Spion voor een dag

Daar lopen we dan, als professionele spionnen. We nemen een gepaste afstand en zorgen ervoor dat we niet gezien worden. ZIJ vindt het wel goed. Ze vroeg het zelfs aan ons of we dit wilde doen. Maar HIJ mag het niet weten dat we hen bespioneren. Ik zie het als één groot spel, hoewel de achterliggende reden helemaal niet leuk is. Ik heb het met haar te doen! Intussen leef ik me helemaal in en schuil ik achter ieder muurtje dat ik tegen kom. Stel je voor dat hij omkijkt! Dan is alles voor niets geweest! Sinan is er al even goed maar hij kijkt ernstig.

We begluren Guniz -de tante van Sinan- en haar –tot gisteren- vriend waar ik de naam niet meer van weet. Guniz is nu 44 jaar en ongelukkig in de liefde. Tot ongeveer een maand geleden!

De man waar het om gaat bezat de grootste supermarkt van Ankara, had een vrouw en drie dochters. Eén van deze dochters beschaamde de familie door tegelijkertijd met meerdere mannen naar bed te gaan, en hij, de man in kwestie, betrapte haar daarop. Vooral in de Turkse cultuur is dit een schande. Het tast de eer van de familie aan èn het brak natuurlijk een vaders hart.

Hij besprak het met zijn vrouw, en zij bleek dit te weten. Tot zijn grote schrik, steunde deze vrouw haar dochter! Ook voor haar was dit natuurlijk een moeilijke situatie. Ook zijn andere twee dochters bleken van het leven van dit zwarte schaap in de familie te kennen en haar allen te steunen. Of anders gezegd, haar niet te straffen voor deze daden. Op dat moment maakte hij waarschijnlijk de moeilijkste beslissing van zijn leven. Hij verliet zijn bedrijf, zijn vrouw, zijn kinderen –zijn hele leven- en besloot in een ander deel van Turkije te gaan wonen met een beetje geld dat hij meegenomen had. De acht daarop volgende maanden huilde hij iedere dag om dit grote verlies, tot hij Sinan zijn tante leerde kennen. Hij begon het plezier van het leven weer een beetje in te zien hoewel dit verleden natuurlijk wel tragisch is en hem voorlopig zal blijven achtervolgen. Ook háár leven kreeg weer wat kleur. Zij verlangde naar mannelijke liefde en vriendschap. Naar een metgezel voor het leven, welke ze in haar 44 jarige bestaan, tot nu toe, niet gevonden had. Ze zagen in elkaar een lichtpuntje, een op een kier staande deur die de mogelijkheid gaf naar een nieuw gelukkiger leven. Ze waren gek op elkaar en wilde trouwen. Dat zij dit uitsprak naar haar familie gaf wel aan hoe serieus ze waren met elkaar.

Sinan en ik konden helaas niet naar Istanbul. Hilmi zou pas 5 december terugkomen van een bergtocht en dat was voor ons te laat. Natuurlijk vond vooral ik dit ontzettend jammer maar er komen nog genoeg momenten dat we naar Istanbul kunnen gaan. Gezien we nu tijd over hadden, besloten we om naar Akcay te gaan (dit spreek je uit als Aktsjaj) Hier staat het huis van Sinan zijn oma en hij heeft hier dan ook een groot deel van zijn leven doorgebracht. Akcay ligt ongeveer anderhalf uur rijden van Balikesir vandaan, aan zee. Maar het verhaal van Akcay en Assos, wat nabij gelegen ligt, zal ik deze keer in een ander verslag plaatsen, zodat dit verslag niet weer zo lang wordt als de vorige ;)

In Akcay wachtte Esra, Salih en Defne op ons. Zij waren twee dagen eerder vanuit Balikesir naar Izmir gegaan om haar kant van de familie te bezoeken. We waren niet zomaar naar Akcay gekomen! We zouden voor het eerst de vriend van Guniz leren kennen en dit was vooral voor haar een belangrijke gebeurtenis. Zij was dus niet geheel zonder reden meer dan bloednerveus en zei meerdere keren tegen Esra -die het weer naar mij vertaalde- dat ze het zo jammer vond dat ik geen Turks spreek. Zij had iemand nodig om hierover te praten en wilde maar al te graag mijn mening er over horen, wetende dat ik heel anders denk dan veel Turkse mensen. Deze probeerde ik zo goed als het kon te geven, al is dat natuurlijk niet gemakkelijk als je de persoon waar je een mening over moet geven net 5 minuten geleden heb leren kennen. -En hij spreekt natuurlijk ook geen Engels. Dus meer dan een merhaba en naber? (Hoi, hoe gaat het?) kwamen er bij mij niet uit en daarmee kwam onze kennismaking dan ook ten einde.

