Tweede emigratie

Een brok in mijn keel, een knoop in mijn maag en vlinders die ongecontroleerd fladderen in mijn buik. In de nachten lig ik langer wakker en wanneer ik opsta en bedenk dat de dag die start, weer een dagje dichterbij is.. komen de hartkloppingen op. Of, hartsprongetje :)

Op de fiets, in de trein, metro en tijdens de korte wandeling naar het werk dwalen mijn gedachten af. Het liefst sluit ik dan mijn ogen weer even, zodat ik de beelden wat levendiger zie aan de binnenkant van mijn ogen. Ik droom over het nemen van afscheid, over hoe verdrietig en nerveus me dat maakt. Ik zie beelden van mijzelf op de luchthaven, waar ik in spanning afwacht tot ik mag boarden. En dan na een tussenstop gemaakt te hebben op Istanbul, natuurlijk de aankomst in Antalya waar mijn man op mij zal wachten. Ik kijk er met plezier naar uit, en voel me toch ook weer somber gestemd over het noodzakelijk afscheid wat komen gaat. Iemand of iets missen doe je natuurlijk altijd… maar dit voelt toch wel als een tweede emigratie. Nouja.. derde zelfs eigenlijk, als ik de aankomst in Nederland vorig jaar meetel ;)

Spannend is het wel weer. Altijd eigenlijk! Deze keer kan ik in ieder geval wel met een gerust hart meenemen wat ik wil. 48 kilo heb ik tot mijn beschikking en dat voelt wel erg fijn. Geen stress deze keer over wat wel en niet mee kan. Misschien kan ik nu zelfs extra kaas meenemen voor mijn man en schoonfamilie ;)

De tijd komt nu echt snel dichterbij en daarmee zijn de voorbereidingen voor mijn terugkeer naar huis alweer begonnen. De vorige keren dat ik mijn koffers moest pakken zitten nog vers in mijn geheugen. Een koffer die te zwaar was, een andere koffer die bijna uit elkaar viel van ellende. Spullen her rangschikken en andere spullen noodgedwongen achter moeten laten. Nee, kofferstress is er deze keer echt niet bij!

Eén van mijn koffers is zelfs al gepakt. Vrijwel. Er kan nog wat bij en ik zit op 'nog maar' 15 kilo! Het is fijn om er nu al mee te beginnen. Het is toch een stukje verwerking wat ik nodig heb. Ik ben zó blij dat ik weer terug kan, maar natuurlijk laat ik ook wel weer veel moois achter. Ik heb een hele fijne tijd bij mijn moeder gehad, veel leuke dingen gedaan en heerlijk gewerkt. Straks zit het er voor een lange tijd niet meer in dat ik mijn familie zie maar toch is het allemaal niet negatief. Het zijn leuke dingen waar ik weer naar uit kan kijken.

De tijd van echt afscheid nemen is er nog niet. Nog zo'n drie weekjes kan ik genieten van alles in Nederland, en daarna breekt er weer een nieuw hoofdstuk aan in Turkije. Mijn andere thuis :)