Aftellen! Maandag tm Vrijdag

De laatste week voor ik naar Nederland ga is aangebroken. Daarom nu dagelijks een update tot ik naar NL ga.

Je krijgt maar eenmaal een update melding. Aan het einde van iedere dag zal ik een update schrijven, dus als je zin hebt kom dan af en toe even terug om bij te lezen okee? :)

De nieuwste post komt bovenaan te staan.

************************************************************************
* Vrijdag 29 januari (het-is-bijna-zover-dag)
************************************************************************

Ik voel een beetje stress. Want het is al 1u geweest en ik heb nog geen cadeautjes. Sinan zegt "dan neem je toch gewoon turkish delight mee?" maar dat is niet goed genoeg. Je eet het op en dan is het weg! Ik wil iets blijvends geven :D

Vandaag zal ik hier en daar nog wat opruimen. Vanavond pak ik mijn tas. Mijn lijstje met dingen die ik mee wil nemen naar Turkije word alsmaar langer haha.

Vanavond zullen we wel naar Antalya gaan. Eerst even ergens wat eten en drinken, beetje relaxen en daarna naar het huis van Emrah, waar ik nog wat kan slapen.

De checkin is al geregeld door Esra, dus ik hoef ook niet meer zo vroeg van te voren aanwezig te zijn. Het is tas afgeven, en klaar!

Ik heb er echt SUPERveel zin in!
Sinan is ook heel blij voor me, maar die vraagt zich nu wel af wat 'ie nou moet doen zonder mij haha. Hij voelt zich een beetje verloren geloof ik. Maar dat komt ook wel weer goed met hem. Het is maar voor even. En ik laat stiekem een liefdesbriefje voor hem achter dus hij overleeft het wel hahahaah ;)

En ik heb echt een super welkoms comité! Anna, Robert, Olga (en ik hoop Jeroen, Selena, Dion en Liz ook!)

9 februari kom ik weer thuis. Maar in tussentijd zal ik kijken of ik nog een update kan maken!

HOLLAND HERE I COME!!!!!!!!!!!!!

************************************************************************
* Donderdag 28 januari (schoonmaak-dag)
************************************************************************

Wauw. We kunnen weer naar buiten kijken :D De regen van de afgelopen tijd maakte de ramen echt onwijs vies, maar nu blinken ze weer zoals het hoort.

Vandaag zijn we bezig met schoonmaken. Ik heb de ramen in de huiskamer van binnen en buiten gelapt, en de badkamer met toilet is ook onder handen genomen. Sinan heeft ondertussen stofgezogen in de woonkamer, en wat geslapen ;)

(en in ruil daarvoor heeft hij boodschappen gedaan op de fiets en is hij nu aan het koken)

De badkamer was dus spik en span en toen ik er weer heen ging om te kijken of de vloer wel droog was, bleek deze weer kletsnat te zijn en sporen van stof te bevatten. Dank je wel Sinan! Dat mocht 'ie dus ook weer zelf schoonmaken natuurlijk ;)

Daarna heeft Sinan zijn pak gepast die hij draagt op ons huwelijk! Het is een mooi pak, maar het lijkt een beetje aan de te grote kant. Toch vind ik hem natuurlijk übersexy :)

Verder zijn we de deur niet uit geweest en gaan we vandaag ook niet meer doen. Misschien vanavond nog, maar anders morgen ochtend, ga ik mijn koffer pakken. Ondertussen schrijf ik ook een meeneem-naar-turkije lijstje.

Ik wil graag een goede knoflookpers haha. En hagelslag, chocolade, bastognekoekjes, koffiefilters voor Mayra, en verder zie ik het wel wanneer ik door de gangen van de supermarkt struin.

Morgen denk ik ook nog even naar Side of Manavgat, om wat kleinigheden te kopen voor in NL, sleutelhangers/koelkast magneten ofzo. Weet het anders ook niet!! Als je een speciale wens hebt laat het me dan alsjeblieft weten!!!!!

We hebben ook nog geen ringen dus daar wil ik morgen ook voor kijken. Dan hebben we dat in ieder geval al gedaan wanneer ik terug kom.

