveel mee heb maar hier wordt niet over gesproken en ik kan direct doorlopen. Daarna moet ik nog even een paar minuten wachten tot ik het vliegtuig in mag.

Wanneer het zover is en ik mijn plek op 9F opzoek vind ik het maar een trieste bedoening in het vliegtuig. Donkerblauw leer zie ik op de stoelen en op één of andere manier vind ik het er armoedig uitzien. Maar ik ga op mijn plek bij het raam zitten en wacht rustig af. Het blijkt dat het vliegtuig helemaal niet vol is. De twee plekken naast mij zijn zelfs leeg. Dat vind ik wel relaxed.

En daarna begint de vlucht. Het opstijgen vind ik helemaal geweldig. Het doet me denken aan de superman attractie in Six Flags :D

De vlucht zelf duurt maar lang. Ik slaap af en toe wat, kijk wat naar buiten, lees het boekje wat Olga, Jeroen en de kinderen voor me gemaakt hebben en laat af en toe een traan. Ik voel me verder compleet leeg en moe.

Aangekomen gaat alles heel snel. Ik leer van mijn vluchten en heb niet voor niets een plek voorin het vliegtuig gekozen. Ik zit nu dicht bij de uitgang en ben als één van de eerste buiten. We moeten met z’n allen een busje in die ons naar de aankomst terminal brengt. Ondertussen sms ik Sinan dat ik aangekomen ben.

Gezien ik als eerst het vliegtuig uit was, en als eerste de bus in en een goede plek kon zoeken, kan ik nu ook als één van de eerste diezelfde bus weer uit en nog voor de drukte opkomt heb ik mijn visum stempel al. Ook langs de douane gaat super snel. Het chagrijnige hoofd van de douane beambte doet mij opmerken dat ze wel een heel saaie baan moet hebben.
Nu moet ik nog op mijn koffer wachten. Leuk om als eerste het vliegtuig uit te zijn maar nu moet ik ook langer wachten. Tegenover waar de koffers aankomen zijn duty-free winkeltjes en ik loop daar een beetje rond. Ik hoop twee flessen baileys voor de prijs van één en tevens dus ook nog eens duty-free. Tegen de tijd dat ik afgerekend heb, ligt mijn koffer op de band en sta ik zo buiten. Sinan heeft me alleen niet helemaal begrepen en staat bij de verkeerde terminal. Hij pakt echter een taxi en voor ik het weet staat hij voor mijn neus.

En dan begint hier het op zijn Turks gedeelte haha! Wij stappen dus in de taxi en al snel zitten we op de snelweg vanuit Antalya naar Side. Ik denk ongeveer 10 minuten later stoppen we in eens aan de kant van de weg en wordt er wat heen en weer gepraat. In het Turks dus ik heb geen idee wat ze allemaal zeggen. Er wordt geld tevoorschijn gehaald en voor ik het weet moeten we uitstappen en staan mijn koffers ook langs de kant van de snelweg. Sinan pakt deze en zegt “kom!”. Een paar seconde later rennen we de weg over naar de berm aan de overkant. Ik had al om uitleg gevraagd maar kreeg die niet. Nu probeerde ik het nog een keer en het bleek dat de taxi heel duur zou worden, richting de 100 euro! Dus we moeten met de bus.

Het is Turkije, dus het maakt niet uit dat we aan de kant van een snelweg staan en dat daar dus geen halte is. Ongeveer 20 minuten later komt er inderdaad een bus voorbij en Sinan hoeft alleen zijn hand maar uit te steken. De bus stopt voor ons en wij kunnen eindelijk op weg naar Side. Dit is ongeveer een uur rijden.

In Side aangekomen moeten we nog even een stukje lopen en daarna met de brommer. We gaan eerst naar de beste vriend van Sinan en blijven daar logeren. Het is nl. al vrij laat en morgen moeten we werken. Tussendoor hebben we nog heerlijke vis gegeten. Dit vond ik wel heel leuk. Het was nl. best warm nog (veel warmer dan in NL) maar er was wel slecht weer op komst. We hebben dus buiten gezeten op een terras met onweer op de achtergrond. Dat had wel wat!

