Poeh poeh!!

“Zeg het nouuu”, hoor ik voor de zoveelste keer. “Nee, dat wil ik niet. Het is niet belangrijk!” hoor ik mijzelf herhalen als een oude grammofoon plaat waarop de naald blijft steken.

“Maar voor mij is het wel belangrijk!!” Hoor ik Sinan zijn stem in het donker zeggen. “Ik voel het dat er iets is. De hele dag al. Zeg het nou!!” Herhaalt hij weer. “Heb ik iets gedaan? Heb ik iets slechts gedaan??” mompelt hij zichzelf afvragend. “Nee, nee, dat is het niet. Echt niet!” verdedig ik mijzelf weer. "Ik heb gewoon ècht geen zin om te praten!" verzucht ik. Ik wil gewoon zwelgen in zelfmedelijden. Dat mag toch ook wel voor een keer?? Heel soms is het wel eens lekker om zelfmedelijden te hebben. En je dan vol te stoppen met chocolade, terwijl je op de bank tv kijkt met je favoriete deken om je heen en veel te zoete thee in je hand.

Maar goed. Het is nu twee uur in de nacht en tv kijken is nu helemaal niets aan, gezien álles in het Turks is. Al een uur lig ik naar het plafond de staren waarop een beetje licht van de lamp buiten op geprojecteerd wordt, en neem ik de geluiden die ik hoor in mij op. Ik luister aandachtig of ik het hout-eet-beestje in ons bedsteun zich tegoed hoor doen aan zijn nachtelijke avond maal. Jawel, ons bed. Ik hoorde al dagen een vreemd geluid dat lijkt of iemand met een scherpe nagel het hout beetje voor beetje aan het wegkrabben is, maar kon het niet echt thuis brengen. Tot Sinan me voor we gingen slapen vroeg of ik dat beestje ook wel eens hoorde. Vandaag dus wel en ik stel me een kleine houtbruine worm voor met een waterhoofd waar in plaats van water hout in zit, ovale rode ogen en reusachtige vlijmscherpe tanden waarmee de worm zich een weg baant door ons bed. Tot deze ooit een keer in elkaar zakt door de gangen die de opperworm -en misschien wel zijn vrouw en kinderwormen- gegeten heeft om zichzelf het leven in ons bed wat te veraangenamen.

Ik word uit mijn rijke fantasie verstoord en luister naar de geluiden van buiten. De zwerfhonden zijn weer op stroperstocht en maken veel lawaai. Ze houden maar niet op met blaffen! Ik denk aan het leven wat ze leiden en deel nu de medelijden die ik had voor mijzelf nu ook met hen. Veel van die arme beestjes hebben geen thuis. Ondertussen draait de denktank in mij op volle toeren. Naast me hoor ik Sinan diep ademen en daarom denk ik dat hij al in een diepe slaap verkeert. Meestal slaapt hij binnen enkele minuten in als een beer. Wanneer ik mijn hoofd langzaam naar rechtsdraai om te kijken of hij echt lekker ligt te slapen, heeft hij zijn ogen wijd open en staart naar mij. Ik mompel wat Nederlandse scheldwoorden wanneer ik hier enorm van schrik. Dan knijpt hij in mijn arm, zegt in het Nederlands dat hij zoveel van mij houdt en dat ik nu maar eens moet gaan vertellen wat ik op mijn hart heb.

Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Sinan maakt zich zorgen en zegt net zo lang door te gaan tot het licht van de ochtend de nacht verdrijft. Ik ben weer eigenwijs maar geef uiteindelijk toch toe. “Komop, Nederlandse meid die altijd zo direct is! Vertel het!” moedigt Sinan me aan.

Ik begin te vertellen dat ik mij zorgen maak, om mijn toekomst. Om ònze toekomst samen.
Over mijn visum, over mijn werkvisum, over het geld wat dit wel niet kost, ieder jaar weer tot ik na 3 jaar huwelijk een vast verblijfsvergunning aan kan vragen, wat ook een jaar kan duren. Ik zeg dat ik mijn kat mis. Een huisdier waar ik lekker mee kan kroelen. Ik klaag over komende zomer wanneer ik heel graag een eigen woning wil en niet meer wil huren via de baas van de duikschool. Omdat het appartement nu heel onpersoonlijk is en ik plantjes en gezelligheid mis. Ik jammer over Nederland, over mijn familie en vrienden die ik verschrikkelijk mis, over hoe belangrijk ik het vind dat hij mijn familie leert kennen, en zo ga ik één voor één het rijtje af die op het lijstje staan die ik denkbeeldig heb gemaakt.