De man leek me aardig. Zover ik kon beoordelen leek hij me beleefd. Hij was netjes gekleed, al was de kleuren combinatie van zijn keuze niet een keuze die ik zelf snel zou maken. Zijn grijs met zwart gestikte colbert kleurde op één of andere manier niet met zijn dieprode koltrui en grijze nette broek. Het leek me wat oubollig.

Het gesprek tussen hem en de familie -Vooral Sinan en Salih- ging natuurlijk in het Turks en ik kreeg er niet veel van mee. Wel zag ik gelijkenis met deze kennismaking als met mijn eerste kennismaking met de familie. De twee nerveuze geliefden keken elkaar wel aan, maar hielden een gepaste afstand en raakte elkaar geenszins aan. Geen hand, geen knuffel, geen armen om elkaar heen, helemaal niets. Een vreemde zou denken dat ze elkaar zojuist ontmoet hadden. Inmiddels was mij wel duidelijk dat dit zo hoorde. Ook bij mij ging het er zo ongeveer aan toe. Vooral als Sinan zijn oma er was. Inmiddels is dit niet meer. Ze hebben me allemaal in hun hart gesloten en nu ze mij kennen kunnen Sinan en ik ook wat vrijer zijn in het omhelzen en knuffelen. Of het deze twee mensen ook zo zou vergaan, zou geheel afhangen van de mening van Guniz haar familie!

Overigens was dit iets waar ze zelf bewust om had gevraagd. Zij woont met haar moeder samen die 77 is en wel wat zorg kan gebruiken. Nabijgelegen woont haar zus -de moeder van Sinan, Guzin- en iets verder gelegen ook nog wat andere familieleden. De familie ziet elkaar vaak en zij vond het belangrijk om te weten wat ze van hem zouden vinden. Als ze zouden gaan trouwen, zou hij ook dagelijks met de familie te maken krijgen en dat het klikt tussen hen is dus niet geheel onbelangrijk.

Maar daar zaten we dan. Theedrinkend en koekjes etend. Ik sprak niet -wilde het gesprek ook niet verstoren- dus ik at extra veel koekjes. En baklava. Die goddelijk lekkere baklava met kilo’s suiker mmmmmm! (het zal je dus ook niet verbazen dat ik een paar kilo aangekomen ben haha)

Ondertussen bemerkte ik dat er een stuk of 7 katten zich om ons geschaard hadden. Zwerfkatten. Vanaf dat moment ging mijn aandacht volledig naar hen uit. Ten eerste omdat ik toch niets beters te doen had dan er een beetje bij zitten en glimlachen, en ten tweede omdat die katten echt verschrikkelijk lief waren. Ze kwamen natuurlijk op de geur van de koekjes af, maar ik zag meteen dat ze niet alleen voor eten kwamen, maar ook voor het krijgen van een beetje liefde. Iets wat deze kitties waarschijnlijk niet veel gekregen hadden tot nu toe.

De katten leken dit aan te voelen want hoewel we met genoeg mensen om een tafel zaten, kwamen ze allemaal in mijn buurt zitten. Ook Sinan viel dit de volgende dag tijdens het ontbijt op toen er weer 5 katten om mij heen zaten. Hij vond het maar bijzonder en dacht terug aan die keer in het hotel toen er een zwerfkatje zonder pardon op mijn schoot kwam zitten knorren. Nu begreep hij eindelijk dat ik echt iets met katten heb :D

Op een gegeven moment gingen de vrouwen naar binnen en ik volgde dus maar. En toen zaten alleen Salih, Sinan en de vlam van Guniz nog buiten. Ik raakte in een gesprek verwikkeld met Esra en vond het heerlijk dat ook ik nu weer een beetje aandacht kreeg in het Engels. Ze verlangde naar iemand zoals ik, waar ze alles tegen kon zeggen. Ook werd nog een keer benadrukt dat Sinan zijn tante vond dat ik maar snel Turks moest leren, want zij wilde zó graag lange gesprekken met mij voeren, en mijn mening over bepaalde zaken weten… en dat ging nu niet! Ik voelde me bijna schuldig dat ik de taal niet vaardig ben!

