Bursa!

Wanneer ik de deur open doe komt Sinan zonder pakket binnen. Waarom verbaasd me dit nou niet? Ik vraag er niet naar en zeg er niets over. Na een paar minuten zegt Sinan dat mijn pakket niet aangekomen was in Side en dus blijkbaar nog in Antalya moet zijn. Ik niet onder de indruk. Ik heb geen zin om me er druk over te maken en zeg alleen dat ik dit gisteren al kon voorspellen. Het is niet echt helemaal de reactie die Sinan van mij had verwacht. Ik loop terug naar de slaapkamer en ga verder met mijn make-up. “Ah, then THIS must be a surprise for you!” zegt Sinan wanneer hij met een grote grijns de kamer in komt lopen MET mijn pakket. Wat een gemenerik is het ook. Maar ik blijk koeltjes en zeg alleen wat ik eerder al voor mijzelf besloten had. Dat ik me er niet druk over ga maken. Dan maar zonder oplader en zonder camera op vakantie hoor?

Maar het pakket is er dus toch en ik haal meteen alles eruit wat ik mee wil nemen de komende 15 dagen. Om 10.00u komt Emrah ons ophalen met zijn auto en brengt ons naar het busstation in Manavgat. We hoeven dus niet naar Antalya maar pakken hier de bus. We zijn er om kwart over 10 en 15 minuten later staat er een grote touringcar voor onze neus die ons naar Bursa zal brengen. We hebben eerder via internet onze tickets besteld en toen ook meteen onze zitplaatsen vastgelegd. Rechts de een na laatste rij van achter. We installeren ons op onze plek en al snel zijn we op weg. Bursa her we come!

Er moeten een aantal tussenstops gemaakt worden. Soms om mensen op te halen. Soms om mensen uit te laten stappen die hun bestemming hebben bereikt en soms om even pauze te houden. De meeste pauzes zijn 5 minuten zodat de rokers even aan hun verslaving kunnen voldoen of zodat de mensen die echt nodig moeten even naar het toilet kunnen. Maar we hebben ook twee pauzes van een half uur en één pauze van 20 minuten. Dat mag ook wel want het is een enorm lange reis van 11,5 uur. Halverwege moet ook ik echt nodig naar de wc en gelukkig laat de volgende stop niet op zich wachten. Wanneer ik de deur van het toilet open doe zie ik niet een normale wcpot zoals wij die gewend zijn maar een gat in de grond. Ik ben niet heel verbaasd maar fijn vind ik het niet om met mijn kont boven een gat in de grond te gaan hangen. Wanneer ik klaar ben denk ik terug aan Frankrijk jaren geleden. Daar hebben ze dit soort toiletten ook!

Ik ben ontzettend blij dat we alsnog in de ochtend gegaan zijn en niet ’s nachts want nu kan ik heerlijk genieten van het uitzicht. Soms droom ik wat weg en wanneer ik dan weer terugkom uit deze dromen geeft het uitzicht me iedere keer weer een ander beeld. Ik vind ze allemaal even mooi en bij iedere blik op het landschap, de mensen, de kleurige huizen die men dieprood, groen, geel, oranje, blauw of een combinatie hiervan geverfd hebben, raak ik meer verknocht aan Turkije. Ik blijf maar in mijzelf herhalen dat het echt een prachtig land is, met vriendelijke gastvrije mensen, leuke dorpjes en mooie natuur. Ik ben er echt gek op en op een of andere manier vind ik het landschap met zijn bergen en dalen veel interessanter dan het vlakke landschap van Nederland wat ik gewend was de afgelopen 24,5 jaren. Ik ben benieuwd wat Sinan daarvan gaat vinden als ik hem een keer meeneem naar ons platte landje. Zou hij het net zo ervaren als ik Turkije ervaar?

