Monsterbride?

Okee. SORRY voor het LANGE verhaal. Maar jullie hadden wat tegoed gezien ik sinds de 8e al niet meer geschreven had.

In deze winkel MOET en ZAL ik 'm vinden, denk ik onwillekeurig wanneer ik voor de zoveelste keer een kledingwinkel inloop met Sinan in mijn kielzog..

"Is dit niet wat?" vraagt Sinan voor de ontelbaar veelste keer. "No". Zeg ik resoluut. Wat is dat toch met die mannen.. Hebben ze dan totaal geen smaak? Totaal geen gevoel voor mode? Denk ik wanneer ik weer de meest lelijke jurk van de winkel -nee van de omgeving!- voor mijn neus zie hangen. Sinan zucht. Het is een zucht van opgeven.

De winkelbediende schiet hem te hulp en schieten een vragenvuur op arme Sinan af. Hij probeert ze zo goed mogelijk te beantwoorden en aan de keuzes van de aardige vrouw te zien, weet hij zijn gevoel voor smaak -welke dus NIET de mijn is- makkelijk op haar over te brengen maar ik ben er niet mee geholpen.

Wanhopig zeg ik dat ik er niet uit wil zien alsof ik naar een begrafenis ga. Dus ik wil GEEN zwart. "Nee" "NEE" "NEE!!!!" krijgen de teleurgestelde hulptroepen steeds weer te horen, als ze naar mijn ogen afschuwelijke, bejaarde, niet-met-elkaar-kleurende kleding voor mijn neus houden.

Ik voel me onderhand als een monsterbride, die nooit van haar leven voldoening zal vinden. Die nooit tevredenheid zal voelen voor hetgeen wat uitgekozen is in de hoop mijn wensen te bekoren. De één na de andere jurk kraak ik genadeloos af. Maar, zoals ik het al aanvoelde en een gedachte mij te binnenschoot wanneer ik DEZE winkel in liep... hoor ik in mijn achterhoofd een deuntje van "Tadaaaaaaaaaaaaaa ta ta ta ta taaaaaa"

Mijn hart maakt een sprongetje. Dáár. In de hoek! Waar de mooie dingen moeilijk te vinden zijn. Daar is 'ie. De jurk die ik -monsterbride in spee- goed genoeg vind om te dragen op de dag die één van de meest belangrijke dagen van mijn leven zal worden. Dát is 'em! Zeg ik tegen Sinan die zich zichtbaar verlost voelt van de kwelling die Geesje heet. "Dié vind ik leuk!" zeg ik al wijzend naar de jurk die de uitverkorene is. Sinan weet niet hoe snel hij me het pashokje in moet krijgen om mij die jurk te laten passen :D

Wanneer ik de jurk aan heb en mijzelf bekijk, stem ik mijzelf tevreden. Okee, het is weliswaar een zwarte jurk geworden -anders dan ik wilde en me eerder zo fel tegen verzette- maar hij staat goed. Sinan zal het spoor wel bijster zijn. Eerst geen zwart en nu wel?? Het is een nette jurk die boven de knie valt, met een witte bloes eronder. Ik stel mijzelf tevreden, wetende dat ik na ons huwelijk mij voor mag bereiden op het grote feest aan het einde van het jaar. Ik besluit Sinan de ellende van het uitzoeken van een echte trouwjurk te besparen. Bovendien wil ik niet dat hij mijn echte trouwjurk zal zien vóór het feest!

Opgelucht en met 20% korting lopen we naar buiten. "Zo. We zijn dus echt klaar? We hoeven niet meer te zoeken naar kleding voor jou??" vraagt Sinan bijna ongelovig. Ik kijk hem ondeugend aan maar besluit er maar geen grapje over te maken. Hij heeft genoeg moeten doorstaan ;)

Blij en tevreden lopen we richting de polikliniek waar we de bloedtesten willen gaan doen. Onderweg bedenken we ons dat we de papieren die we nodig hebben vergeten zijn mee te nemen, maar we besluiten er toch naar toe te gaan om te vragen wat de kosten zijn.

