Gemeente Den Haat

“Haha! Typfout!” denk je nu misschien. Well, buddy! Dat is het niet!

Ik geloof in een liefdevolle god, die zijn zoon naar aarde stuurde om de zonden van de eerste mens af te kunnen kopen. Wanneer de mens de zoon van god zag, zouden ze waarlijk kunnen zeggen dat ze de almachtige liefdevolle schepper met eigen ogen hadden aanschouwd. Hij was geduldig, toonde begrip voor iedereen, veroordeelde niet. Was liefdevol jegens iedereen. Jezus is een voorbeeld voor allen. Het is een voorbeeld voor mij. Hoe graag zou ik die prachtige eigenschappen van hem hebben. Daar doe ik mij best voor, het maakt mij een beter mens. Maar zoals de zonde van de eerste mensen hen onvolmaakt maakte, blijf ik ook onvolmaakt. Zoals een cakevorm dat een deuk krijgt, ook cakes die gebakken worden, keer op keer met een deuk uit dat blik blijven komen.

Vandaag is een dag dat mijn gevoelens ver over de grens van ‘boos’ of ‘gefrustreerd’ gingen. Furieus komt wel dicht in de buurt. Mijn woede was als een witte waas. Er knapte echt even iets. Haat kwam naar voren!
Het is kwart voor 8. Ik zit op de fiets naar het station. Vandaag is een dag waar ik naar uitgekeken heb. Ik ga naar Den Haag, want ik ga na de enige moeite die ik heb moeten doen om dit uberhaubt te mogen, een nieuw paspoort aanvragen.

Zomaar even aanvragen, ging niet. Enkele weken voor deze dag, had ik al gebeld naar gemeente Den Haag met mijn voornemen. Ik legde mijn situatie uit, dat ik in Turkije woon, getrouwd ben, en nu tijdelijk weer even in Nederland ben.

Tijdens dit telefoongesprek kreeg ik te horen dat ik nog geen afspraak kon maken. “Mevrouw” zei de man die ik toen aan de telefoon had.. “U heeft op dit moment wel een Nederlands paspoort, maar dit is géén garantie dat u nog steeds Nederlandse bent!” Hier was ik natuurlijk wel verbaasd over. Natúúrlijk ben ik nog Nederlandse. Duh! Ik ga toch niet zómaar mijn eigen nationaliteit opzeggen? Als ik dat had gedaan, zou ik hier nu toch in Nederland zijn MET een vium voor kort verblijf, zoals iedere buitenlander die hoort te hebben als ze naar Nederland willen komen?

Mijn argumenten deerde de man niet. “Mevrouw, u moet een “Verklaring van Nederlanderschap” hebben”. Was het antwoord. Ja, hoe kom ik daar aan? “Die kunt u alleen krijgen bij de Nederlandse ambassade in Turkije. En deze moet origineel zijn!”

“ ..Maar ik heb wel een Turkse verblijfsvergunning!” probeerde ik nog. De man was onverbiddelijk. Nee, ik MOEST echt die verklaring hebben, anders ging de hele zaak niet door.
Daar begon het gedonder al. Gelukkig kreeg ik later ook te horen dat de Nederlandse ambassade het ook direct naar gemeente Den Haag mocht mailen. Dus nam ik direct contact op met de Nederlandse ambassade in Ankara.

“Natuurlijk kunnen wij dit voor u regelen.. maar niets is gratis. Dat kost u € 30,00!” kreeg ik kortgezegd als antwoord terug. Snel rekenend bedacht ik me dat dit evengoed goedkoper zou zijn dan in Turkije naar Ankara gaan om daar mijn paspoort aan te vragen. Dus ging ik akkoord, stuurde ik alle benodigde documenten toe en maakte ik direct het bedrag van 30 euro over naar de Nederlandse ambassade.

Niet veel later stuurde zij deze door naar gemeente Den Haag. Ik kreeg een kopie van de e-mail dus toen ik die zag hing ik gelijk aan de telefoon om gemeente Den Haag te bellen.
Weer moest ik mijn hele verhaal uitleggen. Wonend in Turkije, getrouwd, tijdelijk in NL.