Het gesprek dat buiten aan de gang was ging nu aan mij voorbij en ik begreep dat het afgelopen was toen Sinan naar binnen kwam lopen. Hij riep iedereen bij elkaar om afscheid te nemen van de beste man die buiten stond te wachten. Toen hij vertrokken was werd iedereen eerst in het Turks bijgepraat en ik zoals altijd, het laatste in het Engels. Dat het niet helemaal goed zat merkte ik al aan de manier hoe ze in het Turks tegen elkaar spraken en vooral toen ik zag hoe Guniz haar ogen vochtig werden en haar gezicht langzaam vertrok.

Zijn verleden was natuurlijk niet geheel vlekkeloos, alhoewel hij daar niet heel veel aan kon doen. Ze hadden hem onderworpen aan een kruisverhoor en vroegen hem wat hij verwacht van de toekomst met Guniz, gezien dat het belangrijkste was. Kon hij haar wel onderhouden en ècht gelukkig maken?

De man had momenteel geen baan. Sinan zijn tante ook niet. Zij leefde van het geld van de overleden vader van haar moeder. En hij krijgt maandelijks een uitkering van 700 TL van de overheid zover ik begrepen heb, en had daarnaast maar een klein beetje spaargeld. De fout die hij maakte, was dat hij zei, dat hij momenteel geen baan had, EN die nu ook niet wilde hebben, gezien hij genoeg had om voor zichzelf te zorgen, en misschien ook wel om haar erbij te onderhouden. Misschien was dit wel zo, wij hadden natuurlijk geen zicht in zijn financiële situatie. Maar dat deed hem de strop om zijn nek strakker trekken. Een man hoort een vrouw ten alle tijden te kunnen onderhouden, dus zeggen dat je geen baan hebt en voorlopig ook niet op zoek gaat, is niet zo een goede zet.

Ik stelde mijzelf de vraag wat gebeurd zou zijn als hij wel had gezegd dat hij nu geen baan had maar er alles aan deed om een goede baan te vinden. Alsof Sinan mijn gedachte las, beantwoordde hij direct mijn vraag. Mocht hij dat zeggen, dan was het goed geweest en had hij hun zegen gekregen. Maar nu werden er veel vraagtekens bij deze relatie gezet. Ze keurde hem niet af, maar ze stonden er ook niet volledig achter en dat deed Guniz zeer. Begrijpelijk. Maar dit was wel waar ze om gevraagd had en ze was blij met deze mening, al was het niet wat ze gehoopt had.

Ik vond het maar een bijzondere situatie. In Nederland leer je natuurlijk ook je schoonfamilie kennen, maar dat is dan meer ter kennisgeving. Niet dat dit stel toestemming nodig had, maar ik ben het niet gewend dat je op afspraak bij familie langs gaat om te kijken wat ze van je wederhelft vinden. Ook voor mij is het natuurlijk belangrijk dat de mensen die ik liefheb Sinan accepteren, en achter onze relatie staan.

Aan beide kanten was dus wel wat te vinden. Je familie is je steun en toeverlaat en kan het beste weten wat goed voor je is en wat niet gezien ze je normaal gesproken het beste kennen. Maar aan de andere kant, is het niet een eigen keuze? Moet je niet zelf ondervinden of een gemaakte beslissing een goede of slechte is geweest? Leer je anders wel van je fouten als je anderen in dit soort zaken voor je laat beslissen, in plaats van dat je deze voor jezelf maakt? Ik vond het maar een moeilijke situatie.

In de avond krijgt Guniz een telefoongesprek binnen op haar mobiel. Het is haar vriend. Na een behoorlijke tijd komt ze binnen en zet ze het op een huilen. De man die mij eerst nog vriendelijk en netjes -hoewel wat oubollig- over kwam bleek toch niet zo aardig. Hij had zojuist de relatie beëindigd! Wanneer ik Sinan om uitleg vraag blijkt dat de man hiervoor gekozen heeft omdat hij zou beseffen dat Guniz nooit alleen zou zijn. Haar familie zou achter haar blijven staan, er altijd voor haar zijn, en dit zou voor een hoop problemen kúnnen zorgen, als ze toch deze relatie door zouden zetten. Gezien hij momenteel niet de moeite wilde nemen om werk te zoeken.

Ik was verbijsterd. Hoe kan je dat nou doen als je echt gek op iemand bent? Zelfs trouwplannen hebt? De gedachte dat hij haar dan vast niet zó leuk had gevonden rees in mij op. En vanaf dat moment vond ik het een loser eerste klas en vond ik dat ze hem beter kwijt dan rijk kon zijn.

