Dit nooooooooooooooooit meer!!!!!!

We stonden al vroeg op, maar we konden later opstaan omdat we bij Emrah zijn moeder bleven logeren in Antalya. Zij woont op ongeveer 20 minuten afstand bij het vliegveld vandaan.

De nacht ervoor hadden we een film gekeken en wat gedronken, dus tegen een uur of 2 lagen we pas in bed. Ik kon niet echt slapen, dus was nog steeds moe toen ik wakker werd. We hadden niet veel tijd dus zonder eten gingen we zwijgend de deur uit. In de auto installeerde ik me op de achterbank en Sinan kwam naast me zitten. Heel de weg heeft hij me in een houtgreep gehad haha. Op het vliegveld aangekomen was alles vrij snel geregeld. Gezien ik eerst een Domestic vlucht had, waren er niet veel controles. De vlucht duurde ongeveer een uur, maar gezien het vliegtuig een kwartier later vertrok, kwamen we ook een kwartier later aan. En dus had ik maar een half uur overstaptijd in plaats van 45 minuten! Al dacht ik niet dat dat veel problemen zou geven.

Nerveus was ik ook niet meer. Ik kon de weg wel goed vinden en zo niet dan kon ik het altijd nog navragen aan één van de vele medewerkers. Toen ik bij de paspoort controle aankwam, zag ik dat het heel erg druk was. Ik moest wachten en zag hoe langzaam de rij minder werd. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, was mijn vlucht vanaf Istanbul naar Amsterdam al aan het boarden. Maar ik had nog 15 minuten dus ik kon het makkelijk redden… ware het niet dat tijdens de controle van mijn paspoort werd gezegd “uhm, lady. You come with me. There is a problem!” Mijn hart schiet naar mijn keel. “Problem?? What Problem??” vraag ik oprecht verbaasd. “A problem with your visum. You are too late!”

Ik protesteer… te laat?? Hoe kan dat nou? Morgen zou ik te laat zijn maar nu nog niet! “Ik heb nog een dag!” zeg ik wanhopig. Maar de medewerker luistert al niet meer naar me. Eerst loopt hij nog naar collegae toe waar ze natuurlijk in het Turks een gesprek voeren. Daarna word ik meegenomen naar een kamertje zonder ramen. De kamer ziet er sober uit. De muren zijn lichtgrijs en de vloer donkergrijs. Er hangt een muffe lucht. In de hoek staat een bureau met een ouderwetse PC en twee stoelen.

Zonder wat te zeggen begint de man mijn gegevens in de computer in te voeren. Dan zegt hij “You cannot come back for 60 months!!!!” Het duizelt me even. Wat is dit voor ongein? Ik kijk zenuwachtig op mijn horloge en zeg dat ik naar mijn vliegtuig moet. Kunnen we dit niet snel afhandelen??? Maar wanneer ik dit zeg, kijkt de man nog eens genoegzaam en met een vies lachje op zijn gezicht in mijn paspoort. Dan uiteindelijk zegt hij, dat ik 180TL moet betalen, als ik wil? Ja ik heb geen keuze he?! Zeg ik, al ben ik het niet eens met wat ze mij vertellen. “Ja dat heb je wel” zegt de man… “OF je betaalt dit, OF je komt er 60 maanden niet meer in!!!!” Het klinkt dreigend.

Ik zeg dat niet meer terugkomen geen optie is, omdat ik hier niet op vakantie ben maar hier woon. Hij kijkt me ongelovig aan. “OH Je WOONT hier??????” JA verduidelijk ik nog eens. EN, ik ga trouwen wanneer ik terugkom, dus ik MOET terugkomen. Ik sta niet meer in NL geregistreerd.

De man print een bon uit, en loopt met mij naar een balie waar ik moet betalen. Ik heb echter niet genoeg contant geld op zak dus moet eerst pinnen. Gelukkig staat er een pinautomaat in de buurt. Snel loop ik terug, ik betaal mijn boete en krijg er een bewijs van. Mijn naam is ook al omgeroepen, dat ik nu echt naar het vliegtuig moet komen. Maar tegen de tijd dat ik daar aankom is het al 20 minuten later.

Toch staat het vliegtuig er nog! Ze laten me er echter niet meer in. “Had je maar eerder moeten komen!” is het antwoord.