Lijkt me trouwens wel leuk als mijn nichtje Liz de ringen komt brengen :D


************************************************************************
* Woensdag 27 januari (Het-zelfde-als-gisteren-dag)
************************************************************************

Poeh Poeh. Vandaag gingen we naar Manavgat om de resultaten van de bloedtesten te halen. Eerst gingen we naar het labratorium waar we gisteren als tweede de test gedaan hebben. Dit was zo gedaan en de resultaten waren negatief. Positief voor ons dus. Ik ergerde me er alleen aan dat er wéér een fout in mijn naam gemaakt was. Ze nemen het hier niet zo strikt met het overnemen van de juiste gegevens. In mijn achternaam waren de s en de z verdwenen, en in NL zou ik dus in eens een totaal andere persoon zijn. Hier maakt het blijkbaar allemaal niet zo uit. (Ze denken trouwens ook altijd dat Hoorn (de plaats waar ik geboren ben) mijn achternaam is. Dat mijn achternaam dikgedrukt in mijn paspoort staat, ziet iedereen hier standaard over het hoofd. En dus legt Sinan ook iedere keer weer uit Hoorn NIET mijn achternaam is ;))

Daarna pakte we de bus om naar de kliniek te gaan waar we gisteren als eerste de gratis test hadden gedaan. Daar kregen we ook weer goed nieuws te horen, en ik keek er niet eens verbaasd van op dat ze ook hièr een fout in mijn naam gemaakt hadden. In mijn voornaam deze keer. De j miste.

Wij weer helemaal blij naar buiten in ieder geval, en weer de bus terug de binnenstad van Manavgat in om naar het gemeentehuis te gaan. Daar nog even moeten wachten omdat het best druk was, en toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat de kliniek waar we net vandaan kwamen ons niet een stempel van goedkeuring had gegeven. ZUCHT :D Dús toen moeten we wéér de bus terug pakken om dit in orde te maken. Maar eerst hebben we voor Sinan nieuwe pasfoto's laten maken die binnen 15 minuten klaar waren (geretoucheerd en al hahahaah) en in de tussentijd maar even een kop thee gedronken.

Eenmaal bij de kliniek aangekomen werden onze gegevens weer genoteerd. Gelukkig was er geen wachtrij beneden, maar boven waar we op de arts moesten wachten die ons DE stempel moest geven wel. Ook zat er een gevangene te wachten, met 2 tot de tand bewapende agenten en hijzelf in de boeien. Iedereen keek hun ogen uit naar die man en Sinan was er van overtuigd dat het vast een moordenaar moest zijn. De man in boeien kreeg voorrang en twee beurten later waren wij aan de beurt.

De arts keek de testgegevens na, en vertelde iets over de dikte van ons bloed. Bij mij maakte hij de opmerking dat mijn bloed niet dun genoeg was. ("Dik bloed" dus zoals de assistent me gisteren al vertelde. Niet dat het een probleem is, maar ik moest er wel mee oppassen(?) Nu konden we eindelijk weer naar het gemeentehuis met alle gegevens! :D

Daar waren we nu vrij snel aan de beurt, we leverde beide 3 pasfoto's in, ik moest nog twee handtekeningen zetten en toen was het klaar. We vroegen of we wel kunnen trouwen op 14 feb, zondag, en dit bleek gewoon te kunnen. Het trouwen kost ons sws 100TL en om op zondag te trouwen kost het ons 150TL extra. We mogen beslissen tot 12 februari en dan moeten we het echt doorgeven of we het op de 14 of de 15e willen doen. En, als we het op de 14e doen, wáár we het dan willen doen want op het gemeentehuis kan het niet.

We hadden wel honger gekregen van dat heen en weer reizen zo de hele dag door, en besloten dus onder het genot van patat en pizza onze mogelijkheden te bespreken. We moeten dus nog maar even kijken hoe we onze trouwdag in gaan vullen. Waar we gaan trouwen (Sinan stelde de Apollonic voor haha) en eventueel ervoor of erna een boottocht vanuit Manavgat. We zien wel! Leuk gaat het in ieder geval worden, wat we ook gaan doen en waar we het ook gaan doen :D

Maar, nu is het dus eindelijk een feit, dat we officieel kunnen trouwen :D

************************************************************************
* Dinsdag 26 januari (Alles-gaat-op-zijn-turks-dag)
************************************************************************

"Als het pijn doet moet je het zeggen hoor!" zegt de dokter in het Turks tegen mij. Sinan staat op en veilige afstand achter haar toe te kijken en vertaalt het voor me. Mijn ogen schieten vuurpijlen."ECHT niet dat ik dat ga zeggen!!! Zeg ik in gedachten tegen mijzelf. Straks haalt ze die naald er weer uit en kan ze weer 5 minuten gaan zoeken naar een goede ader!!

