Ons huwelijk

Het is alweer enige tijd geleden dat ik wat schreef. Nog niet eens schreef ik over één van de belangrijkste momenten in mijn leven. Maar de inspiratie borrelt op vanuit het niets, de rust is weder gekeerd, en dus is het tijd om nu wat van mij te laten horen.

Na alle drukte gewend te zijn geraakt werd het echt tijd om te gaan trouwen. Want een drukte was het! Wij wilde het echt klein houden. Maar de liefde van beide families voor ons bracht hun naar ons toe. En zo kwam het dat we met heel wat meer mensen als aanwezigen, tegen elkaar het EVETwoord zeiden!

In de ochtend stond ik vroeg op omdat ik perse als eerste wilde douchen. Al twee dagen lang had ik mis geschoten en stond ik onder een koud water straal. Dat wilde ik op mijn trouwdag echt niet, dus eigende ik al snel de badkamer toe. Het ging allemaal heel rap, maar toch voelde ik wat stress toen we om half 12 (het moment dat we hadden wíllen trouwen) nog bij ons huis stonden. We hadden eigenlijk om 11.15u al willen vertrekken! Om 12u zou het gemeentehuis nl. sluiten wegens lunch, tot 13u.

Sinan en ik kwamen als laatste naar buiten. Hand in hand. Sinan in zijn pak, wat mij deed watertanden, en ik in de jurk die ik uitgekozen had. Daar stonden ze dan. Onze families, straks voor altijd verbonden met elkaar via ons. Ze deunde het welbekende trouwliedje op en vanaf dat moment was de lach op mijn gezicht niet meer eraf te krijgen :D

En nu hadden we een “probleem” Hoe kwamen we met ons allen bij het gemeentehuis? We hadden twee auto’s. Beide waren niet bijzonder groot. We hadden in ieder geval meer mensen dan in de auto’s paste. Uiteindelijk loste we het op, door mij bij Mohira op de voorbank te plaatsen en 1 van de kinderen kon wel op schoot. Ik moest er alleen maar om lachen. Typisch Turks haha!
Intussentijd belde ik Mayra op, omdat zij ook al op ons stond te wachten.

In Manavgat konden we gelukkig vrij snel een parkeerplek vinden en in het gemeentehuis mochten we direct doorlopen naar een kamer waar de papieren in orde gemaakt zouden worden. We kozen onze getuigen uit (ik Olga en Sinan zijn vriend Emrah) en daarna konden we door naar de kamer ernaast, waar het huwelijk voltrokken zou worden. Deze was alleen vrij klein. En andere mensen die bij dezelfde man die ons huwelijk zou voltrekken ook stempels/handtekeningen moesten hebben, liepen steeds naar binnen en werden door ons steeds naar een andere kamer verwezen. Ook hier moest ik hard om lachen. Dat zou je in Nederland toch niet zo snel meemaken!

De man begon in het Turks de ceremonie. Omdat Geesje te moeilijk was voor hem om uit te spreken, werd ik voor het gemak maar Diana Adriaansz genoemd, mijn tweede naam. Ik zei met hart en ziel EVET! En Sinan natuurlijk ook. En toen in eens was het een feit! Wauw!!
Er gingen felicitaties over en weer, zag de tranen over mams wangen rollen en voor we het wisten stonden we weer buiten. We gingen naar een restaurant aan de overkant en daar kregen we een overheerlijke taart in de vorm van een hart, met roze roosjes erop. In het midden van twee ringen stond de G en de S. (Ja inderdaad Galatasaray Mayra haha)

Sinan kreeg een mes van de ober, maar wilde die niet geven, omdat er volgens traditie wat tegenover staat. Dus graaide ik snel 10 Lira uit mijn tas die Sinan gaf. Het mes werd overhandigd en We sneden hand op hand de taart aan. (Zonder op te letten of er over na te denken in het midden. Sinan’s moeder wees hem erop dat dit niet mocht want het zou een breuk betekenen (hart door de midden) dus we hadden het beter aan de zijkant kunnen doen. OOPS haha) maar goed, wisten wij veel! Wij wilde gewoon taart :D Hij was gelukkig ook niet helemaal door de midden :D

We gaven elkaar de eerste hap, en toen kon voor de rest aangesneden worden! Ook op dit moment deden we was de ringen ceremonie. Dit kennen ze hier niet echt (je hebt ‘m gewoon al om) en we wilde er wat speciaals van maken. Defne en Liz kwamen de ringen brengen, heel erg lief! Sinan deed eerst mijn ring om met de woorden dat hij echt verschrikkelijk veel van mij houdt! Ik vertelde hem bij het om doen van de ring, dat ik van hem hou en beloof een goede vrouw voor hem te zijn.