Na 5 uur rijden geniet ik nog steeds van de beelden uit het raam, maar ik ben er wel al helemaal klaar mee. Mijn heup doet zeer van het zitten en weer op een gegeven moment niet meer hoe ik het heb. Om de paar minuten verzit ik een beetje om mijn heup te ontlasten maar daarna begint het toch weer onbehagelijk te voelen, en daarna echt pijnlijk. Ik voel me een kreupele oma en het doet mijn humeur geen goed, al laat ik dit geenszins aan Sinan merken. Verder luisteren we muziek op de mp3 speler die ik meegenomen heb –Sinan alleen maar Maria Mena, zijn nieuwe favoriete artiest haha- kijken we wat Turkse tv op de kleine schermpjes die in de stoelen voor ons zitten en krijgen we zeer regelmatig van het bus personeel wat te drinken, een koekje of een snoepje. De service is echt heel goed en dat maakt zo een lange reis wel een stuk aangenamer!

Tegen half 6 is het al donker en dit vind ik jammer. De verveling slaat toe gezien ik nu niet meer naar buiten kan kijken en ik het zorgelijk vind dat er geen straatverlichting te zien is. Maar alles gaat helemaal goed en om 22.00u komen we eindelijk in Bursa aan. Sinan zijn broer Salih staat al op ons te wachten en ze vliegen in elkaars armen –leuk om te zien. Daarna stel ik me aan hem voor en hij zich aan mij. Het kan ook niet anders dat de mannen meteen in het Turks in een gesprek verwikkeld raken en natuurlijk gaat het ook over mij. Ik hoef de taal niet te verstaan om dat te weten. Salih vraagt me wat ik van het weer vind welke nu erg koud en vochtig is. Er hangt veel mist. Ik zeg met een grijns dat ik het helemaal niet erg vind, ben dat natuurlijk wel gewend en het doet me een beetje aan Nederland denken :D

Met de auto gaan we naar het huis van Salih en dit is ongeveer 15 minuten rijden van het busstation af. Zijn vrouw Esra en dochter Defne van 7 wilde ons ook graag ophalen, maar gezien zij last van haar buik en koorts had vandaag, wachten ze thuis op ons.

Wanneer we aankomen worden we hartelijk ontvangen. Ik krijg meteen een paar sloffen om mijn voeten en we krijgen meteen de vraag of we honger hebben. Ja dat hebben we wel ookal hebben we enkele keren gegeten onderweg, en wanneer we de keuken in lopen (ongeveer 23.00u) staat er een tafel vol met lekker eten op ons te wachten. Ze hadden er dus al rekening mee gehouden ;)

We eten rijst met vlees, spinazie, broccoli en nog wat andere salades. Ook heeft Esra van soep gemaakt maar dit is me echt even teveel. Ik sta vreemd te kijken wanneer ze vertelt wat voor soep het is (gemaakt van yoghurt met rijst en vlees) en ik vertel dat wij yoghurt eigenlijk alleen als dessert eten. Meteen raken we in een gesprek verwikkeld over cultuur en eetgewoonten. Zij laat pompoen zien en zegt dat zij dit in Turkije alleen als dessert eten en ik vertel dat het ook heel erg lekker is als je dit kookt met aardappelen en pureert, of gewoon kookt en er een beetje zout op doet. Ze belooft in ieder geval later nog een keer een dessert te maken want dit ken ik helemaal niet! Van de soep proef ik de volgende dag wat en hoewel de combinatie wat vreemd lijkt smaakt het echt heel erg lekker.

Salih opent de maaltijd met de woorden voor mij “leef comfortabel. Dit is vanaf nu ook jouw huis”. Ik vind dit een heel warm welkom en voel me ook helemaal op mijn gemak.

Sinan zijn nichtje Defne hangt ondertussen de hele tijd om mij heen. Ik krijg te horen dat ze de hele dag al over mij praat. Ze kende me dan nog niet, maar ze noemde me meteen al abla (zus) Ges.