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om de bloedtesten voor ons huwelijk te regelen. 7.15u op, 8u lopen naar de bus en om 8.15u geniet ik in de bus van het uitzicht. De bergen van Taurus zijn vanochtend goed te zien. Het is 3 graden en de zon schijnt fel. Lekker fris weer! Sinan klaagt over mijn natte haar, dat ik er ziek door zal worden. Dat heb ik ondertussen wel vaker gehoord en tot nu toe ben ik er echt niet ziek van geworden. Om 8.30u zitten we in de wachtruimte voor het prikken. We moeten naar 2 klinieken toe vandaag.
Waar we nu zijn kunnen we 1 test gratis doen. Daarna moeten we naar de ander voor de rest en dat kost ons 100TL. Valt uiteindelijk dus nog mee.

De dames die Sinan zijn gegevens opnemen zijn laat. We worden na het noteren naar boven gestuurd naar een dokter. Die is er alleen nog niet dus moeten we weer wachten. Hij geeft Sinan een velletje stickets met een barcode en nummer erop. Maar die van mij geeft hij niet, want we moeten eerst weer naar beneden om ook mijn gegevens te noteren. Hadden we dus net zo goed meteen kunnen doen maar daar vertelde ze ons dat het niet nodig was. Wel dus! Na het noteren wéér naar boven, waar de dokter ook mij een velletje stickers met een nummer en barcode op geeft.
Hij stuurt ons weer naar beneden, waar ons bloed geprikt zal worden. We staan in een niet lange rij te wachten en kunnen dus zien hoe de assistentes bij andere mensen bloed afnemen.

Sinan is als eerst aan de beurt. Hij heeft een grote dikke ader in zijn arm waar het bloed heel makkelijk uit gaat. 2 buisjes vullen ginge bij hem heel snel! Maar wanneer ik aan de beurt ben krijg ik het benauwd. Dit ken ik en ja hoor.... het zelfde probleem als altijd speelt weer op. Ze kunnen maar moeilijk een ader vinden, laat staan dat 'ie goed genoeg is om bloed uit af te tappen. Ze vinden er uiteindelijk eentje aan mijn rechterarm. "Press, Press!!" moedigd de assisent mij aan, in de hoop dat de ader wat beter te zien is.

Ik heb echter al een vuist gemaakt en knijp zo hard dat mijn knokkels wit geworden zijn. Beter dan dit zal het helaas niet worden! Sinan keek niet maar ik vind het wel interessant om te zien, en zie dus
hoe de dikke naald mijn arm in verdwijnt. Wanneer het eerste buisje gekoppeld word zie ik hoe mijn bloed als een dikke stroop het buisje inloopt. Heel anders dan bij Sinan, waar zijn bloed mooi dun was en het buisje zo gevuld!

Bij mij duurt het echter eventjes en de assistent knikt afkeurend. Ja hallo, kan ik er wat aan doen!! "Dik bloed!" zegt ze. Ja vertel mij wat!
Het tweede buisje bloed is nu ook gevuld maar het is lang niet zoveel als bij Sinan. Pfff, en blij dat we dit gehad hebben!!

Snel gaan we naar de tweede kliniek. Weer is Sinan als eerst aan de beurt. Deze keer zuigt de dokter met een spuit het bloed uit de ader en doet dit dan in een buisje.Bij mij gaat het weer fout. Sinan helpt me door te zeggen dat mijn aders heel dun zijn en mijn bloed dik. De arts pakt dus al een spuit met een dunne naald. Gezien ze bij de vorige kliniek mijn rechterarm gebruikt hebben, moet deze arts nu wel mijn linker nemen. Daar is echter bijna geen ader te zien dus prikt ze, nog een keer, en gaat daarna een beetje alle kanten op lopen wroeten in de hoop een ader te vinden.

Op dit punt zegt ze dus "Als het pijn doet moet je het zeggen hoor!"
Ik hou echter mijn mond en hou net zo lang mijn adem in tot die naald mijn arm weer uit is. Straks moet ze wéér zoeken! Maar ik denk maar 1 ding. En die was niet aardig. Ik geloof dat tegen de tijd dat de naald eruit ging ik wit weggetrokken was.