Ik voel mijzelf hysterisch worden. IK MOET MEE!!!!! Zeg ik… maar helaas. Ze sturen me terug naar de security. Voordat ik daar ben bel ik huilend Sinan op om het uit te leggen. Er was helemaal geen probleem geweest, als die mensen even iets meer hun best gedaan hadden. Maar iedere keer wanneer ik vroeg of ze een beetje meer vaart konden maken… werkte ze langzamer. Te belachelijk voor woorden. Sinan staat ondertussen door de hoorn te vloeken.

Okee en nu? Er gaan kopieën gemaakt worden van mijn paspoort. De stempel die er in staat moet geannuleerd worden. Dit lijkt een eeuwigheid te duren. Ze brengen me van hot naar her, van de ene kamer naar de andere. Ik voel me behandeld als een crimineel.

Wanneer alles rond is en ik ook mijn bagage weer terug heb, brengt een man me naar de ticketbalie van Turkish Airlines. Hij praat in het Turks met zijn vrouwelijke collega achter de balie, en vertrekt dan zonder nog wat tegen mij te zeggen of uit te leggen wat er gaat gebeuren. Ik ben perplex.

Bij de balie zegt de vrouw dat er nog maar één andere vlucht is. Vanavond om 19.50 uur vanaf het andere vliegveld (Atatürk Airport) en dat dit mij 420 TL voor een enkeltje kost. 210 euro is dat omgerekend.

Ik weiger dit te betalen. Vervolgens loop ik naar de balie van SunExpress. Daar hebben ze helemaal geen vluchten naar Nederland. Pegasus heeft er nog wel 1 voor morgenochtend, maar deze kost voor een retour 336TL.

Ik ga zitten en bel Sinan weer om alles uit te leggen. Hij belt Esra uiteindelijk op om te kijken of er via internet goedkopere last minutes te vinden zijn. Ook belt hij Timmy op. Zij is de vrouw van Hilmi, onze duikcollega. Gelukkig voor mij wonen ze in Istanbul.

Na wat gewacht te hebben besluit ik maar naar een bekende tent te lopen. De BurgerKing. Daar bestel ik een grote cola, ik installeer mij aan een tafel en wacht……. Meer kan ik niet doen, ergens anders kan ik niet heen!

Verdorie, denk ik. Daar zit ik dan. In mijn eentje in Istanbul. Voor het eerst dat ik hier ben ook nog! Dan belt Sinan me opgelucht op. Er is een vlucht geregeld voor je! Maar wel op het andere vliegveld. Vanavond! Het blijkt om de vlucht van 420 TL te gaan. Alleen heeft Esra, mijn reddende engel, het goedkoper kunnen krijgen. Gezien ik ook al tax betaald heb, hoef ik dat nu niet meer te doen.

Daarna belt Timmy mij op. Ze komt me halen, maar vanaf haar huis is het nog zeker een uur rijden. En dus blijf ik braaf met mijn cola aan het tafeltje bij de BurgerKing zitten, en schrijf ik wat in het reisdagboek dat ik van Wil mijn collega bij mijn oude werkgever, heb gekregen.

Na een uur is het dan zover. Eindelijk zit ik veilig bij Timmy in de auto. Ik geef haar een dikke knuffel en bedankt haar uitvoerig. Ik bied aan de benzine te betalen maar ze wil er niets van weten. Om mij wat op te vrolijken zegt ze dat ik dus alsnog wat te zien krijg van de stad Istanbul en ze vertelt over de geschiedenis. Bij haar thuis aangekomen krijg ik een kop koffie en vraagt ze mee meerdere keren of ik wat wil eten. Ik krijg echter geen hap door mijn keel van de stress.
Wanneer Hilmi thuis komt, vraagt hij me of ik wat van de stad wil zien, en zo komt het dat we een kwartier later in de auto zitten, op weg naar 1 van de 7 heuvels waar Istanbul in beginsel op gebouwd is. (tegenwoordig zijn het meer dan 21 heuvels, en wonen er meer dan 15 miljoen mensen)

Boven de stad hangt bruine smog. Echt een goede foto maken kan ik dus niet maar ik geniet wel van dit uitstapje en ontspan een beetje. Gezien het zo drukbevolkt is, kunnen Timmy en Hilmi mij niet naar de andere kant van het water, naar het vliegveld brengen. In plaats daarvan zetten ze me af bij de “Seabus”. Ik koop er voor 6 TL een kaartje en hoef niet lang te wachten voor de boot komt. Timmy zegt herhaaldelijk dat ik bij de 2e stop uit moet, en vanaf daar de bus of taxi kan pakken.