Na het eten gaan we de pink panter kijken en dan kom ik er achter dat Defne een goed gevoel voor humor heeft. Ik kan ontzettend om haar lachen en hoewel er een taalbarrière tussen ons zit begrijpen we elkaar heel goed. Op een of andere manier zeggen we steeds precies hetzelfde, en Sinan vraagt zo af en toe of ik die Turkse woorden al kende. Defne zegt tegen haar moeder dat er een belangrijke gast in huis is (ik) en dat ze daarom extra lief zal zijn. Vervolgens zet ze een bijzet tafeltje voor mijn neus, legt er heel precies een servet op, daarop een schaaltje en vult deze af en aan met fruit die haar moeder aan het schillen is. Esra zegt tegen mij dat Defne echt helemaal gek op mij is, en dat Defne niet meer mag zeggen dat ik een belangrijke gast ben want dat ben ik niet. Ik behoor tot de familie. En dit vind ik een heel mooi compliment! :D

Om half 2 zijn we te moe om nog verder te kijken en besluiten we om te gaan slapen. Dit gat natuurlijk zonder enige moeite en al snel slaap ik diep in.

De volgende ochtend wacht er een groots ontbijt op ons. De tafel staat vol diverse kazen, jams, vleeswaren, olijven, brood en salade. Esra is een heel lief en zorgzaam persoon en ik kan goed met haar opschieten. Ze maakt steeds complimenten over mij dat ik zo een warme persoonlijkheid heb, dat ik mooie ogen heb en gewoon een heel mooi en lief meisje ben. Dus regelmatig zit ik met een rood hoofd of weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Ook Salih zegt dit maar dan in het Turks tegen Sinan.

Defne is al even lief. Zij maakt een hoop emoties bij me los. Wanneer ik haar zie, mis ik mijn familie. En Defne lijkt dit goed aan te voelen. Wanneer we in de auto zitten kijkt ze me aan met haar mooie bruin-groene ogen en zegt ze Abla, seni cok seviyorum! (zus, ik hou heel veel van jou!) slaat ze haar armpjes om mij heen en geeft ze een kus op mijn wang. Ik zeg dat ik ook van haar hou en geef een knuffel terug. Ze is echt een schatje. Wanneer ze moe is legt ze regelmatig haar hoofd op mijn schoot en valt ze snel in slaap. Ze leert mij met haar boekjes van school Turkse kinderliedjes en hoe je de woorden uit moet spreken (en wanneer ze klaar is zegt ze trots (en natuurlijk in het Turks want Engels kan zij niet) “Vanaf nu moet je ook maar Turks praten zus Ges, want ik heb je nu Turks geleerd!” Ik glimlach naar haar en zeg evet! (Ja!)

De Turkse grammatica is echt heel moeilijk en daar waag ik me nu dan ook nog maar niet aan. Maar ik leer wel steeds meer woorden bij en ook de uitspraak. Sinan lacht regelmatig om mijn accent maar ik doe hetzelfde wanneer ik hem Nederlands leer. Hij pakt het in ieder geval sneller op dan ik Turks. De woorden die ik hem leer onthoudt hij ook, maar de Turkse woorden die hij mij leert vergeet ik snel en moeten een paar keer herhaald worden.

Het is zondag en we gaan met de auto naar de stad van Bursa. We gaan Salih naar de ferry brengen. Hij moet voor zijn werk naar Iran en zal met de ferry eerst naar Istanbul gaan en vanaf daar met het vliegtuig. Het verkeer vind ik doodeng. Esra deelt dit met mij en waarom is ook wel te zien. Het is één chaotisch zooitje. Iedereen doet maar. Mensen steken over terwijl hun licht op rood is, auto’s halen elkaar zowel links als rechts in en wanneer de bestuurder het ergens niet mee eens is wordt er flink getoeterd en veel handgebaren gemaakt. Orde is niet te vinden en het is geen uitzondering dat iedereen gemiddeld 30 km harder rijdt dan is toegestaan. Ik sta echt met grote ogen en open mond te kijken hoe het er aan toe gaat en ik vraag me af of dit in heel Turkije zo is of alleen in deze stad. De stad zelf vind ik wel mooi maar de lucht is hier behoorlijk ongezond. De lucht is niet felblauw zoals we in Side gewend zijn maar vaak gevuld met smog. Ik loop de hele dag te niezen en in de avond is de binnenkant van mijn neus zwart door de uitlaatgassen. Heel anders dan waar wij wonen dus!!