De volgende dag belde hij echter weer enkele keren op, tot grote ergernis van Guniz en haar familie. De man bleef maar herhalen dat hij haar wilde zien en spreken over alles wat er de vorige avond gebeurd was. En zo kwam het dus dat wij ongeveer een uur later gluiperig achter Guniz aanslopen om te kijken wat er ging gebeuren.

We maakte een wandeling van ongeveer 10 minuten. Sinan en ik praatten wat over deze situatie en ik gaf mijn kijk op deze situatie. Uiteindelijk namen ze plaats op een terras en, zoals echte spionnen deden wij dit ook een aantal terrassen verderop, maar ongezien. We dronken wat thee. Ik vergat mijn bespionerende taak -ben daar toch niet zo goed in- en raakte gebiologeerd door een rood witte zwerfkat die op zoek was naar eten. In plaats dat mijn ogen op Guniz en de man gevestigd waren -daar had ik Sinan voor-, volgde mijn ogen de kat die zijn weg baande tussen tafels en stoelen. Het liep op een man af die zat te eten.

De kat kwam te dicht bij en de man merkte hem op. In plaats van de kat weg te jagen met kssst kssst, wilde de man de kat een rotschop verkopen. Maar katten zijn gelukkig snel dus hij kreeg hem niet vol, maar schrok hier zo van dat het meteen de benen nam. Niemand keek op wat mij deed vermoeden dat het wel normaal zou zijn maar ik kookte van woede en wilde opstaan om die man de les te gaan lezen!! Wat een klootzak! Ik zei tegen Sinan dat ik hem we leven een rotschop zou verkopen!

Sinan hield me echter tegen, en toen besefte ik dat het inderdaad niet zo slim zou zijn als ik mijn Hollandse karakter hier tot uiting zou brengen. Ik beet op mijn lip, bleef zitten en keek de man zo boos mogelijk aan. Hij trok argeloos een wenkbrauw op en ging verder met het lezen van zijn krantje. Ondertussen bedacht ik me dat het wel een hilarische situatie zou zijn als ik wel op hem afgestapt was. Dat zou die h*ufter nooit verwacht hebben!

Alsof Sinan weer eens mijn gedachte kon lezen schoot hij in de lach. Toen zei hij dat ik me maar op die vent van Guniz uit moest leven als hij haar met één vinger aan zou raken. Stel je voor dat hij haar zou gaan slaan! -Niet dat ik het me voor kon stellen, maar goed- dan, ja dan, zou ik hèm wel een trap mogen verkopen. Misschien maar beter ook. Denk dat ze zo’n iel meisje als ik minder snel op zouden pakken dan een beer als Sinan haha! Maar gelukkig kwam er nergens geweld aan te pas.

Inmiddels kwamen Guniz en de man onze kant op gelopen dus wij betaalde snel onze thee en liepen ergens anders heen om niet gezien te worden. We liepen richting huis en zagen hoe hij zijn arm om haar heen sloeg, en hoe zij zijn arm wegduwde. Sinan en ik keken elkaar aan. Wat had het te betekenen?

Thuis aangekomen was Guniz behoorlijk bedroeft. Hij smeekte haar zijn fout te vergeven. Hij had het nooit uit mogen maken! Maar Guniz zei niet gelijk ja, okee. En dat vond ik een goede zet. Maar ze zei ook niet meteen nee, maar misschien. Wie weet krijgt hij nog een kans. Misschien krijgen ze beide nog een kans. Want als hij actief op zoek gaat naar een baan, zal de familie hem van harte opnemen in hun midden. Het gaat hen er uiteindelijk dus alleen maar om, dat de man de vrouw die de familie zo lief heeft, goed kan onderhouden.

Ik hoop het voor hen. Ik gun het haar! Hem natuurlijk ook wel maar ik ken hem totaal niet. Guniz ken ik natuurlijk ook niet zo goed maar beter dan hem. Ze is een lieve zorgzame vrouw die niet alleen wil zijn. Ze verdient het om gelukkig te zijn.

Hoewel ik de redenen heel goed begrijp, vind ik het soms maar vreemd in deze cultuur. De reden dat ik, een buitenlandse meid, zonder vragen, in één keer zo liefdevol opgenomen werd in de familie, en deze -of iedere andere man- niet, zal voor mij denk ik altijd wel een raadsel blijven!


Inmiddels zijn we weer thuis in Side. Nog steeds aan het bijkomen van onze reizen en ik vooral van de emotionele momenten. Mijn verslag van Akcay en Assos (wat een geweldige plaats is dat!) komen snel!!

Kusjes aan iedereen, ik denk vaak aan jullie en mis jullie dagelijks enorm!