"Oplichters!!" roep ik wanneer we weer naar buiten komen. We zijn stukken minder vrolijk geworden van wat we zojuist te horen hebben gekregen. Sinan beaamt mijn uitspraak. 125 TL. Per persoon! Veeeeeeeels te duur roept hij. 250 TL voor ons samen. Voor een simpele bloedtest! Belachelijk zeggen we in koor en we knikken afwijzend. Ik bedenk me dat ik dus wel verzekerd ben voor bloedtesten, als die noodzakelijk zijn door ziekte of ongevallen. Maar testen wegens een voornemend huwelijk.. dat telt niet. Wat nu..? Sinan zegt zoals gewoonlijk dat het wel weer goed komt en dat we wat rond zullen gaan vragen. Ook ik maak me er geen zorgen over dat het goed komt, maar voel me wel teleurgesteld over het bedrag wat we te horen hebben gekregen.

Gezien we nu geen testen kunnen doen, besluiten we naar de fotowinkel te gaan waar Sinan ooit pasfoto's heeft laten maken. Het maakt niet uit dat ze verouderd zijn, hij moet gewoon 5 pasfoto's inleveren. Via een bestelcode kan hij zijn foto's opvragen, al zijn die foto's absoluut niet meer recent. We kunnen de winkel echter niet vinden en na een kwartier lopen houden we het voor gezien. Onderweg naar de minibus vlak bij de Burger King lopen we nog langs een kleine bazaar waar we groente en fruit kopen.

Ik vind het heerlijk om met de bus te reizen. Er wordt vaak Turkse radio geluisterd, wat ik oergezellig vind. Bovendien vallen de prijzen gigantisch mee en zijn die totaal niet te vergelijken met de kosten in Nederland. Onze reis van Side-Manavgat kost 1,75 TL per persoon. (Dus gem. 85 eurocent)

Wanneer ik aan deze prijzen denk, denk ik aan een paar dagen geleden toen we voor een jurk naar Antalya gingen. We hadden de ilusie dat we dáár wel zouden slagen, al bleek later dat we het veel dichter bij huis hadden kunnen zoeken -Manavgat-.

De heenweg naar Antalya vond ik leuk. Weliswaar was het iets meer dan twee uur reizen, we zaten in een comfortabele touringcar waar we wat te drinken en wat lekkers in kregen. Ook de prijzen waren belachelijk. In ons voordeel! We betaalde per persoon 8 TL, wat neerkomt op 4 euro. Voor meer dan 2 uur reizen,en een zeer goede service.

In Antalya gingen we naar een groot winkelcentrum, maar al snel waren we er uitgekeken. Kritisch als ik was, was geen jurk goed genoeg voor onze trouwdag. Op het laatste moment besloten we naar de film Avatar te gaan, in 3D. De film was helemaal geweldig en op de terugweg naar de bus die ons naar het bus station in Antalya moest brengen waren we ZO vol van de film dat we de verkeerde kant op liepen.

Aan de rand van de snelweg, waar géén halte was maar waar wel bussen voor je stoppen als je je hand uitsteekt, kwamen we er pas achter. Toen we de bioscoop verlieten
was het half 9 in de avond, en onze laatste bus bij het busstation zou om 9u vertrekken. De bus die we alleen moesten hebben om dáár te komen, reed onze neus voorbij toen we al rennend bij de juiste halte aankwamen.

Om 5 voor 9 kwam onze redding. Een minibus die eigenlijk zijn dienst er op had zitten was op weg naar huis. Als extra service -en natuurlijk om nog een zakcentje extra te verdienen- pikte de chauffeur iedereen op die zijn zelfde kant op moest. Gelukkig moest hij ook voorbij het busstation komen, dus voor 3 TL wilde hij ons beide daar wel afzetten. De bus bij het station die we eigenlijk moesten hebben was natuurlijk al vertrokken, en dus moesten we op zoek naar een andere die onze kant op moest gaan. Na 5 keer heen en weer gelopen te zijn kwamen we eindelijk een bus tegen die voorbij Manavgat kwam, en zo gebeurde het dat we wederom voor 8 TL per persoon vlak bij ons huis afgezet werden. Tegen die tijd was het om en nabij 12u 's nachts. Maar we hadden niets te klagen! Sinan kon genieten van een Turkse film (ik dus niet) en we kregen een verpakt cakeje en een beker drinken.