De volgende dag, maandag, gaan we weer naar Bursa maar nu om te shoppen. We lopen eerst een markt over die ik onwijs gezellig vind. Het is echt enorm druk maar ik vermaak me goed. Al snel kom ik er achter dat kleding hier echt spot goedkoop is. De kwaliteit van de kleding is ook echt heel goed. Wat je in Nederland voor 50 euro koopt kan je hier voor een tientje halen. We komen ook langs een man die een echte Turkse traktatie verkoopt. De naam is Ottoman Macun (dit spreek je uit als madjoen) en het recept is al zeker 600 jaar oud. Met een stokje roert hij door de gewenste smaken en door er met citroen over het mengsel op het stokje heen te wrijven maakt hij een soort van lolly. Het is mierzoet, erg lekker, maar volgens mij ook onwijs slecht voor je tanden haha. Natuurlijk wilde ik hier een foto van en de man poseerde graag even met mij.

We gaan nog wat winkeltjes langs en lopen dan naar een binnenplaats die ongeveer in het jaar 1200 gebouwd is. In het midden staat een kleine toren die dienst doet als moskee en daarom heen zijn allerlei terrasjes gevestigd. Zowel boven als beneden zijn allemaal kleine winkeltjes. Hier drinken we de echte Turkse koffie -die lekker zoet is-, genieten we van het weer die vandaag erg goed is en maken we wat foto’s. Wanneer we klaar zijn gaan we naar een grote moskee en vraagt Esra of ik binnen wil kijken. Ja, dit wil ik wel, dus ik krijg een sjaal om mijn hoofd gewikkeld (waar mijn krullen niet inpassen) en samen met Sinan gaan we naar binnen. Het is echt immens groot en ik vind het ook wel mooi. Hoewel ik dit niet zeg krijg ik ook wel een beetje een ongemakkelijk gevoel. Waar dit aan ligt weet ik niet. Met Esra praat ik veel over het geloof. Zij is ook moslim, sterk gelovig maar op een heel goede en positieve manier en gezien ze zo open minded is kan ik echt goed met haar praten. We denken veelal hetzelfde.

Daarna lopen we naar het winkelcentrum waar we ons helemaal gek kopen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel in één keer gekocht heb. Niet alleen voor mij maar ook voor Sinan. Het is zóveel dat ik me afvraag hoe we alles weer thuis krijgen. Wanneer we met het vliegtuig gaan moeten we nog een extra tas kopen om alles mee te kunnen nemen. En dat is nog niet alles. We hebben nu alleen maar geshopt in Bursa. Esra zegt met een brede grijns “En we gaan ook nog shoppen in Balikesir!”

Wanneer het donker is, tegen een uur of 6, gaan we naar huis. Sinan heeft met een goede vriend afgesproken die ik ook zal leren kennen. We zijn heel moe van het shoppen maar dat geeft niet. Tugay is de neef van de baas van de duikschool en kent Sinan al erg lang. Hij is getrouwd met Elif. Zij is 30 jaar en kan verschrikkelijk goed digitaal tekenen. Ze kan echter geen Engels en dat maakt de communicatie tussen ons soms wel lastig. Maar gezien we beide wel creatieve personen zijn kunnen we het toch goed vinden.

Wanneer we bij mensen langsgaan die ik leer kennen, valt het me op dat ze graag filmpjes laten zien van hun huwelijk. Ook Tugay laat de film van hun huwelijk zien en eerder heb ik dit ook al meegemaakt met Emrah en Mohira. Ik vind het wel leuk om te zien, nu des te meer, en vermaak me prima.

Na een paar uur worden we door de twee naar huis gebracht en vallen we weer heel snel in slaap.

Gisteren, dinsdag, zijn we ook weer wezen shoppen nadat we weer genoten hebben van een goed ontbijt. Ik wil steeds helpen met opruimen maar zodra ik mijn kopje of bord pak om op het aanrecht te zetten zegt Esra dat ik moet blijven zitten. Sinan is dan meestal al verdwenen en kijkt dan tv of zit dan achter de computer. Ik leg uit dat ik dat best onbeschoft vind. In Turkije is het normaal dat je van talfel gaat, zonder wat te zeggen, als je klaar bent met eten. Dus ik leg uit dat we in Nederland –of in ieder geval, in mijn opvoeding- op elkaar wachten tot iedereen klaar is en daarna pas van tafel gaan.