Wéér kreeg ik te horen dat ik de Verklaring van Nederlanderschap moest overleggen. Nu kon ik echter naar eigen tevredenheid zeggen dat ik die al had, dat zíj hem zelfs als hadden ontvangen. Dit stemde de manspersoon aan de andere kant van de lijn tevreden en eindelijk mocht ik een afspraak maken. “Wilt u kinderen bij laten schrijven” vroeg de man. Nee, dit wilde ik niet want ik heb geen kinderen.

Wel gaf ik tot twee keer toe aan dat ik wèl de naam van mijn echtgenoot bijgeschreven wil hebben. Dit was prima. Het enige wat ik mee zou moeten nemen waren de pasfoto’s, oude paspoort en verblijfsvergunning. De verklaring van Nederlanderschap hadden ze immers al ontvangen.
Dus maakte ik een afspraak voor vandaag. Hier kreeg ik ook nog een bevestiging van per e-mail. Gezien ik alle benodigde informatie in het gesprek al had ontvangen, heb ik naar die e-mail niet meer naar gekeken.

Vandaag dus. Na twee uur reizen kwam ik 10 minuten voor afspraak aan bij de gemeente. Ik mocht vrijwel meteen doorlopen naar de mevrouw die mijn aanvraag in behandeling zou nemen.
Ik vertelde haar dat ze van de Nederlandse ambassade in Turkije de originele verklaring al hadden gekregen. Ik had voor de zekerheid wel een kopie meegenomen. Verbaads keek ze me aan. “Nou, uw vergunning was ook wel voldoende geweest hoor. Die verklaring is niet nodig” .....PARDON?????

Heb ik dáár 30 euro voor uitgegeven en al die moeite voor gedaan??? “Ik kan hem ook niet vinden mevrouw, ik weet niet waar die verklaring is”.... niet dat dat nog uit maakt, want het bleek niet nodig. Maar echt zorgvuldig gaan ze er dan niet mee om!

Vervolgens stelde ze me nog wat vragen. Ik zei wederom dat ik wel de naam van mijn man bijgeschreven wil hebben. Weer keek ze me aan met haar grote ogen. “Heeft u de internationale huwelijksakte wel meegenomen? Anders kunnen we uw aanvraag niet in behandeling nemen”. WAT???? Maar dáár is niet over gesproken! Bovendien stá ik toch ingeschreven. Waarom is die akte dan nog nodig? Ik kon hoog of laag springen, maar zonder deze akte konden ze mijn paspoort niet aanvragen. O. De inschrijving van uw huwelijk kunnen we ook niet in het systeem terugvinden.

Vervolgens pakte ik de e-mail er bij, die ik als bevestiging gekregen had. Daar stond ook inderdaad niet in dat ik de akte nodig had. Wel de andere gegevens zoals vergunning, paspoort en foto's.

Wat er WEL in staat (en waar ik dus niet naar gekeken heb omdat ik alle informatie per telefoon al gekregen had) was dat ik OF een verklaring van Nederlanderschap nodig had, OF een verblijfsvergunning. Dus niet En, En, zoals mij meerdere malen expliciet doorgegeven was. Echter had ik die verklaring al in handen toen ik de afspraak ging maken natuurlijk.

Dat brak mijn klomp. Heb ik daar 2 uur voor in de trein gezeten?? Om dit te horen te krijgen en zonder verrichte zaken weer naar huis te keren? Ik zei tegen de vrouw die me hielp dat ik net boos op háár ben maar dat ik wel HEEL boos was. Dat zei ik blijkbaar met zoveel woede in mijn stem dat ze binnen een seconde bij haar bureau vandaan was. Op zoek naar iemand om haar bij te staan. Uiteindelijk hebben ze wel mijn gegevens opgenomen, en heb ik achtergelaten wat ik achter moest laten. Mijn paspoort aanvragen doen ze nog niet want ik heb niet alle gegevens. Dat moet eerst weer geregeld worden. AARGGHH.

Na mevrouw vriendelijk bedankt te hebben en mijn excuses aangeboden te hebben voor mijn onbeleefdheid heeft ze mij doorgestuurd naar de receptie, waar ik een klacht in kon dienen. Ze beaamde dat dit wel heel slecht was en dat ik blijkbaar niet de eerste was die zo behandeld is.

