Het bekijken van een woning

Het ene moment zit je gezellig op de bank met je man, en het andere moment sta je in eens een woning te bekijken..

Vandaag was het zo een dag.
Vanochtend is Sinan aan het werk gegaan nadat we samen op het balkon ons ontbijt hadden genuttigd.

Nadat hij vertrokken was, ben ik de checklist na gaan lopen van de inventaris. Wat wij stuk hebben gemaakt of hebben verloren, moeten we ook opnieuw kopen. Maar zo kwam ik er ook achter dat er dingen missen, die wij niet gebroken hebben of verloren hebben. Dat moet het werk geweest zijn van andere duikcollegas die voorheen hier gewoond hebben.

Klaar was ik nog niet, maar Sinan kwam al weer thuis van het werk. Zoals normaal had hij geen honger. Niet dat hij gegeten had, maar hij hangt wel de hele tijd met zijn neus boven het eten en daar kan je vol van raken. Wetende dat ik het ongezellig vind om wéér in mijn eentje te gaan zitten eten, besloot Sinan toch maar een gebakken ei van mij aan te nemen. Heb ik ook mijn zin.

Daarna was het relaxtijd. Maar toen we eenmaal op de bank gesettled waren kregen we een telefoontje van de security man. Wanneer Sinan (die altijd de vaste telefoon opneemt) opgehangen heeft zegt hij me dat er NU iemand beneden staat die ons een woning kan laten zien... wil je dat? Vraagt hij me.. Ja, natuurlijk! Ben wel benieuwd! Antwoord ik. En dus staan we 5 minuten later beneden met de man te praten. Ofwel, Sinan, want meneer spreekt geen Engels en dus volg ik het niet. Op de woorden na die ik inmiddels geleerd heb.

We stappen achterin zijn auto en rijden naar het huis. Het is iets dichterbij bij de BIM supermarkt en bij de bakkerij Hamurcum. Dat is mooi.

Maar wanneer we de betreffende straat binnenrijden, voel ik me meteen een stuk minder enthousiast.
Er ligt troep in de tuin, en links van de woning (appartementen dus) ligt een ongemaaid grasveld, een oude boot en nog wat ander geroest metaal. Het appartement wat uit drie lagen bestaat is verschrikkelijk lelijk aan de buiten kant. De oud groene en roze kleuren die het appartement ooit in een ver verleden gehad heeft, is nog maar vaag te zien. Grotendeels is het afgebladerd en zie je het grijze beton.

Ik zucht diep, en bedenk mijzelf dat we hoe dan ook nooit meer het mooie uitzicht zullen krijgen wat we op het moment hebben. Een uitzicht over de sorgun bossen en de zee... dat is normaal heel erg duur (dat wij het nu zien is geluk hebben in onze huidige woning), en voor ons onbetaalbaar op het moment.

Wanneer we de ingang van het complex inlopen, zie ik dat de trappenhal gemaakt is uit een roze met wit marmer, dat nog nat is van de schoonmaak. Op begane grond, wat ze hier meestal de eerste verdieping noemen, gaat een deur open.

De hal ligt centraal en heeft een hele grote inbouwkast van donkerbruin hout. Aan de linkerkant is de woonkamer, waar rode banken en stoelen instaan. De woning heeft een grote slaapkamer zoals we nu ook hebben, een grotere badkamer dan we nu hebben en een aparte keuken met werkblad van wit marmer en donkerbruine houten kasten. De woning heeft een grote balkon die vanuit de keuken de hoek omgaat naar de slaapkamer.

Mijn eerste indruk is niet al te best. Temeer om waar de woning precies staat. Binnen is het ook niet mooi, maar, verzekert de man ons, er komt nog een mooi tapijt in en het word geheel gemeubuleerd.

Al met al hebben we nog geen 5 minuten binnen gestaan. We worden meegenomen naar de derde verdieping waar ook nog een appartement leegstaat. Deze oogt iets kleiner, en het uitzicht is er absoluut niet beter op. Dan zit ik toch liever op de eerste verdieping met uitzicht op de tuin. (al is die niet mooi)

De badkamer is stukken kleiner en er zit een piepklein raampje in waardoor er net nog wat licht binnenkomt. De keuken is ook kleiner, evenals de woonkamer en slaapkamer.

We bedanken de man vriendelijk en lopen richting de supermarkt waar we toch nog moesten zijn. Sinan vraagt wat ik er van vind, en ik geef eerlijk mijn mening. Wel zeg ik er bij dat het ook een kwestie van wennen is. We kunnen er vast wel wat moois van maken, máár ik denk dat het beter is als we nog wat meer woningen bekijken voordat we ja of nee zeggen. Hij is het hier mee eens en we gaan boodschappen doen.

Bij het betalen geef ik mijn pas, en deze word gewijgerd. Vorige keer was het ook al zo, maar toen had ik er ook nog geld op staan zeg ik verdedigend tegen Sinan. Zijn credit card pakt ook niet, dus betalen we contant. Bij de groenteboer schuin tegenover de Hamurcum pakt mijn pas wel en ik knik genoegzaam naar mijn man :)

Thuis hebben we snel nog even alles besproken, maar Sinan moest snel weer weg naar zijn werk..

Binnenkort moeten we grote beslissingen gaan nemen!

Waar gaan we wonen? Gemeubuleerd of niet? Waar gaan we werken? Hoe gaan we alles bekostigen? Hoe kunnen we het meeste sparen? Dit zijn enkele vragen die ons behoorlijk bezig houden. Sinan voelt zich enorm gestresst en ik ook. Maar vandaag zeiden we tegen elkaar... NO STRESS! Want het is Turkije. En hoewel het leven soms moeilijk is en behoorlijke omwegen kan hebben.. het komt altijd wel weer goed :)