De reis duurt ongeveer een half uur. De eerste stop is er, en echt iedereen behalve ik stap uit. Ik voel dat het niet klopt en besluit ook maar te gaan. Gelukkig, want het is niet de tweede maar de eerste waar ik er uit moet!! Daar word ik door een man naar de taxiplaats gewezen en ik weet deze snel te vinden. Daar onderhandel ik met een chauffeur en hij zegt “Ja” wanneer ik vraag of hij me voor 15TL naar het vliegveld kan brengen. Onderweg geef ik hem 20TL, en hij geeft niets terug. Ik begin er een discussie over met hem, want ik wil volgens afspraak 5TL terug hebben. Dan, in eens, spreekt hij geen Engels meer. Ik ben moe van alles en heb hier geen zin in en laat het erbij te laten.

Ik kom ruim op tijd bij het vliegveld aan. Mijn gereserveerde ticket ligt klaar en ik mag weer naar de security voor controle. Ook deze man kijkt weer erg lang in mijn paspoort, en zegt daarna dat hij me niet kan helpen. Ik moet naar een andere balie. Bij de tweede balie zeggen ze dat ze mij ook niet kunnen helpen. En wanneer ik bij de derde balie aankom krijg ik een vragenvuur op mij afgeschoten. Waarom ben ik hier? Waarom nam ik niet het eerste vliegtuig? Etc etc. Ik leg het hele verhaal uit, de man kijkt me aan en geeft me de benodigde stempel. EINDELIJK!!!!!

Een uur voor boarden zit ik al bij de gate te wachten. Ik koop een redbull die me bijna 13TL kost. Belachelijk duur dus, maar ik verlang er naar. Ik bel Anna en vertel haar het hele verhaal.
Wanneer ik zeg dat ik hoop dat mijn vliegtuig, na al deze pech, ook niet nog eens neerstort begint een man die voor mij zit te lachen. Het blijkt een Nederlander te zijn. Het is ook allemaal wel hilarisch, zo achteraf. Gelukkig ben ik mijn gevoel voor humor nog niet verloren.

In het vliegtuig, wanneer we onze maaltijd krijgen, sta ik weer perplex. Het eten is echt uitmuntend en we krijgen heel erg veel. Ik krijg kip, spinazie, rijst, kaas, komkommer, tomaat, een salade van sperziebonen in yoghurt, gerookte zalm, toastjes, een bolletje, roomboter, een heerlijk toetje, en uiteindelijk nog een zakje nootjes. Later denk ik onwillekeurig “hmm.. het was TE goed… als ik maar niet straks ook nog eens het eten moet betalen!!”

En dan eindelijk… om 22.30 uur kom ik aan op Nederlandse bodem. (In plaats van 13.30)
Mijn koffer is er ook en Olga mijn zus staat op me te wachten. Ik voel me echt gebroken. Wat was dit een afschuwelijke dag!!!! Maar ik ben er!!!

Wanneer ik aankom denk ik drie dingen. Het eerste wat me opvalt is dat alles HEEL plat is. Ben nu toch wel de heuvels en bergen gewend in Turkije. Ook is overal heel erg veel licht! Ben Turkije gewend, Side, waar soms in de omgeving geen straatlicht te vinden is… En, ik kan alle borden lezen :D

Olga en ik drinken nog wat en dan gaan we naar huis. Ik heb Sinan ook al gebeld en hij is blij om mijn opgeluchte stem te horen. Zijn hele familie leeft mee, en dus moet hij een stuk of 8 mensen terug gaan bellen om te vertellen dat ik goed ben aangekomen.

Mensen…. Dit wil ik echt nooit, maar dan ook NOOIT meer meemaken. Sjongejonge…
Maar ik heb het gered, ik ben alleen door Istanbul gereisd en heb het voor elkaar gekregen. En nu ben ik hier in NL. Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn terugkomst naar Turkije want ik mag gewoon het land nog in… dus nu kan ik eindelijk gaan genieten van een welverdiende vakantie :D

Heb uiteindelijk goed geslapen, maar verrek nu wel van de spierpijn. Het zal wel door de spanningen komen! Maar het maakt me niet uit. Ik ben er :D