Bij de receptie mijn verhaal gedaan, kreeg ik te horen dat ik daar geen klacht in kon dienen. Daarvoor moest ik bij het informatiepunt zijn want zij regelen die afspraken... ik naar het informatiecentrum. Wéér mijn verhaal gedaan. Mevrouw zou een klachtenformulier pakken, maar die zaken bleek ze niet goed op orde te hebben. Ze waren op. “U kunt dus OF een brief schrijven en opsturen, of thuis online het formulier printen, dat invullen en opsturen” Nu had ik het wel al zo gehad dat ik zei dat ik NU mijn klacht ergens kwijt wil en niet thuis weer iets in elkaar moet zetten. Dus zou ze een nieuw klachtenformulier printen. Bleek het formulier niet goed geprint te worden op de printer... stond ze voor mijn neus met een “tja. Niets aan te doen. Toch maar een brief schrijven hè” houding.

Normaal was dat geen enkel probleem geweest. Nu was ik echter ZO boos geworden dat ik zei dat die printer niet MIJN probleem is, en ze er maar voor moest zorgen dat ik een formulier kreeg. Wat een onzin. Sta je bij de klachtenbalie om een klacht in te dienen, kan dát niet eens!!!!! Een beetje geschokt om mijn antwoord keek ze mij aan. Uiteindelijk heeft ze me een paar lege a4tjes gegeven en heb ik mijn klacht en gegevens zelf maar opgeschreven. Deze heb ik achtergelaten met de belofte dat ik er binnen 6 weken wat van zal horen... maar ja. Gemeente Den Haag hè. Misschien moeten ze hun naam maar aanpassen naar Gemeente Den Haat. Want dát is een gevoel dat ze bij mij in ieder geval wel opwekken. En zover ik begrepen heb bij anderen ook. Blij toe wanneer ik gewoon weer thuis ben. MET een nieuw paspoort waar mijn echtgenoot zijn naam in staat!

Eenmaal thuis gekomen (ik was en ben zó van slag dat ik me maar ziekgemeld heb op het werk) heb ik meteen de inschrijving van ons huwelijk bij gemeente Den Haag er bij gepakt, ingescand en toegemailt naar de mevrouw die me geholpen heeft. Wederom met de vraag of het ECHT niet voldoende is zo? Ik hoop op een positief antwoord.

Wanneer ze JA zeggen, mag ik evengoed nog een keer weer helemaal naar Den Haag om mijn paspoort op te halen. Maar dan blijft het bij die keer en hoef ik niet nog eens extra terug om papieren af te geven of iets dergelijks.

Wederom heb ik mijn excuses aangeboden. Want lief was ik niet echt.

Maar men o men. Wat kan dat gepruts van mensen die geen interesse tonen in hun werk en structueel verkeerde informatie leveren een HAAT bij je opwekken zeg...

Ik heb nog een hoop te leren, blijkt maar weer.

NB: Leuk die gratis IDkaart voor IEDEREEN. Behalve dus voor Nederlanders in het buitenland. Wanneer je niet meer ingeschreven bent moet je gewoon betalen! Zo 'voor iedereen' is het dus niet!


Update: Dezelfde avond sprak ik mijn man. "Schatje, vandaag heb ik gebeld voor een afspraak voor het visum" vertelde mijn man me. Poe! Eindelijk iets positiefs! ...dacht ik.

"Hij zegt dat hij nooit verteld heeft dat ik naar Antalya mag komen en dat ik gewoon naar Ankara moet!"

De leugenaar! zei ik. Hij heeft dat wèl gezegd! Op de 3 voorwaarden dat wij getrouwd zijn, ik permanent in Turkije woon en jij al eens een schengenvisum hebt gehad, leg ik mijn man nogmaals uit.

Maar daar had die man nu in eens geen boodschap aan, toen mijn man precies hetzelfde had uitgelegd.

En nu? Vroeg ik vertwijfeld.

"Nu ga ik er alsnog naar toe. Met alle papieren. Dat zullen ze bij het consulaat controleren en dáárna zal besloten worden waar het visum aangevraagd moet worden. Maar mogelijk is dat dus alsnog Ankara"

....wat zijn toch een hoop oneerlijke mensen... dit krijgt in ieder geval nog een vervolg.