Goed nieuws voor visumhouders en vriendjespolitiek

Hoewel ik mij wel eens irriteer aan bepaalde zaken in Turkije, kregen we nu wat goeds te horen. En hoewel ik eerst terughoudend was, voel ik me nu voorzichtig optimistisch. Het is natuurlijk geweldig om te horen dat Turkije 400 euro schrapt van het bedrag dat je normaal voor één jaarvisum op moet hoesten. Maar Turkije heeft er ook wel een handje van dat ze iets doorvoeren, om het vervolgens weer terug te draaien. Zo. Dat doen we gewoon even. Het laatste voorbeeld hiervan was een nieuwe busverbinding naar Mayra haar huis. Zij woont niet zo ver van Manavgat hoor. Met de auto of brommer ongeveer 5 minuten rijden. Maar de bus gaat zoals in Nederland ook wel eens het geval is, door dorpjes. En duurt de reis wegens de omweg in eens 20 minuten.

Daar was verandering in gekomen. In eens was daar een extra busverbinding. Waardoor de reis maar 10 minuten duurt. Iedereen blij! En vervolgens, drie dagen later.. is die verbinding weer opgeheven. Alsof het nooit bestaan heeft. Natuurlijk kennen we dat kunstje ook van de wetswijziging in Turkije dat toeristen maar drie maanden mogen blijven in 180 dagen tijd. Even een dagje het land uit en weer in zat er dus niet meer in. En hups. Ook die regeling werd in eens in de ijskast gezet. Ons en vele medelanders in het ongewisse achterlatend.

Tja. Turkije hè. Daar kan dat allemaal nog. Daar verschuiven de ze ingang van de zomertijd ook gewoon eventjes zodat 1,5 miljoen studenten die het belangrijkste (toelating) examen van hun leven moeten doen er geen last van hebben. Ach. Wat maakt het uit dat het bedrijfsleven er een gigantische kostenpost aan heeft! Met alle computers die automatisch overgaan op de zomertijd. Met de vluchten op de luchthaven die niet meer kloppen. En de toeristen die van geen weet hebben. Welkom in Turkije!

Dus ja. Voorzichtig was ik dus wel toen ik hoorde dat een jaarvisum niet meer 460 euro, maar máár 60 euro gaat kosten vanaf vandaag. Kun je nagaan. Voor een visum van 5 jaar betaal je nu nog maar 230 euro. Daar kon je eerst net een half jaar mee doen! Geweldig is het natuurlijk wel. Vooral voor degene die het visum nog moeten halen. Ik moet over twee weken weer dus ik behoor tot de gelukkigen. Maar zoiets doen ze natuurlijk onaangekondigd. Zodat ze nog even wat geld uit de zakken kunnen kloppen van de mensen die een visum nodig hebben en er geen weet van hebben dat de kosten een stuk lager uit zullen vallen. Dat is ontzettend zuur. Die mensen denken dat de buitenlanders allemaal rijk zijn. Dat we dat allemaal wel ‘eventjes’ neertellen. Maar de harde waarheid ligt daar juist ver vandaan. Vaak zijn het de buitenlanders die harder moeten knokken voor een bestaan dan een Turk. Omdat werk in de meeste gevallen niet toegestaan is en het huishouden dus draait op de inkomsten van de man.

Maar goed. Turkije. Het is een land waar ik van houd. Waar ik van geniet. Zolang ik maar niet kijk naar de vriendjespolitiek. Ja. Corruptie en vriendjespolitiek. Daar is veel van hier in het mooie zonnige Turkije. Dat kan leuk zijn, als je aan de goede kant van het veld staat. Maar als je toevallig aan de verkeerde kant staat, de juiste mensen niet kent… dan ben je gewoon echt de lul.

Zouden die mensen wel doorhebben hoe vernietigend hun spelletjes zijn? Het is frustrerend om te zien en te weten wanneer je zelf slachtoffer bent van zo’n vriendjespolitiek spelletje. Je staat er bij en kijkt er naar. Als een toeschouwer. De pionnen worden voor je gezet, en hoe goed je ook je best doet, het is al een verloren zaak. Jij bent de verliezer. En je hebt het nog aan zien komen ook.

Zo voel ik mij op het moment. Gefrustreerd. Verloren. Boos. Heel verdrietig. En toch ergens voel ik me nog hoopvol. Het spelletje wat er op dit moment met ons gespeeld wordt is namelijk nog niet afgelopen. Maar ik vrees voor het einde en denk me gek over wat wij kunnen doen. Welke volgende zet wij kunnen zetten in de goede richting.

Wat voor spelletje is dat eigenlijk zul je je misschien wel afvragen. Nou, het zal je niet verbazen als de inzet de duikschool is. En daarmee, ook ons leven. Ons bestaan. Mijn bestaan in Turkije. Onze droom. De inzet, is feitelijk “Alles wat we hebben” …alles of niets.

En wat kan je er aan doen? Niet meer dan je best, is het antwoord. Maar is dat goed genoeg?
We zullen het zien. Voor één keer zal ik Sinan zijn wens respecteren en niet alles op tafel gooien wat er in mijn hoofd afspeelt. Nog niet. Dus… wanneer wij meer weten, over een week of wat, dan vertel ik wel wat voor spelletje die rotzakken met ons spelen. Wie weet kan ik je dat binnenkort wel face to face vertellen. Als we het spelletje verliezen, kom ik namelijk weer naar Nederland. Voor een hele lange tijd. Ik geloof dat ik dat op dit moment als het einde van mijn leven zie. Dramatisch hè. Maar zo is het. Want mijn leven is Hier. In Turkije. Bij mijn man. In ons nieuwe huis met al onze mooie dromen en wensen. Maar dat zal dan niet meer gaan, want er moet toch brood op de plank komen. En er moeten toch schulden betaald worden. Dat kan ik hier zonder de duikschool niet verdienen. Dus moet ik dat in Nederland bij elkaar zien te werken. Of de lotto winnen.