Nog meer 'dudes'

Als je er zo over nadenkt is het eigenlijk zeer tries dat maar een handvol (of zelfs nog een minder aantal) van de gemiddeld 110 eieren die per nest uitkomen, het overleven.. Dat maar enkele schildpadden uitgroeiën tot de volwassenheid..

Het vinden van Dude gisteren, was al bedroevend, maar het vandaag vinden van nog 9 andere Caretta Caretta's stemt ons diep, diep triest.

Hoewel we er niets aan kunnen doen, voelen we ons enorm verantwoordelijk voor deze mooie dieren. Persoonlijk verdiep ik me pas zeer recent in het zeeleven en kom ik er achter wat voor strijd de dieren moeten leveren om te overleven. Wij mensen maken ze het er absoluut niet makkelijker op. Ik heb het dan niet alleen over zeeschildpadden maar ook andere zeedieren. Dolfijnen, haaien en andere wezens moeten allen oppassen voor het gevaar 'de mens' en dat vind ikzelf heel erg. Ik bedoel niet het doden om te eten, maar het zinloos doden van dieren. (Bijvoorbeeld door vergiftiging (kijk maar naar de olieramp) het achterlaten in zee van gebroken visnetten waar allerlei dieren in vertrikt raken en ander zwerfvuil. Je komt overal in zee plastic en andere rommel tegen. (Van bekers tot strandstoelen en weggewaaide parasols) Daarnaast gaan veel zwemmers, duikers en snorkelaars onvoorzichtig te werk waardoor ze leven vernietigen waar ze geen eens erg in hebben.

Mijn man noemt mij een National Geograpic milieu activist, om het feit dat ik echt snel boos word als ik iemand plastic flesjes of bekers weg zie gooien op het strand (of alleen al als ik iemand een uitgerookte peuk, of kauwgom op straat zie gooien) Wanneer we duiken of wanneer ik snorkel probeer ik dan ook zoveel mogelijk rommel mee te nemen om het weg te gooien waar het hoort.

Wat betreft die lieve kleine schildpadjes.. Wij kunnen helaas niet weten waar de Caretta Caretta's hun nesten gemaakt hebben. Net zo min dat de security alle nesten kan lokaliseren. Maar het feit dat wij (het duikcenteum) ermee omringd worden, vergroot ons verantwoordelijkheidsgevoel enorm.

Er achter komen dat de 9 dode schildpadden die we gevonden hebben, klaarblijkelijk uit een nest komen die ongeveer anderhalve meter (!!) voor onze 'deur' lag, steekt mij dan ook enorm in het hart. Maar hoe hadden wij kunnen weten dat deze zeewezens hun eieren gemiddeld 70 dagen geleden om en nabij ons duikcentrum hadden gelegd? Als we meer verstand van deze dieren hadden, hadden we het wellicht kunnen weten. Het is een moeilijke maar geen onmogelijke opgave!

Nu echter, herinneren alleen de vele babysporen naar zee ons nog aan deze babykamers. Wie weet hoeveel nesten er nog niet uitgekomen zijn! (En waar de mensen die ze normaal gesproken in de gaten horen te houden geen weet van hebben?)

Als wij deze geboorte mee willen maken, om de kleine 'achterblijvertjes' te helpen, zullen we de hele nacht moeten waken gezien de eieren alleen dan uitkomen. Het zou absoluut een eervolle taak zijn. Echter zijn we daar nu een beetje laat mee gezien we niet weten waar de eieren zich bevinden.

Maar hoewel velen deze reis niet overleven, en velen de gevaren van de zee niet weten te trotseren, koesteren we een diep respect voor die enkele schildpadden die het wel overleven. Die wij in zee mogen aanschouwen. Het is bewonderingswaardig dat de schildpadden 15 a 20 jaar nadat ze geboren zijn, terugkomen naar het zelfde strand om eieren te leggen waar haar moeder haar het leven geschonken heeft.

Wanneer ik dit verhaal aan het schrijven ben op het strand, kijkt Sinan treurig naar de 9 overleden schildpadjes en tuurt daarna langdurig en in stilte naar de zee.

..We could safe them... onderbreekt hij zacht de stilte. Samen volgen we de vele sporen terug naar de diverse nesten en komen tot de verontrustende ondekking dat sommige sporen totaal de verkeerde kant op gaan. -Landinwaards of paralel met de zee- De reden hiervan is niet moeilijk te bedenken.

Zoals vele dieren, gaan de schildpadjes op het licht af (welke normaal gesproken de schemering van de maan op de zee is) De hotels houden ook 's nachts enkele lampen aan en daarvan raken de diertjes in de war. Ze volgen het verkeerde licht en kruipen zo hun dood tegemoet.

Dit alles wetende, willen we niet langer 'hulpeloos' toekijken. Op dit moment kunnen we jammer genoeg niet meer zoveel betekenen. We weten te weinig over deze dieren en zijn er ook wel laat mee. Maar volgend jaar doen we het anders! Zegt Sinan strijdlustig :)

In ons gesprek oppert Sinan dat we meer over ze te weten moeten komen. Dat we alles over ze moeten leren zodat we volgend jaar de schildpadden op de voet kunnen volgen en waar nodig kunnen helpen met het vinden van hun weg naar de zee. Zodat ook de achterblijvertjes een kans hebben. De volgende keer willen we de mamma's op de voet volgen zodat we de nesten kunnen lokaliseren. We kunnen dan berekenen wanneer ongeveer de nesten uit zullen komen en wanneer het bijna zover is kunnen we 's nachts op het duikcentrum de wacht houden.


Dude is niet meer alleen maar we hopen dat we het aantal dode schildpadjes de volgende keer kunnen verminderen en wij op deze manier een steentje bij kunnen dragen aan het leven in zee..