Stressvolle week

Voor ik begin over de stressvolle week die er aankomt zal ik eerst vertellen over afgelopen week.

Die was goed! We zijn nu op een paar spullen na helemaal verhuisd. We hebben een bankstel, een kleed en de keukenkastjes zijn ingeruimd. Ook kregen we onverwacht gordijnen van de eigenaar. En hoewel ze geen licht tegenhouden zijn we er toch blij mee, dan kunnen we de pottenkijkers buiten houden. Verder moeten we nog wel steeds een kledingkast hebben. En een tv kast en nog wat meer opbergruimte voor in de keuken. Het is nog steeds een enorme rommel omdat we niets kwijt kunnen. Maar het zitgedeelte begint zowaar wat te worden dus ik ben tevreden voor nu.

De Turkse lessen gaan ook goed. Ik heb er veel plezier in en verheug me iedere keer weer op de volgende les!!

Ook heb ik voor het eerst bezoek gehad in MIJN huis sinds ik in Turkije woon. Je kan je dus wel voorstellen dat ik lichtelijk nerveus was toen vandaag Mayra langs kwam. En dan doe ik ook nog eens iets ontzettend stoms. Ik versliep me waardoor arme Mayra een tijdje buiten heeft staan wachten. Mijn wekker is meerdere keren afgegaan en Mayra heeft me meerdere keren gebeld maar ik heb het allemaal niet gehoord. Heel heel heel erg dom van me. Vind het echt heel erg!! Maar gelukkig heeft ze mij vergeven, de lieverd :)

Het was een ontzettende leuke dag en de tijd vloog voorbij! Volgende week is ze jarig en dan ga ik gezellig weer bij haar langs!! Ik ben blij dat ik me hier op kan verheugen want komende week zal ook een heel stressvolle week worden.

Komende maandag gaat Sinan naar het hotel om te praten met de hotelmanager. Dit is een ontzettend belangrijk gesprek. Ons leven hangt er echt vanaf!! Als we toestemming krijgen kunnen we direct aan de gang. Zo niet, dan moeten we wat anders verzinnen.

Maar toch is dit niet het meest stressvolle moet ik zeggen. We moeten komende week ook naar Balikesir. Weer een lange busreis, en een paar dagen later weer terug. Sinan zijn moeder had hele zware griep maar is er wel weer bovenop. Zijn oma echter ligt nu in het ziekenhuis. Hoe het er nu precies voor staat is niet heel duidelijk. Ten eerste omdat Turken nu eenmaal snel naar het ziekenhuis gaan als ze wat hebben (anders dan de zelfdokterende Nederlander). Wie weet is het gewoon om haar in de gaten te houden wegens haar leeftijd. Wie weet is het omdat ze last heeft van haar bronchiën. Wie weet is ze in levensgevaar. Dat weten we niet. En die informatie krijgen is blijkbaar ook vrij moeilijk!! Het ziekenhuis laat niet veel los. Wat het ook is, als een vrouw met hoge leeftijd in het ziekenhuis beland dan is het voor Sinan en mij reden genoeg om bezorgd te zijn en in ieder geval even langs te gaan om te kijken hoe het er voor staat. Nu hebben we er ook de tijd nog voor. Straks wanneer we beide weer 7 dagen per week, 12 uur per dag werken niet meer!!

Dus, wanneer we precies gaan weten we nog niet. Misschien dinsdag, misschien vrijdag. We kijken ook wat het beste uitkomt met mijn Turkse lessen zodat ik niet teveel zal missen. (Dat zou in dit geval dan de vrijdag zijn omdat we in het weekend geen les hebben)

Anyway. Hoewel we ons wel wat zorgen maken over de gezondheid van oma, is er nu nog niet echt reden toe. We weten feitelijk niets dus we wachten het maar af. Uiteraard zal ik er meer over vertellen wanneer ik het weet!