Sinan drukte me in zijn armen. Ik sloot mijn ogen en genoot van het moment! Na het eten van de taart gingen we een boottocht maken over de Manavgat rivier. Lekker Turks met Turkse muziek op de achtergrond. Wij genoten er echt heel erg van, en ik hoop de rest ook. Natuurlijk werden er weer veel foto’s gemaakt en mam heeft heel erg veel op de film gezet.

Toen we klaar waren en naar huis wilde gaan, bleek dat we niet zomaar weg konden. Er stonden auto’s verkeerd geparkeerd, waardoor wij er niet uit konden! Dus hebben we flink staan toeteren. Uiteindelijk kwamen 1 eigenaar opdraven, maar degene die hem blokkeerde, liet zich niet zien… en dus besloot Salih de politie te bellen. Deze was er wel vrij snel, maar keek eerder geamuseerd toe hoe Emrah zijn auto met spectaculaire moves eruit probeerde te rijden dan dat hij echt wat deed aan de auto die in de weg stond.

Maar het lukte! Toen wij er ein-de-lijk uit waren en weg reden kwam meneer de eigenaar van die auto aan. En dus konden we genoegzaam zien hoe hij op de bon geslingerd werd :P Dat zal hem leren :D
Maar we waren er nog niet, want Mayra moest nu natuurlijk ook mee! Op de heenweg hadden we al moeten passen en meten dus wat nu? Mijn lieve Sinan, de arme man, ervaarde een déjà vu. Want zoals op het vliegveld, was hij degene die nu wéér achter moest blijven, en de bus moest nemen! Ik had het erg met hem te doen! Gelukkig vond hij het allemaal niet erg en duurt de busrit niet lang.

Thuis aangekomen hebben we lekker uitgerust en foto’s gekeken :) Defne was de hele dag al niet zo lekker, Liz was ook verschrikkelijk moe, dus zij konden even rusten. Esra met haar 6 maanden zwangerschap en nog wat anderen besloten zich te verkleden en in tussentijd vertrokken Sinan en Salih naar het vleesrestaurant om ervoor te zorgen dat we er konden eten met ons allen.

Toen iedereen weer zover was, werden we in twee ritten bij het restaurant afgezet, en Sinan ging op de brommer. (Ik vond het er geweldig uit zien. Zo een mooie man, in net pak, op de brommer hahaha)

In het restaurant hebben we heerlijk gegeten! Toen we klaar waren was het al donker, en Mayra moest ook nog naar huis. Dus heeft Sinan haar met de brommer afgezet. Ik hoop dat je het niet eng vond haha.

Eenmaal thuis, begon ik me niet lekker te voelen. Ik kreeg enorme buikpijn, en zo kwam het dat ik mijn huwelijksnacht ziek in bed doorbracht met koorts. Ge-wel-dig. Ik had me er wel wat anders van voorgesteld en Sinan denk ik ook. Maar hij was lief en zorgde goed voor me.

Inmiddels is Sinan aan het werk. Ik ben thuis, en nog steeds ziek. Iedereen is weer vertrokken, Olga, mam en Liz zijn ook weer in Nederland en Sinan zijn familie is ook weer thuis. Dus gaan we over naar de normale dag. Wat wel even wennen is na al die drukte!

Het was in ieder geval een geweldige ervaring. Heerlijk om te zien hoe beide families met elkaar om gaan. Om mijn familie het land te laten zien waaraan ik mijn hart verloren heb. Om hen kennis te laten maken met de cultuur en de familie van Sinan, die mij en mijn familie ook zo liefdevol in hun hart gesloten hebben.

Mam, Olga, Liz, Mayra, bedankt dat jullie er waren en dat jullie ons een onvergetelijke dag hebben gegeven.

Ook de familie van Sinan, welke nu ook mijn familie is, heel erg bedankt.. Güzin (moeder) Güniz (tante) Salih, Esra, Defne, oma, en onze vrienden Emrah en Mohira. Super dat iedereen er was!

Ik draag mijn man zijn naam met TROTS :D

En nu?

Naast het dagelijkse leven wat gewoon doorgaat, moeten we nu ook nog wat andere dingen regelen. Sinan moet een nieuwe ID krijgen, waarop staat dat hij getrouwd is. Daarna kunnen we de procedure starten voor mijn jaarvisum. En, natuurlijk, het grote feest in Oktober. Vanaf nu kunnen we concrete plannen gaan maken!

Ik ben weer druk bezig met de Turkse taalcursus, want het moet er nu maar eens van komen dat ik de taal echt leer.

Verder zijn er nog wat veranderingen op stapel. Het werkseizoen begint bijna. We gaan verhuizen (maar zijn nog op zoek naar een woning) en we zijn nog steeds in de race voor onze eigen duikschool. We hebben dus genoeg te doen en genoeg te leren!