Het houdt maar niet op..

De vervelende dingen bedoel ik dan. Okee, fair enough, ik heb genoeg mooie momenten hier in Turkije. Geweldige vrienden met wie ik goed kan praten en plezier kan hebben. Een lieve man, beetje thuiswerk hier en daar en een leuk huisje dat beetje bij beetje wordt ingericht en een prachtig uitzicht waar ik later nog foto's van zal plaatsen.

Maar al deze mooie dingen worden steeds maar weer overschaduwd. Steeds maar weer de vervelende dingen die we moeten ervaren. Steeds maar weer de onzekerheid. De geldproblemen. Wanneer houdt het nou eens op? Wanneer kan ik nu eens weer helemaal blij zijn? Zorgeloos? Wanneer kom de tijd dat ik weer een 100% positief verslag kan schrijven? Het is gewoon zo frustrerend allemaal!

Het huis is nog steeds zoals het was. Geen wasmachine, geen kleding kast, geen tvkast of andere opbergruimte. Dat zal voorlopig nog wel even blijven. Want het geld raakt op en we moeten nog wel even voor we weer geld gaan verdienen. Zeker nog wel twee maanden zal het duren voor er (hopelijk) weer geld in het laatje komt!

Die onzekerheid is om gek van te worden. De situatie is al zo dat ik een jaar visum van 460 euro niet meer kan betalen. Dus zal ik voor een half jaar gaan. Dat komt ergens ook wel weer goed uit want in de winter kom ik waarschijnlijk toch weer naar Nederland. We hebben nog geld op de bank maar dat zie ik in een hoog tempo verdwijnen aan eten en rekeningen. En zo luxe eten we niet eens. Dagelijks alleen maar brood, ei, of kaas-sucuk tosti. Of spaghetti/macaroni. Natuurlijk willen we ons niet van andere dingen onthouden dus we kopen ook wel eens fruit, of cola of een pakje stroopwafels. Maar ja. Voor hoe lang kunnen we ons dat nog veroorloven? Het is moeilijk. Vooral vind ik het frustrerend dat we nu maar moeilijk rondkomen, en straks als alles goed gaat wel weer goed leven. Hopelijk gaat het in de toekomst niet ieder jaar zo!!

Wat de duikschool betreft is het nog steeds onzeker. De hotelmanager lijkt niet gevonden te willen worden. Sinan en onze partner hadden een afspraak met hem afgelopen maandag. Maar hij was in geen velden of wegen te bekennen. Heel het hotel hebben ze afgezocht. Meerdere keren hebben ze hem gebeld. Maar niets. Geen gehoor of telefoon stond uit. Wat moet je dan? Het seizoen is langzaamaan aan het beginnen en normaal gesproken zijn we nu al bezig met de opbouw. Lang kunnen we dus niet wachten als we willen profiteren van het seizoen.

Dus zijn de mannen naar het hotel er naast gegaan. Waar wij ook klanten van ontvangen en die op dit moment verbouwd wordt. Wij kunnen daar ook gaan staan natuurlijk dus hebben we nu daar ook een verzoek ingediend. Zij werken samen met TUI International en dat is voor ons een hele goede zaak. Gezien TUI ook op de Nederlandse en Belgische markt zit. Hopelijk levert dat een meer vruchtbaar contract op! Al is het maar voor dit jaar. Volgend jaar kijken we dan wel weer naar de mogelijkheden op dat moment.

Okee. Genoeg gezeur. Natuurlijk heeft het leven ook mooie en leuke dingen. Mayra was gisteren jarig en dat hebben we natuurlijk lekker gevierd met de Hollandse meiden!! Ook scheen de zon heerlijk dus we hebben de hele dag bij haar op het balkon zitten kletsen. Sinan moest me naar haar toe brengen maar het was de eerste keer dat hij dit deed en ik was er al eens geweest dus wist zo ongeveer wel waar we moesten zijn. Maar eigenwijs als mijn man is luisterde hij niet naar mijn aanwijzingen. Hier! Hier! Hier!! Die kant op!! Daar, daaaaaar!! Wees ik fanatiek naar de weg die naar Mayra haar huis leidde. Maar dan ging hij weer rechtdoor, andere straten in en ergens anders aan loslopende Turken de weg vragen. Dat schiet niet op natuurlijk. Dus weer terug, ik weer "Daar!! Daaaaaaaaaar is het!!!" en zo bleven we een paar minuten rondrijden tot mijn eigenwijze mannetje eindelijk besloot maar eens naar zijn vrouw te luisteren ;) Dat was wel een hilarisch moment :D

En vanavond is weer een feestje maar deze keer in ons huis! Onze vriend is jarig en wilde het graag bij ons vieren. Zijn huis staat inmiddels leeg omdat hij binnenkort naar Alanya verhuisd. Geen probleem natuurlijk alleen staat de woning nog wel helemaal vol met dozen en zakken! Dus die verplaatsen we maar naar de slaapkamer zodat de huiskamer er netjes uit ziet. (Al kan er op dit moment in de slaapkamer al niet gelopen worden. Alleen het bed is vrij om in te slapen haha.

Maar het feestje gaat leuk worden want we hebben ook mijn Wii hier staan :) Maar, voordat dat begint heb ik eerst natuurlijk nog Turkse les. Dat gaat helemaal goed en ik kan nu zelfs verhaaltjes lezen en begrijpen. Echt tof om die vooruitgang te zien :D Ik breng het alleen nog niet zo vaak in de praktijk. Engels praten gaat sneller en makkelijker dus daar moet ik nog wel even wat aan veranderen. Sinan helpt me iedere keer goed met huiswerk en hij doet ook erg zijn best nu om mij de taal te leren. En hij is echt ontzettend trots!

De rest van deze week is nog even onduidelijk. Sinan zijn oma ligt in het ziekenhuis en het gaat nog steeds niet de goede kant op. Dit weekend gaan we er dus heen maar het is nog maar de vraag of ik mee kan. Een busticket kost toch weer een hoop geld en het scheelt dus nogal of er voor één of twee personen een ticket gekocht moet worden. Maar ja. Als zijn oma niet goed is en er gebeurd wel wat dan vind ik het wel heel vervelend als ik er niet ben! Al is het maar om Sinan te steunen. Dus of ik überhaupt meekan is nog maar de vraag. Daar moeten we het nog maar eens over hebben.