Mijn hart doet pijn. Vandaag voel ik de echte rauwe heimwee. Sinan heeft het met me te doen en doet een poging om mij te troosten. De hele dag eigenlijk al, besef ik nu. Zonder een woord te zeggen voelt hij haarfijn aan dat er iets met me is en nu besef ik pas dat hij de hele dag al zijn best doet om mij op te vrolijken. Ikzelf probeer de nare gevoelens in tussentijd te verdringen, zodat ik niet nog somberder wordt dan ik me al voel. Ook besef ik dat ik Sinan op geen enkele manier dankbaarheid heb getoond voor alle moeite die hij vandaag extra voor mij genomen heeft. Geen wonder dat hij denkt dat het probleem bij hem ligt!

We spreken lang en uitvoerig over onze toekomstplannen en op één of andere manier weet Sinan precies de juiste dingen te zeggen om mij gerust te stellen.

Na een uur onderbreek ik Sinan. “Ik heb honger! …..Jij?” Turken houden van eten, en voor Sinan wat kan zeggen hoor ik zijn maag dat voor hem in de plaats doen. Mooi. Op naar de keuken. Op deze manier beëindig ik het gesprek en ik voel dat ik niet meer in de dip zit waar mijn hart eerder zo mee belast werd.

En zo komt het dus dat ik twee dagen terug om 3.40 uur in de ochtend mijn verhaal zat te tikken. Ik post het nu pas maar ik moest het echt even van mij afschrijven. Naast mij stond een warme kop thee en ik had net een sinaasappel gegeten. Sinan bakte ondertussen voor zichzelf een eitje met bosui en op het vuur stond de groente die zowel mij als Sinan het meest favoriet is. Broccoli! :D Deze hebben we de volgende dag opgegeten.

Toen we weer naar bed gingen sliep ik meteen in. Maar echt opgeruimd in mijn hoofd was het nog niet.
Wij kennen het spreekwoord “een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd” en die uitspraak is absoluut voor mij van toepassing.

Ik zat niet zo lekker in mij vel, en had ook even helemaal geen behoefte om iemand te spreken. Stom is dat, want ik voelde me juist niet lekker omdát ik zoveel gemis voelde voor iedereen die mij lief is. Maar tegelijkertijd wilde ik me afzonderen. Met rust gelaten worden.

Nu achteraf gezien, is dat best wel egoïstisch misschien. Maar ik had het even nodig.
Vandaag voel ik me eindelijk wat beter. Maar het huis was nog steeds een vuilnisbelt. Overal kleding, troepjes, prulletjes en stof. Want een stofzuiger hebben we nog steeds niet.

We hebben hier 24 uur per dag security. En Sinan heeft hier goede contacten mee. Een telefoontje later had hij dus met de security geregeld dat zij een stofzuiger van iemand anders aan ons konden lenen. Deze is vandaag gebracht en wordt morgen weer opgehaald. En dus kunnen we nu lekker aan de slag. Ik voel me opgelucht nu ik de rommel zie slinken. Ik heb zomerkleding in plastic tassen gedaan en opgeruimd, want voor een korte broek begint het nu wel wat fris te worden. Schoenen zijn opgeruimd, de was draait en er is nu wat meer ruimte om adem te halen.

Mijn voornemen was ook om vandaag met online Turkse lessen te beginnen maar het opruimen gaat nu even voor. Morgen is alles schoon en netjes, en dan zal ik eindelijk aan deze moeilijke taal beginnen!!!!!

Olga en Anna hebben een pakket naar mij toegestuurd :D Dank jullie wel :D Ik verheug me er gigantisch op!!! Ik ben nog steeds op zoek naar kleine cultuuretische dingen (He Ester, ook ik kan leuke woorden verzinnen hoor haha) om toe te sturen.

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Volgende week zie ik Mayra weer en leert Sinan haar man Can kennen (en ik trouwens ook) Zij weten alles van trouwen in Turkije af dus ik denk dat ze ons goede advies kunnen geven (thanks daarvoor! :))

Verder regent het vandaag met zo nu en dan onweer. Het was al vroeg donker!

Liefs, kusjes aan allemaal en binnenkort post ik hier een kleine verrassing ;)
(Anna, niets zeggen dus! :P)