Wanneer we aan het winkelen zijn en Sinan naar de mannen afdeling wil gaan kijkt hij me vreemd aan als ik automatisch met hem meeloop. “Wat doe je??” vraagt hij. “Dit is de mannen afdeling en jij hoort daar” zegt hij ondertussen wijzend naar de vrouwen afdeling. Ik vraag hem verontwaardigd of ik soms niet mee mag, maar zie ondertussen genoeg vrouwen over de mannen afdeling lopen.

Sinan blijkt het niet gewend te zijn dat een vrouw de moeite wil nemen om met hem mee te gaan. Dus ik pak zijn hand, trek hem de afdeling op en laat hem kleding zien waarvan ik denk dat het hem wel leuk zal staan. Al snel is hij ontdooit en lopen we met enkele nieuwe shirts en broeken de winkel uit.

Maar als we bij een winkel aankomen waar alleen maar vrouwenkleding verkocht wordt, blijft Sinan toch weer buiten staan. Ik vraag hem waarom hij niet mee gaat en hij zegt dat hij daar niet hoort omdat er kleding voor vrouwen gekocht wordt. Dus waarom zou hij mee gaan? Ik geef als argument dat ik wil dat hij kijkt of kleding me goed staat (maar eigenlijk voel ik me ongemakkelijk als iemand helemaal op mij moet gaan wachten tot ik klaar ben met winkelen) en Sinan gaat dus toch mee. De volgende winkels waar we binnenlopen doet Sinan heel enthousiast en vind hij het niet vervelend meer om over een vrouwenafdeling te slenteren. Gelukkig maar ;)

We shoppen weer tot het donker is en komen erg laat thuis. De winkels gaan normale tijd open, 8u a 9u in de ochtend maar blijven tot laat in de avond open. Zeker tot 22u a 23u. Ik vind dit natuurlijk helemaal geweldig. Ook op zondag zijn alle winkels open. Ik vertel Esra dat we dit niet hebben in Nederland. Zij kijkt me met grote ogen aan en zegt verontwaardigd dat het toch van de zotte is dat winkels zo kort open zijn en op zondag gesloten. Ik moet erg lachen om haar reactie en beaam het. Het is echt fijn dat je kan winkelen wanneer je maar wil en zelfs op zondag.

Ook koop ik vandaag een mobiele telefoon en wanneer we thuis komen doe ik er meteen de simkaart in. Mijn Turkse nummer is vanaf nu bruikbaar! :D

Esra bakt thuis walnoten in een pan en dit eten we alleen als avond eten. We hebben al teveel gegeten in de middag en hebben dus niet veel trek. Gezien we zo laat thuis waren weer, gaan Sinan en ik pas na 1u slapen.

Vandaag, woensdag doen we niets. Beetje relaxen. Vanavond zullen we, wanneer Salih terug is uit Iran, vertrekken naar Balikesir. Daar zal ik de rest van de familie ontmoeten. Sinan zijn moeder en zijn tante bellen regelmatig op en vertellen dan keer op keer dat ze op mij wachten en mij heel graag willen ontmoeten. Ik vind het echt heel leuk dat ik zo goed ontvangen wordt door iedereen maar het voelt als teveel eer. Maar ik laat alles maar op zijn beloop gaan :)

We hebben echt heel veel gedaan de afgelopen dagen en ben onwijs moe haha. Maar ik vermaak me prima en hoop dat het in Balikesir minstens even leuk gaat worden.

Ik mis jullie en moet even wennen dat ik nu niet zovaak even op internet kan komen, ben daarom blij dat ik nu even van mij af heb kunnen schrijven. (Sinan zegt: Je zal een boek schrijven, een bestseller. Haha!)

Fotos heb ik wel gemaakt maar ik heb de camera in de auto laten liggen. Deze zal ik later dus nog plaatsen.

Xxxxx