Wanneer we weer buiten staan, lopen we beide met onze armen op onze borst. We gaan naar huis omdat we morgen pas de uitslag op gaan halen.
Wanneer we thuis uit stappen, besluiten we snel nog even groente te halen. Er staat een man die we niet kennen achter de kassa en hij weet niet hoe de apparaten werken om te betalen met pin of creditcard.
Gezien we geen geld hebben zijn we genoodzaakt eerst contanten te pinnen. Máár. Dat stomme pinautomaat is ver lopen. Er zit niets anders op. Na een half uur lopen hebben we ons geld en gaan we terug. Ook dus weer ongeveer een half uur.
Daar blijkt de man onze boodschappen weer terug in de winkel gelegd te hebben omdat ie dacht dat we niet meer terug zouden komen.

Sinan vraagt me wat te doen en beide zijn we zo boos dat we weigeren om hier nog boodschappen te doen. Wat dat betreft lijken we enorm op elkaar haha.

We lopen naar buiten, en beseffen dat de volgende groenteboer ook weer een eindje lopen is. Maar we zijn eigenwijs en dus doen we dat. Daar aangekomen blijkt dat ze niet de groente hebben die wij willen, dus kopen we alleen perssinaasappelen en uien. Vervolgens is het nog een kwartier naar huis lopen. Ik vind het niet eens zo heel erg, de zon schijnt en inmiddels is het ongeveer 8 graden.

Thuis maak ik voor Sinan een gebakken eitje en daarna zakken we weer op de bank. Sjongejonge wat een dag! :) De zon schijnt nog steeds en staat nu hoog aan de hemel. Op het balkon is het nu wel heel erg lekker, dus tijd om te gaan zonnen, dat hebben we wel verdiend!!

Morgen meer!

************************************************************************
* Maandag 25 januari (waarvoor-doe-ik-dit-ookalweer????-dag)
************************************************************************

Stomme K*tfiets, ik haat je ik HAAT JE!!! Waarom DOE ik dit?!?!?! Mijn benen doen zeer en niet alleen van het fietsen maar ook van het sporten de afgelopen dagen, ik ben buiten adem, naast mij fietst iemand die Sinan heet en me uitlacht omdat ik knalrood ben van de inspanning en de kou, en mijn fiets klinkt alsof 'ie het straks gaat begeven.

Sinan kwam op het idee om te gaan fietsen. JA LEUK!!! Dacht ik meteen. Eindelijk weer eens iets actiefs doen. Sinan presenteert me mijn fiets. Een racefiets. Of iets wat daarop lijkt in ieder geval. Hij is te klein voor mij, dat zie ik nu al. Maar ik hou mijn mond en zo komt het dat we een paar minuten later al fietsend op weg zijn naar...het strand!! Wanneer we hard de vrij stijle heuvels afrijden, vraagt Sinan die achter mij fietst of ik de remmen wel gecontroleerd heb. Slim als ik ben heb ik dat natuurlijk al gedaan.

Zo niet dan had ik nu al ergens in de bosjes gelegen of was ik allang al over een stilstaande auto geloven denk ik. Bij het strand aangekomen ben ik er al helemaal klaar mee. Mijn kont doet zeer omdat het zadel niet zo lekker zit en mijn polsen doen zeer omdat het stuur zo laag staat en ik dus met vol gewicht op mijn polsen steun.

Maar we moeten ook nog naar huis.... en dat betekent dus... de heuvels weer op fietsen! Sinan zegt dat we niet dezelfde route nemen, gelukkig, en dat we via een andere weg er niet zoveel erg in hebben dat we omhoog fietsen. Dit blijkt inderdaad te kloppen. Het viel wel mee. Zo koud had ik het ook niet meer en tegen de tijd dat we thuis aankomen heb ik er zowaar plezier in. Thuis zakt Sinan voldaan op de bank. Ik wil ook maar ik besluit nu mijn spieren lekker warm en soepel zijn, nog even snel wat sportoefeningen te doen.

Ook daarna ga ik tevreden op de bank zitten. Dat hebben we toch mooi weer gedaan! Ik ben trots op ons. En ik beloof mijzelf de volgende keer niet zoveel tegen mijzelf te klagen.