Update -day after

Hallo allemaal, bedankt voor de steunbetuigingen.

Gisteren ben ik dus halverwege maar naar Mohira en Emrah gegaan. Tussen 21.00 uur en 21.30 uur heeft Sinan me opgehaald en zijn we naar huis gegaan. Terug naar de troep en de sporen die het politie onderzoek had achtergelaten. Overal zwart poeder, wat dus alleen met veel boenen en wat sop weg te halen is. Daarna zijn we begonnen met opruimen.

Het was echt een enorme rotzooi dus zijn we maar met de kleding begonnen. Ik kreeg echt een gevoel van walging. Een onbekende heeft dus aan al mijn spullen gezeten, mijn ondergoed incluis. Ik denk dat ik alles maar weg ga gooien en nieuwe ga kopen. Het idee alleen al doet me bijna kokhalzen. Bah.

Verder heb ik een aantal sieraden terug gevonden in de troep. De oorbellen en de ketting van mijn schoonmoeder bijvoorbeeld die ze voor het huwelijk gegeven had. Maar de alle belangrijkste zijn weg.. en zal ik ook nooit meer terugvinden. Dit doet me vooral veel verdriet :(

Waaronder mijn baby armbandje met mijn naam :( De gouden oorbellen en hangertje van oma, waar gedroogde bloemetjes in zaten :( zoals ik vertelde de ring van mijn moeder :( en nog wat andere dingetjes die een grote emotionele waarde voor me hadden.

Laat in de avond, toen we besloten dat we maar wat moesten eten (niet dat ik honger had maar moest toch wat binnen krijgen) voelde ik me enorm bekeken. Alsof ze nog in mijn huis waren, en ons konden bespieden. Ik heb het bed verschoond, omdat ze over het bed gekropen zijn om bij de koffer met kleding te kunnen zodat er gekeken kon worden of er iets van waarde in zat. Tot half 2 zijn we bezig geweest en nog steeds is het niet klaar natuurlijk.

Vannacht natuurlijk niet goed geslapen, vanzelfsprekend, en vanochtend met een rotgevoel weer wakker geworden.
Toch maar naar het werk gegaan want thuisblijven kan niet en wil ik ook niet.

Sinan weigert me trouwens ook toegang tot de woning als ik alleen ben. Hij laat me niet meer alleen thuis en naar huis gaan omdat hij ontzettend bezorgd is. Dus nu zit ik in het internetcafe te wachten tot hij klaar is met werken en me op komt halen.

De hele dag heb ik me afgevraagd of alles wat we hebben NU nog aanwezig is!! Kon ik maar even naar huis om te kijken of alles er nog staat..Of ze niet weer langsgeweest zijn.

Zo een ervaring geeft echt een gevoel van wantrouwen. Natuurlijk ook verdriet, maar meer om het onrecht. Dat mensen zo walgelijk slecht kunnen zijn en zulke dingen doen. Ik voel veel woede op het moment maar probeer het los te laten, ik kan verder toch niets doen. De hele dag heb ik me wel goed gehouden maar net toch nog even wat tranen gelaten erom. Het doet echt zeer zoiets. Misschien paranoide maar het geeft echt het gevoel dat iemand je volgt, om te kijken wat je doet, of om te kijken of er nog een nieuwe mogelijkheid is om een inbraak te plegen. Ik hoop dat ik dit gevoel snel weer kwijtraak.

We hebben lang gepraat over verhuizen, maar vervelend genoeg zit dit er hoogwaarschijnlijk niet in. Het seizoen is begonnen dus de meeste woningen zullen al verhuurd zijn. Als we wat anders vinden zal de huur ook heel hoog zijn wegens het seizoen en dat kunnen we ons niet veroorloven.

Dus eis ik nu dat de hele voordeur vervangen gaat worden. Nu issie van hout, ik wil een zwaardere deur. 1 die niet zo snel open te breken is.

Of dit gaat lukken weet ik niet. Maar ten tweede eis ik ook een alarm. Zodat eventuele toekomstige inbrekers in ieder geval afgeschrikt worden en de buurt weet dat er iets aan de hand is. Dat is wel het minste wat we kunnen doen.

Nouja en dat was het wel. nu wil ik graag naar huis om te kijken hoe het er voor staat... maar moet nog even wachten op Sinan. Nouja, eigenlijk wil ik niet meer naar dat huis.

Het liefste wil ik gewoon even rustig mijn ogen dichtdoen, me weer goed voelen en liggen in de armen van mijn lieve man, mam, zus of vriendinnen.