De volgende dag, zondag 1 november, zijn we vroeg opgestaan om te gaan werken. Er was alleen geen eten in huis en dus begonnen we onze dag met thee en chocoladekoekjes als ontbijt. (het smaakte me prima :D)

Bij het duikcentrum is voor mij niet veel te doen. Ze zijn aan het opruimen en afbouwen omdat we over een week gaan sluiten en dat is mannen werk. Wel mag ik gelukkig nog duiken. Ik ga samen met Sinan en twee klanten. Maar ook vandaag was het slecht weer met regen en dus ook koud. Ik had een longsleeve aan maar toch zat ik te rillen onder water. We gingen naar 12 meter. Ik was heel benieuwd hoe het zou gaan met het klaren van mijn oren. Dit was toch de eerste duik na die zware oorontsteking van 2,5 maanden geleden!

Ik was weer als laatste beneden en helemaal soepel ging het helaas niet. Ik had een pil genomen die het klaren makkelijker moet maken maar nam deze veel te laat. Echt goede werking had ‘ie dus niet. Ik was bijna beneden toen ik een soort van explosie in mijn rechter oor hoorde. De druk die er op stond schoot ‘eraf’ en deed ook best wel even zeer. Daarna begon de onderwaterwereld te draaien om mij heen en dacht ik even dat ik een stikstofnarcose had. Ik voelde me dronken onder water! Meteen naar boven wilde ik niet. De pijn was nl. al snel weg en het duizelen ook. Nadat Sinan meerdere keren gecheckt had of ik echt helemaal okee was gingen we dus door en kon ik eindelijk weer eens genieten van het duiken. Het is net als fietsen, je verleerd het niet!

We waren al een tijdje onder water. Sinan was zoals altijd de leider onder water en ik was zijn buddy. Achter ons zwommen de twee klanten. Het zicht was niet heel goed maar ook niet super slecht, maar toen we ons omdraaide bleken ze in eens verdwenen te zijn! :D

Stressen onder water doe je nooit. Er gelden internationale regels voor. Als je je groep na 3 min onder water niet terug kan vinden ga je naar de oppervlakte. We waren ze nog niet zo heel lang kwijt, gezien we elkaar natuurlijk regelmatig checken. Maar als het zich niet zo goed is kan het wel snel gaan. Ik ging op de zeebodem zitten op 12 meter en Sinan ging terug. In de tijd dat hij weg was keek ik ondertussen nieuwsgierig naar de vissen die net zo nieuwsgierig naar mij kwamen kijken. Goh… Dacht ik nog. Zit ik nu dus in mijn eentje op de zeebodem van die grote oceaan :D Wie kan dat nou zeggen!! Paar minuten later kwam Sinan terug met de verloren schapen. Ze waren 15 meter achter ons maar zover was ons zicht dus niet. Toen we uit het water kwamen en vroegen wat er gebeurd was, bleek dat de één wat aan de ander wilde laten zien. Toen ze opkeken bleken wij weg te zijn.

Maar niemand is in paniek geraakt en dit moet je ook nooit doen. Het enige wat ik als vervelend heb ervaren is dat ik het echt heel erg koud had.

Later in de middag kwam het zonnetje nog wel even.. en als die er is.. dan is het echt heet, boven de 25 graden. Dus heb nog wel even lekker bij kunnen kleuren in bikini!

Zo. Dat was het voor nu wel even. Jeetje, wat kan je een hoop gekke dingen mee maken in twee dagen tijd. Het is hier af en toe echt een zooitje ongeregeld. Wat je in de ochtend afspreekt is een paar uur later alweer een totaal ander plan. Maar er om lachen kan ik wel. Het is wel een lekker zooitje ongeregeld hier :D

In de avond had ik een beetje tijd tot nadenken… en dan voel ik echt een grote leegte. Ik wil zoveel vertellen aan zoveel mensen! Maar dat kan ik niet doen. Ik kan niet iedereen gaan bellen en steeds sms-en om te vertellen wat ik meegemaakt heb. Dat is wel even wennen. Maar gelukkig heb ik internet en kan ik op deze manier mijn verhaal kwijt.

Ik mis jullie, hou van jullie, en hoop dat ik jullie allemaal snel in dit gekke land mag komen verwelkomen :) In mijn nieuwe thuisland, Turkije.