Sinan haalt me terug uit deze dagdroom wanneer hij zegt dat hij zijn moeder gesproken heeft. "De ouders van Esra komen ook" zegt hij, en de link ontgaat me geheel. Mijn ouders waren er ook toen de zus van Esra ging trouwen, dus nu komen ze ook naar ons huwelijk! En dat is iets goeds voor jou" vervolgt hij. "Het is nl. traditie om goud te geven.. dus hoe meer mensen er komen, hoe meer goud jij krijgt!" Ik moet hierom lachen. Natuurlijk vind ik het een leuke traditie, maar ook zonder goud zouden ze welkom zijn geweest.

Tevens moeten we eerst nog maar kijken hoe we het gaan doen. 14 Feb valt op een zondag. Trouwen is dan wel mogelijk. Maar natuurlijk hangt er een "maar" aan. Een maar met een prijskaartje.Gezien het gemeentehuis zelf gesloten is, moeten wij zelf voor onderkomen zorgen waar de plechtigheid voltrokken kan worden. Dat kost geld. Bovendien wil de ambtenaar ook geld zien, voor het feit dat hij op zondag een paar moet huwen. En niet alleen dáárvoor, maar ook voor het vervoer van hem naar de locatie. Dat zou ons behoorlijk wat meer geld gaan kosten dan "eventjes" trouwen in een kamer van het gemeentehuis. En dus laat de ambtenaar ons voor de keuze wat we willen.

Koppig als ik ben, zeg ik meteen tegen Sinan dat ik niet op een andere dag wil trouwen dan 14 februari. Maar, is dat natuurlijk onrealistisch en niet praktisch.
"We kunnen het toch gewoon 15 februari doen en het dan voortaan vieren op 14 februari?" Probeert Sinan nog. Mijn ogen schieten bliksemschichten op hem af. Ben ik dan verdorie de enige die steeds maar in moet leveren? Ik baal. Als. Een. Stekker.

Okeeeeee. Verzucht ik, wetende dat hij gelijk heeft. Ik wil niet weer een "nee" verkopen. Straks lijk ik echt nog op een veeleisende monsterbride. Sinan stelt me gerust dat we eerst navraag zullen doen over de kosten. Dan kunnen we altijd nog kijken. "En," zegt hij, "Als Emrah er is met een auto, dan hebben we meteen al vervoer geregeld voor hem en dat kost niets"

Ik leg me erbij neer. De jurk die ik voor ogen had, is uiteindelijk anders geworden dan ik eigenlijk wilde, maar ik ben er blij mee. En ach. Valentijnsdag. Wat maakt het ook uit... ik besef dat de datum niet eens belangrijk is. Er is liefde in het spel, en dát is wat er toe doet. We zijn gek op elkaar. Dat hij veel voor mij overheeft, heeft hij de afgelopen tijd wel laten zien. Wat afschuwlijk moet het voor hem geweest zijn, om door mij winkel in en winkel uit gesleept te worden. Om mijn geklaag aan te horen over de ultieme jurk die ik maar niet kan vinden, over de kosten van
de polikliniek voor de testen, over de datum van ons trouwen.. Hij zuchtte, maar bleef uiteindelijk lachen en deed er alles aan om mij maar gelukkig te zien.

We hebben elkaar op de proef gesteld. We zijn geslaagd! :D Hij is de man die om kan gaan met mijn gebruiksaanwijzing en andersom. En dus heet ik binnenkort mevrouw Senat. Ik kan niet wachten!!! :D